Om 6:30 zonder wekker wakker geworden. Dat is ook nodig want er moet nog aan de blog gewerkt worden en Gertrude moet het allemaal nog eens nalezen. Ik kijk ook eens snel door het venster en zie dat alles goed nat ligt. Het zal dus wel stevig geregend hebben maar ik heb niets gehoord. Ik moet dus wel goed geslapen hebben. Enfin, nu is het niet meer aan het regenen dus zijn we tevreden. De lucht ziet er hier en daar wel dreigend uit. We zullen dus moeten afwachten wat het wordt. De weersvoorspellingen zijn niet fantastisch. Om 8 uur zijn we afgesproken voor het ontbijt. In de ontbijtruimte zijn alle tafeltjes netjes per twee personen gedekt, Corona oblige. Aangezien de tafeltjes niet bij elkaar mogen geschoven worden is de enige oplossing voor ons zevenen “verbannen” te worden naar de bar / restaurant van gisterenavond waar we aan een grote tafel voor 8 kunnen zitten. We stellen vast dat men de zaken vrij serieus opneemt in Italië.

Om 9 uur staan we gepakt en gezakt klaar voor vertrek. Uit de dreigende wolken vallen net op dat moment een paar druppels regen die zodra we beginnen te fietsen een vermenigvuldigingsdans inzetten. Onze eerste opdracht van de dag is het pasje dat we gisteren moesten over trekken in de andere richting doen. Naarmate we de berg beklimmen begint het harder te regenen Ik ondervind dat een ganse pas over rijden op Eco ondersteuning geen spek voor mijn bek is en ik vraag na een tijdje dan ook wat extra assistentie van de batterij. Ik zou kunnen zeggen dat het ligt aan de extra kilo die sherpa Patrick moet naar boven sleuren of dat ik vandaag geen goede benen heb maar ik denk dat het gewoon aan de leeftijd ligt. Ik probeer me aan een volkswijsheid recht te houden. Men zegt dat er door de regen veel zuurstof in de lucht komt. Waar die extra zuurstof moet vandaan komen heb ik nooit begrepen maar ik hoop dat het klopt want ik kan elke molecule goed gebruiken. Ondertussen stroomt de zuurstof (en de regen) in bakken uit de lucht waardoor het water over de weg stroomt. Dat maakt de afdaling toch wel wat gevaarlijk. Gelukkig is er geen van ons die een Evenepoeleke doet. Daar is na een tijdje dan ook geen goede reden meer voor want nog voor we de berg volledig beneden is het opgehouden met regenen. De K-Waytjes mogen dan ook weer opgeborgen worden.

Kort daarna komt de zon er zelfs door waardoor we ons zorgen maken over of we ons niet hadden moeten insmeren. Na 10 km komen we op het punt waar we moeten beslissen of we de klassieke Ciclovia of de speciale voor racefietsen gaan nemen. We besluiten het erop te wagen. De strade bianche die we tot nu onder de wielen gekregen hebben zijn niet desastreus voor onze koersfietsende medestanders geweest dus nemen we het “berekende risico”. Het gevolg is dat we vrijwel onmiddellijk een stukje vrij rudimentaire gravel te verwerken krijgen. Dat blijft zo voor de volgende 10 km die we goed doorkomen. Ik vraag me hierbij af hoe het kan dat er nog steeds bergen in de Dolomieten zijn met al de dolomiet die overal uitgestrooid ligt.

Rond 11 uur zijn we in het stadje Buja. Daar is de weg onderbroken voor een soort volksfeest. Dat is wat raar op een woensdagvoormiddag. Het blijkt echter dat op het dorpsplein een groot scherm opgesteld is waarop een honderdtal inwoners van Buja de strijd tussen Italië en Denemarken voor het Olympisch goud in de discipline achtervolging in ploeg op de baan aan het strijden zijn. De strijd is op het scherpst van de snee. Nu eens liggen de Italianen voor en is het gejoel niet uit de lucht, dan weer lijken de Denen de bovenhand te nemen en dan wordt het muisstil. Een Bujanees komt ons zeggen dat Jonathan mee doet. Jonathan blijkt Jonathan Milan te zijn een geboren en getogen Bujanees. Uiteindelijk winnen de Italianen wat de lokale Don Camillo er toe aanzet de klokken uit volle macht te laten luiden … speciaal voor Jonathan.

Daarna rijden we verder naar het volgende dorpje waar we de inwendige mens sterken in restaurant Het Witte Paard. Rond 1:15 is dit gebeurd en vertrekken we voldaan voor de laatste 20 km richting Udine. Niet lang daarna begint het weer te regenen. Gelukkig zijn we net in een klein dorpje waardoor we de korte maar hevige plensbui kunnen trotseren vanonder het overstekend dak van een sociaal centrum. Voilà, dat centrum heeft weer eens zijn sociale waarde getoond. Na een 10-tal minuten kunnen we weer verder. De weg brengt ons langs een skatepark in een voorstad van Udine. Daar kunnen de grootste, de kleinste en de twee tussenmaten zich 5 minuutjes amuseren door met de fiets op en af de ramps te rijden want er is anders niemand in de buurt. Na dit intermezzo werken we de laatste 5 km af. In een stad rijden is altijd een beetje een avontuur. Udine is daarop geen uitzondering met hele stukken waar voetgangers en fietsers de weg moeten delen, met rotondes met zebrapaden alom die door de meeste chauffeurs genegeerd worden, enz.

