Vannacht vrij goed geslapen maar het kon nog beter geweest zijn had Gertrude’s GSM niet van zich laten horen om 2:45. Twee keer omdraaien volstonden echter voor mij om weer in slaap te vallen. Bij Gertrude duurde het wat langer voor ze weer in slaap was, waardoor zij deze morgen wat langer mocht soezen. Ik was al om 5:30 uit de veren omdat ik de zaken zo rustig mogelijk wilde houden. Nervositeit dreigt sowieso, want we moeten om 7:30 op het vliegveldje zijn en we kunnen pas om 7:00 ontbijt krijgen. We kopen dus twee muffins in de coffeeshop (die al om 6:00 open is) als Plan B en staan om 10 voor 7 als jeunes premiers aan de ingang van het restaurant om zo snel mogelijk iets steviger dan een muffin te bestellen. Alles loopt vrij vlotjes zodat we om 7:20 naar het vliegveldje kunnen rijden om daar om 7:30 aan te komen. Het regent een beetje maar minder dan ik gevreesd had, dat is dus, voorlopig althans, best OK. Het meest acute probleem is echter dat we nergens het gebouw van K-Bay Air zien. Bovendien is er niemand in de andere gebouwen in de straat waaraan we kunnen vragen waar we moeten zijn. Uiteindelijk treffen we toch iemand van de concurrentie aan die ons op het juiste pad zet. Dit alles betekent dat we met een half uur vertraging in de briefing toekomen waar onze 15 medereizigers ons allesbehalve enthousiast verwelkomen. We kruipen in een klein hoekje omdat we weten dat er geen goed excuus is om 15 mensen een half uur te laten wachten.

Om 8:30 zijn we klaar en kan de Cessna 206 de lucht in gaan. Klaar betekent dat onze rugzak gewogen is, dat we lieslaarzen aangemeten gekregen hebben, dat we een zwemvest gekregen hebben, dat we het vereiste aantal laagjes aan hebben en dat we een pilletje tegen wagen (of eerder vliegtuigje) ziekte ingenomen hebben. De piloot brengt ons geleidelijk aan tot een goede 8000 feet om daarna, bijna onmiddellijk, weer geleidelijk, aan de afdaling naar het Katmai NP te beginnen. De vlucht is zeer rustig. Dat pilletje mocht gerust achterwege gebleven zijn. Naarmate we lager komen beginnen we de eerste beren te zien. Ze wachten dus niet op ons om te eten. We landen op een stukje strand waar al een paar andere vliegtuigjes staan. Ik denk dat we met zo’n 5 à 6 groepjes (= vliegtuigjes) van elk 5 à 6 personen met ieder zijn piloot / gids beginnen uit te zwermen over het strand en het hinterland. Al snel zien we een aantal ronddwalende beren. Ze lijken menselijke aanwezigheid gewoon te zijn en niet erg in ons geïnteresseerd. Hopelijk blijft dit zo want beren zijn omnivoor en ik zou dus liever niet te veel risico’s nemen. Ik ben niet overtuigd dat een betoog voor meer groentjes zou volstaan om een chargerende beer op andere, meer vegetarische gedachten te brengen.

Onze gids heeft een heel aantal wetenswaardigheden in petto. Zo weet hij te vertellen dat er in het nationaal park ongeveer 2500 beren rondlopen, dat een klein beertje gemiddeld tot 2 jaar gezoogd wordt, dat een beer gemiddeld 25 jaar oud wordt, dat hier bruine en zwarte beren rond lopen, dat de kleur niet het verschil maakt (want er zijn bruine zwarte beren en zwarte bruine beren) maar wel de schofthoogte en de klauwen, enz. Een grizzlybeer is gewoon een bruine beer die zo groot geworden is omdat hij veel gegeten heeft in het hoogland in tegenstelling tot de bruine beren die we hier zien en die coastal bears zijn. Die zijn voornamelijk op zoek naar vis en schelpdieren ondanks het feit dat ze ook grassen eten. De gids geeft ook allerlei raad met betrekking tot beer ontmoetingen. Hij raadt aan altijd berenspray bij te hebben, lawaai te maken, niet tussen de moeder en de cubs te komen, knielen als de beer raar begint te doen, op één lijn lopen om als één organisme beschouwd te worden door de beer, enz.

Het grootste deel van de tijd dat we hier rondlopen en naar beren kijken is het droog = veel beter dan we gevreesd hadden op basis van de voorspelde thunderstorms. Rond 12 uur is ons geluk echter op en begint het vrij stevig te miezeren. Echt regenen kan men het niet noemen maar droog blijven zit er niet in. Met algemeenheid van stemmen wordt dan ook besloten de aftocht te blazen. We hebben genoeg beren gezien. Het is tijd om terug naar Homer te vliegen. Terug in Homer besluiten we onze muffins te verorberen en, na de siësta, naar een goed restaurant voor vanavond te zoeken. We zullen tegelijkertijd ook op zoek gaan naar een watertaxi voor morgen en een berenspray. Dit laatste is eventueel morgen al nodig. We willen namelijk met een watertaxi vanaf “the Spit” naar de Halibut Cove om de Grewingk gletsjer te gaan bewonderen. Er komen echter nog veel tochten waarbij de kans op een “bear encounter” niet denkbeeldig is.

Met het restaurant “The fresh catch café” zitten we alvast qua selectie goed maar qua beschikbaarheid is er een probleem. We kunnen ten vroegste om 7:15 aan tafel gaan en ik loop al sinds 5:00 PM met een volledig lege maag rond. De muffin is dan al lang volledig verteerd. Niet getreurd echter. Langs de “spit” zijn erg veel eet- en drinkgelegenheden maar we willen toch eerst ons geluk beproeven in Homer downtown. Het rondritje in de “historische stad van Homer” levert niets op en zo belanden we weer op de spit en zelfs in het cafeetje naast de “Fresh catch”. Daar kan ik iets klein eten en een hefeweissen bier van weer één of andere microbrouwerij nuttigen als voorgerecht voor het hoofdgerecht naast de deur. Na lekker gegeten en gedronken te hebben is het tijd om ons terug te trekken voor een beiregoede nachtrust. Morgen staat weer een ander avontuur op ons te wachten.

Slaapwel