Of ik over zonovergoten vergezichten gedroomd heb weet ik niet. Wat ik wel weet is dat het er (voorlopig?) niet zonovergoten uitziet. Het regent echter niet en dat is al een succes zeker als men vergelijkt met gisteren. De indruk die we krijgen wanneer we de eetkamer binnenstappen moet vergelijkbaar zijn met wat Ali Baba voelde toen hij “Sesam open u” riep. De gedekte tafel ziet er erg mooi uit met in het midden een zeer mooie (en lekkere) fruitschaal. Er staat brood, sneden van een grote cake, kleine cakejes met amandels erop, yoghurt, 6 verschillende soorten confituur, rijstpap, enz, enz. . Het moet gezegd worden dat de rijstpap zeer lekker is, maar niet zo lekker als diegene die ik thuis samen met de kleinkinderen maak. Misschien doen de kleinkinderen er in het geheim iets in dat de rijstpap extra lekker maakt. Ik eet van al het lekkere spul alsof ik vanmiddag en vanavond op water zal staan. Ik moet zelfs toegeven dat de verschillende, natuurlijk zelfgemaakte confituurtjes lekker zijn. Op onze vraag heeft de gastheer 2 baguettes extra meegebracht van de bakker. Die beleggen we gul uit een potje Baskische paté dat we erbij krijgen.

Kort voor 9:00 vertrekken we op een variante van de GR 65. François de eigenaar van de B&B in Saint Palais heeft ons namelijk gezegd dat we een beter zicht op de vallei van Saint Jean de Pied de Port zullen krijgen als we die variante nemen. Christian, de eigenaar van deze B&B, heeft me aanduidingen gegeven hoe we die variante moeten nemen en ik heb die aanduidingen in de GPS gebracht. We zijn dus gesteld “als een puit op een wegeling” en moeten nu alleen nog zien of de weergoden meewillen. Daar knelt het schoentje (en dat is ambetant als men moet stappen!!). De weergoden willen niet mee. Naarmate we verder stappen in de richting van de Col de Gamia wordt het wolkendek dichter en belanden we uiteindelijk in de wolken waardoor we a. nat worden en b. geen fluit zien. Die situatie blijft zo tot wanneer we weer gans beneden op de valleivloer (= Saint Jean le Vieux; waar vroeger de doorsteek van de Pyreneeën begon) aangekomen zijn. Daar begint langzamerhand de zon door te breken, jammer dat het al namiddag is.

Op een terrasje in Saint Jean le Vieux bestellen we een Cola, een Schweppes Agrumes en een biertje om bij ons broodje te drinken. We geraken aan de babbel met een koppel uit Durbuy (Marc Couckeland). Die mensen zijn de GR 65 gevolgd en hebben weer kilometers modder achter de rug. Hun schoenen vertellen boekdelen. Wij daarentegen hebben door de variante te nemen altijd geasfalteerde wegen gehad. Normaal zijn we daar geen voorstander van, maar na al de modder die we al gezien hebben is wat asfalt lekker meegenomen. Na het eten maakt Wilfried een tekening van de buitenkant van de kerk en gaan we nadien de binnenkant verkennen. Daar zie ik iets dat ik nog nooit gezien heb: een kerk met een Parterre, een eerste balkon en een tweede balkon (soms ook “den uil” genoemd). Nadien zien we nog een paar kerken die zo ingericht zijn. Slimme gasten, die Basken. Uiteindelijk komen we na een dikke 20 km in Saint Jean de Pied de Port aan. Dit is in de Santiago de Compostella wereld een mythische naam, omdat het de laatste plaats in Frankrijk en de laatste plaats voor de oversteek van de Pyreneeën is. Om die reden is dit de plaats waar veel stappers hun tocht (tijdelijk) stoppen of net beginnen. Wilfried is hier 25 jaar geleden zijn tocht naar Conpostella begonnen en komt hier nu dus toe om de cirkel rond te maken.

Om dit te vieren besluiten we om samen met Nelly (en de auto) terug te keren naar de Col de Gamia (waar nu het uitzicht zou moeten opgeklaard zijn) om iets te gaan drinken op het terras van het hotel restaurant daar boven. Daar toegekomen moeten we echter vaststellen dat het hotel / restaurant gesloten is. Het terras is wel open maar zonder dat we iets kunnen bestellen brengt dat geen zoden aan de dijk. Niet getreurd echter. We besluiten naar het Mourguy wijngoed te gaan om de lokale wijn te proeven. De dienster van het Hotel de la Paix in Saint Palais heeft ons die raad gegeven. Florence, de wijnboerin / wijnmaakster / op flessentrekster schenkt ons een glasbodempje Rosé en nadien een glasbodempje rode wijn uit. We krijgen heel veel uitleg over alles en nog wat maar geen wijn meer. Er zit niets anders op dan na een half uur een fles van de rode variëteit te kopen (15€) en op te stappen. Die fles zullen we eens ter gelegenheid uitdrinken op al de goede herinneringen.

Vanavond slapen we in een B&B’tje in de binnenstad. Erg goed gelegen maar absoluut niet vergelijkbaar met de standaarden die we in Larceveau of St Palais mochten leren kennen. We lopen nog eens rond in het stadje en gaan vrij vroeg eten zodat we morgen vroeg uit de veren kunnen. Morgen staat namelijk met 24 km en 1300 hoogtemeter de “pièce de résistance” op het programma.

Tot morgen