Deze morgen iets vroeger opgestaan omdat we wat vroeger dan de grote massa in het park willen rondtoeren. De wekker staat dus op halfzeven en na een stevig banaan ontbijt (deze keer aangevuld met een Lu koekje ipv een halve pot Nutella en een kamerbrede pannekoek) zijn we om zeven uur op weg. Het is fris (5°C) maar om wilde dieren in het wild te zien moet men vroeg op stap zijn. We mogen een uurtje vroeger dan onze geboekte tijd op de bus omdat er toch nog wat plaatsen zijn. De eerste 15 miles hebben we gisteren al per auto gedaan … en niets gezien maar nu is de situatie anders: er zitten namelijk een 50-tal spotters (sommige novices maar ook sommigen getrainde wildlife spotters) in de bus. Wij rekenen dus vooral op hen en het resultaat is dat we al gauw 2 tamelijk grote mooses (= eland) in het visier krijgen. Iedereen is “all excited” maar dit is nog maar klein bier in vergelijking met wat we daarna voor de lenzen geschoven krijgen. Een horde van 8 à 10 kariboes (rendier) poseren met hun grote geweien voor ons. Het spektakel is hiermee nog niet afgelopen. Eén van de passagiers krijgt plots een grizzly in de mot. Grizzlies zijn de bergvariant van de bruine beer (op Katmai zagen we de kustvariant van de bruine beer) en zijn gewoonlijk iets minder zwaar omdat ze er een vegetarische levensstijl op nahouden (dat ze dat maar onthouden de komende dagen of ze krijgen een veeg uit mijn pepperspray pan)

Door al deze opwindende momenten hebben we de indruk dat we snel aan het einde van de rit (= waar de aardverschuiving aan de Polychrome Mountains de weg tot 2026 onderbroken houdt). Hierdoor is de tweede helft van het park in tegenstelling tot vroeger niet meer bereikbaar. We gaan allemaal uit de bus en dalen een trap af om in de rivierbedding een wandelingetje te maken. Het is toch goed weer voor iets. Het zonnetje schijnt, het is waarschijnlijk al 15°C, wat moet een mens meer hebben? De wandeling is echter geen “walk in the park” omdat de rivierbedding vol ronde gravel ligt (een beetje zoals de Bonanza trail in Wrangell NP maar dan zonder de 1100 hoogtemeters) maar te verkiezen boven “continuous bush wacking” zoals de buschauffeur het alternatief noemt. In de rivierbedding zien we een soort grote patrijzen die hevig protesteren wanneer we hun habitat betreden en ook een paar kariboes. We kunnen er niet dicht genoeg bij komen om een deftige foto te nemen omdat het water te diep is en ze te snel zijn. Op de terugweg praten we nog een tijdje met de ranger die hier een paar hoornen van Dall schapen en een conservenblikje waarop een grizzly beslag gelegd heeft, tentoonspreidt.

We beslissen (omdat veel “bush wacking” ons maar matig interesseert) langs de weg naar de Sable pas te stappen (dat is ongeveer 8 km). Die 8 km vallen tegen omdat het de hele tijd omhoog gaat. Bovendien lijkt een weg die men net per auto / bus gedaan heeft verbazend lang uit te vallen wanneer men die weg later te voet moet doen. Het grootste pluspunt van onze beslissing om dit traject te stappen is dat we aan de babbel geraken met een Canadees koppel dat met een verrekijker op driepikkel (soort telescoop) naar Dall schapen staat te kijken. Met het blote oog zien we niets, met mijn telelens zie ik een paar witte stipjes (omdat ik gezegd word waar te kijken) maar we mogen meegenieten van hun “telescoop” en zien dus perfect deze Dall schapen die anders erg elusief zijn. Het is inmiddels bijna half twee en mijn banaan met Lu koekje is verteerd maar we mogen in het park niet picknicken, kwestie van geen kruimels achter te laten die wilde dieren aan menselijke aanwezigheid zouden laten wennen. We besluiten daarom een groene bus tegen te houden om tot aan de Teklanika resting place te rijden. We denken namelijk daar te mogen eten. Een eindje voor de resting place zien we weer een grizzly. Toch wel impressionante dieren, zelfs al zijn ze kleiner dan hun omnivore kustbroeders.

Wanneer we onze onderzeeër van Subway beginnen te eten op de resting plaats blijkt dat we alleen in de bus mogen eten. Er zit dus niets anders op dan weer op te stappen en terug in de richting van de landslide te rijden. We stappen op aanraden van de buschauffeur af aan de brug over de rivier. Volgens hem kunnen we dan langs de revierbedding (en zonder bush wacking) naar de Teklanika campgrounds (3 à 4 miles stroomafwaarts) stappen om dan verder te bepalen wat we willen doen. Ik onderneem een schuchtere poging om de rivierbedding te bereiken maar geef gauw op omdat dit “zoek uw eigen pad” niets voor mij (en nog minder voor Gertrude) is. Wat een goed plan leek blijkt onuitvoerbaar voor ons en we besluiten dus langs de weg richting de campgrounds te gaan. We proberen op een bus in die richting te geraken met de bedoeling de Savage Creek trail (één van de weinige trails in het park en dus een trail die ik op mijn GPS heb) te doen. Er blijkt echter voor ons geen plaats meer te zijn (het is druk op dit moment van de dag, er zijn te weinig bussen en/of we stinken te veel. Wie weet??).

De bus laat echter meer dan drie kwartier op zich wachten (gelukkig is het nog steeds goed weer) waardoor we besluiten rechtstreeks naar de exit te rijden en de trail bij Salvage Creek te laten voor wat hij is (we hebben ondertussen al meer dan 15 km onder de zolen). Dit is een groot geluk want we zien onderweg een kudde(tje) kariboes van tamelijk dichtbij en een beetje verder een eenzaat bovenaan een heuvelrug. En dan moet de pièce de résistance nog komen. De buschauffeur zegt dat hij op de heenweg een moose met een gewei om U tegen te zeggen gezien heeft en dat hij er misschien nog staat. En jawel, een beetje verder heeft zich een verkeersinfarct ontwikkeld. Iedereen wil een kiekje van deze primo macho. Jammer dat hij zich voortdurend met zijn achterste naar zijn publiek draait. Misschien zouden de foto’s beter zijn mocht ik niet vanuit de bus moeten proberen de foto’s te nemen. Daarom besluiten we nog eens met de auto terug te keren. De primo macho heeft echter tegen die tijd dat we terug zijn de honneurs laten waarnemen door zijn ega die haar publiek weleens bekijkt maar die natuurlijk niet zo’n impressionnant gewei heeft.

Ter afsluiting van een mooie dag (met zowat alle dieren die hier te bewonderen zijn en goed weer) gaan we een lekkere pizza eten. We vragen een box om de twee partjes die we niet opkrijgen mee te nemen. Daarmee is het “probleem” van mijn ontbijt ook weer opgelost.