Goed geslapen na eerst na 5 minuutjes een T-shirt aangedaan te hebben en 5 minuutjes later de verwarming in de kamer aangezet te hebben. Het was duidelijk dat een laken alleen niet voldoende was. Mogelijks omdat het ’s nachts frisjes is maar mogelijks ook omdat ik overdag zoveel energie verbruik dat er ’s avonds geen meer over is om mij warm te houden. War er ook van zij, ik heb goed geslapen en de wekker maar in een fotofinish geklopt om het eerst 7:00 te zien worden.

De wachter die hier manusje van alles is, heeft voor een mooi buffet ontbijt gezorgd. Het is al na het seizoen en hij moet hier alles alleen doen want de eigenaars zijn op vakantie.

Om 8:20 begin ik te stappen en de rug lijkt de ergste averij opgelost te hebben of misschien heeft het herschikken van de rugzak de oplossing geboden. Er staat al een mooi zonnetje tegen een wolkenloze blauwe hemel. Dat ziet er goed uit ondanks het feit dat het nog tamelijk frisjes is (ik schat een 15-tal graden). De zon staat nog laag wat me de gelegenheid mijn compagnon de route (= mijn schaduw) te fotograferen, binnen een paar uur zal hij zich niet zo makkelijk meer laten vastleggen op de chip omdat hij veel kleiner zal geworden zijn.Ondertussen worden de eerste paar km afgehaspeld. Die zijn nog relatief vlak maar in de richting van Saint Guilhem le Desert doemen echte bergen op. Die boezemen toch wel wat schrik in. Voorlopig kan ik echter nog genieten van wat de omgeving te bieden heeft = mooie uitzichten en trossen druiven. De vendange heeft in de meest wijngaarden al plaatsgevonden maar in sommige hangen de druiven nog te wachten op de wijnboer … of op mij.

Na een 5-tal km kom ik aan de pont du diable. De legende gaat dat de paters van Saint Guilhem hier verschillende keren geprobeerd hebben over de Herault een brug te bouwen. Het waren waarschijnlijk burgerlijke ir’s en geen industriele ing’s want de brug stortte keer na keer in. Ze riepen dus de hulp van de duivel in en die wilde in ruil van het zieltje van het wezen dat het eerst over de brug kwam zijn bouwtechnisch vernuft inzetten. Zo gezegd zo gedaan maar het eerste wezen was een hond waarop de duivel zo kwaad werd dathij de hond en zichzelf in de diepte wierp. Een mooi verhaaltje en een diepe kloof maar anders niet veel speciaals want de ondertussen twee bruggen zijn niet zo oud als het verhaal en bovendien poeplelijk.

Ik kom nu wel dicht in de buurt van Saint Guilhem waar ik voor het betreden van het stadje eens op een bank ga liggen om mijn rug weer in de plooi te leggen voor hij echt begint op te spelen. Een paar krakkraks en aiai’s later lijkt alles weer op zijn plaats te zitten en kan het bezoek aan het stadje beginnen. Het stadje is een wirwar van straatjes en steegjes tussen middeleeuwse huizen en huisjes die allemaal rond het klooster kitten. Het doet me een beetje denken aan Conques alhoewel de kloosterkerk daar veel impressionanter is. Het is in het stadje een gezellige drukt zonder een overompelling te zijn Een bezoek aan de kerk en het museum is gratis (waar vindt men dat nog?) en het museum heeft een filmpje waarin de geschiedenis van het klooster die teruggaat tot 804 getoond wordt. Er wordt ook zelfs uitgelegd hoe delen van het klooster nu te bewonderen zijn in het door Rockefeller gesponsorde Cloisters museum van New York. Op die manier krijgen jullie bij iedere blog wel iets mee over (zeer) rijke Amerikaanse mannen (Alaska ging over Guggenheim en JP Morgan, nu over Rockefeller)

Na het bezoek aan het klooster dwaal ik nog wat rond in het stadje en besluit ik iets te ten vooralleer de bergen achter het stadje moeten beklommen worden. Op het binnenpleintje van een microbrouwerijtje eet ik een zeer mooie en lekkere schotel met paté, zongedroogde tomaten en artichokbodems, rauwe hesp, geitekaasjes en twee soorten tapenades. Nu zal ik al zeker geen Evenepoeleke kunnen doen. En maar goed ook want het gaat echt heel steil naar boven, zo voelt het toch met bijna 11 kg op de rug. Ik,heb dan ook geen andere keuze dan voetje voor voetje op mijn eigen tempo verder te klimmen. Waar gisteren op uitzondering van de twee madammekes niemand te zien was is dit hier niet het geval. Het is natuurlijk weekend maar er zijn ook “veel” stappers voor een paar uur. Voor mijnduurt het ook een kleine twee uur vooraleer ik uit de kom waarin St Guilhem ligt geklommen ben en een kleine 500 m hoger sta. De rug is nog OK maar de adem is het probleem. Zo is er altijd wel iets. Gelukkig zijn langs alle kanten fantastische uitzichten te bewonderen. In die mate zelfs dat ik besluit nog een klein zijsprongetje erbij te doen. Dat zijsprongetje heeft in deze Woke tijden een wat rare naam (= Max Nègre) maar we zullen het maar op de paters van in de tijd steken. Die wisten nog niet dat het N woord niet mocht.

Plots is er goed nieuws. In tegenstelling tot mijn GPS die nog 7.8 km te stappen aangeeft staat hier een bordje van GR dat nog 2.5 km te gaan aangeeft. Het lijkt erop dat een nieuw en korter pad richting Montpeyroux gemaakt is. Die nieuwe route loopt langs een impressionante muur van het kasteel van Castellas naar Barry vanwaar men naar Montpeyroux (net buiten de GR) kan. Ik,had het kunnen weten dat Montpeyroux op een berg ligt dus moeten we nog een laatste keer voor vandaag een berg op. Met een rug die de laatste paar km weer aan het opspelen is, valt dat niet mee maar een sessie plat op de grond en een douche doen weer wonderen. Ik doe daarna mijn dagelijks wasje en vraag de eigenaar van de zeer mooie B&B La Dolce Vita of ik mijn kleren kan buiten hangen maar hij heeft een beter voorstel: hij zal alles snel in de droogkast steken. Ik,hou hem niet tegen en dus kan ik welgezind naar het restaurant. Een is een brasserie op 500 m de ander is een semi gastronomisch restaurant op 50 m. Jullie mogen twee keer raden wat het geworden is en ik denk dat mijn Minister van Financien geen problemen zal hebben met de rekening.

Na al dat lekkers ontbreekt de motivatie om de blog te schrijven en ik beperk me dus tot het noteren van de gedachten op het dictafoontje. Morgen sta ik een uurtje vroeger op om alles netjes te iPadden.