In het totaal deden we dus 455 km in bijna 40 uur in het zadel (of is het “op het zadel” voor een fiets?). Dé grootste schrik die we hadden vooraleer aan de tocht te beginnen was de confrontatie met onze bloedeigen zitknobbels. We vreesden dat die zitknobbels onze Achillesknobbels zouden worden. Andere ongemakken konden opgevangen worden door bv meer ondersteuning te vragen van ons motortje. Maar zowel de Achillesknobbels als de ondersteuning door het motortje vielen reuze mee. Ik neem aan dat onze koersbroeken met ingewerkte zeem een belangrijke rol gespeeld hebben in het draaglijk houden van de zadelpijn. Het relatief vlakke profiel van de meeste ritten (op uitzondering van dag 6 en 7) speelde dan weer een rol in de relatief beperkte nood aan ondersteuning. Het feit dat iedere avond nog vrij veel jus in onze batterijen zat is hier een bewijs van ... of waren het toch onze atletische kwaliteiten? Wie zal het zeggen?

Een ander element dat een doorslaggevende rol gespeeld heeft in het welslagen van onze tocht was zeker het weer. We hadden fantastisch veel geluk met het weer. Men zegt altijd dat men niet mooi moet zijn om geluk te hebben. Ik weet niet of iedere deelnemer hier achter staat maar ik denk dat het waar is. Van dag 1 tot dag 7 hebben we zeer mooi weer gehad. Het is waar dat het in de voormiddag van dag 5 bewolkt was en er zelfs 28 (of waren het er 29??) druppeltjes regen gevallen zijn, het is waar dat het op dag 7 wel erg warm begon te worden maar alles bij elkaar genomen was het fantastisch om op de goed berijdbare paden afgezoomd met kleurrijke bloemen onder een blauwe lucht met een stralend zonnetje te fietsen.

Dat we iedere avond lekker (zij het soms een beetje te veel) konden eten was een andere zeer positieve factor. Iedere avond werd een culinair hoogstandje geserveerd en over de laatste avond zult ge ons al zeker niet horen klagen aangezien we die avond zelf moesten BBQen. Die gastronomische geneugten hebben zich wel een beetje gereflecteerd op de weegschaal maar de schade viel al bij al nog mee door het dagelijkse gepedaleer.

Maar het allerbelangrijkst in het welslagen van “onze expeditie in het Oostelijke deel van Vlaanderen” heb ik tot het laatste gehouden en dat is de compagnie. De homogeniteit van het gezelschap zowel in culturele interesses, gastronomische voorkeuren, atletisch vermogen en zitknobbelresistentie (dit woord moet ge niet opzoeken, waarde lezers, want het wordt maar pas volgend jaar opgenomen in de Dikke Van Daele) zorgde voor een smetteloos verloop van de tocht. Een eerste bevraging in het peloton bracht dan ook aan het licht dat iedereen zo'n fietstocht voor herhaling vatbaar vindt.

De conclusie is dus dat dit een fantastische week geweest is en ik hoop dat de dagelijkse blogs en de foto’s die met deze epiloog gepost werden de lezersschare hiervan overtuigd hebben.

Tot de volgende keer

Lectori salutem