Uiteindelijk komen we in het Clochiatti Next hotel toe waar onze valiezen al netjes op ons staan te wachten. We kunnen onze fietsen stallen in een soort tuinhuisje en ons dan opmaken voor een derde keer nat zijn. Deze keer is het echter wel een keuze van onszelf want we besluiten daarvoor in het zwembad te duiken. Het water is fris maar met zijn 26° C duidelijk warmer dan gisteren. Alleen Oma en Lies kunnen de verlokking van een verfrissende duik weerstaan. Het wordt nog plezanter wanneer ik een glas Prosecco aangeboden krijg van de man van de receptie. Hij vertelt erbij dat dit een speciale attentie is van Anna. Basis daarvan was een inside joke maanden geleden toen de reservaties geregeld werden. Wel knap dat Anna dit nog weet en zich aan haar woord houdt. Verdere uitleg zal ik indien gewenst later wel eens geven.

Na een douche is het tijd om Udine te ontdekken. De receptionist is zo vriendelijk geweest een tafel in een nabijgelegen restaurant te bestellen (en een digestief te negotiëren) dus daar hoeven we ons geen zorgen meer over te maken. Het historisch centrum heeft niet veel “wow gebouwen of uitzichten” maar is zeker een wandelingetjes van een uur of twee waard. De invloed van Venetië heeft hier zich duidelijk laten voelen in de gebouwen. Een dogen-achtig paleis, de alomtegenwoordige gevleugelde leeuw , symbool van Venetië, enz. Het stadje (ongeveer 100’000 inwoners) is levendig van de Udinezen en toch ook wel van toeristen afgaand op de verschillende talen die men hoort. Na het aperitief op één van de vele piazza’s is het tijd voor het serieuze culinaire werk. De porties in restaurant Maison zijn gigantisch. Jasper en ik hebben een Cordon Bleu besteld waarmee we het ganse gezelschap hadden kunnen voeder. Jammer voor ons hebben de anderen ook respectabele hoeveelheden voedsel te verwerken waardoor de goede wil van Tom niet volstaat om mijn bord leeg te krijgen. Gelukkig komt de Limoncello de vertering van iedereen die de vinger opsteekt ter hulp..

Nu zou het tijd moeten zijn voor de blog maar de drang om vertering neemt de bovenhand en de blog wordt dus naar morgen vroeg verschoven.

We zijn om 6:30 op omdat we om 7:30 voor het ontbijt afgesproken hebben en we heel wat “valies herschikkingswerk” te doen hebben. Een eerste blik van achter de gordijnen leert dat het deze nacht geregend heeft maar dat het dat nu niet meer doet. Zo willen we het zien. Alles geraakt weer in de valies en na een vrij stevig ontbijt (met keuze uit wel een tiental verschillende soorten taart / cake) is het 8:40 wanneer we onder een mooi zonnetje de eerste pedaalslagen doen. Tot ieders verbazing doen zelfs Lies en Jonas geen pulletje aan…. dat wil toch wat zeggen. Nu nog op de Ciclovia Alps2Adria geraken en we zijn helemaal gelukkig. Het probleem is dat sommige paadjes van op de stafkaart trappen blijken te zijn wat voor fietsers met andere kwaliteiten dan ons weggelegd is. Na meer dan 1 km in Tarvisio rondzwerven is het uiteindelijk zo ver.

Eerste 6 km lopen lichtjes op (voldoende om me in de achterste gelederen van het peloton te doen belanden). In het vakjargon noemt men dit "de bus", denk ik, maar ik vrees dat dit hier niet zo zou heten aangezien ik alleen in de bus zou zitten. Enfin, de tarmac is mooi, het weer is mooi en de omgeving nog mooier. Wat kan men nog meer willen? Zeker wanneer we een soort pas(je) bereiken waardoor het vals plat bergop de plaats ruimt voor vals plat bergaf. Dat is nog eens fietsen, zie. Het tarmac baantje blijft altijd in de buurt van grote weg / autostrade zonder dat die storend zijn omdat bomen en struiken meestal de grote weg visueel en akoestisch verstoppen.

De volgende 30 à 40 km zijn voor Hanne de mooiste die ze in heel haar leven al gedaan heeft. Het gestage bergaf lopen van de weg speelt hierin een doorslaggevende rol maar het feit dat we wel 30 tunnels met automatische verlichting passeren maakt de rit avontuurlijk. De tunnels op deze Ravel-achtige weg variëren in lengte tussen 100 en 1000 m en zijn pas echt “leuk” wanneer de verlichting te laat aanspringt waardoor we verplicht worden te stoppen en te voet een paar meter te stappen (= tot de sensor ons in de mot heeft).

In de buurt van Moggio Udinese is het plezier over. Een man legt ons uit dat nog gewerkt wordt om de Ciclovia verder over de vroegere spoorwegberm te laten lopen. Die werken zijn nog aan de gang en we moeten dus verder via de Strada Statale. Op dit punt zien we het mooie dorpje Moggio Alto op de helling liggen en “we” besluiten de berg naar Moggio Alto, als toemaatje, te beklimmen. “We” vermoeden namelijk dat het uitzicht van daar mooi is en dat er wel restaurantjes met terrasjes met een mooi uitzicht zullen zijn. Het uitzicht is idd mooi maar restaurantjes met terrasjes vinden we er jammer genoeg niet. Tom vindt op zijn smartphone dat er verschillende restaurantjes een paar km verder zijn. Dat klopt alleen moet men er bij nemen dat men daarvoor naar Moggio Udinese moet rijden en dat is weer de berg helemaal naar beneden. Niet getreurd echter. We vinden een mooi terrasje (zonder uitzicht weliswaar omdat we weer beneden in het dal zijn) waar we allemaal een of andere soort lekkere pasta eten Dat is het voedsel voor coureurs, nietwaar?

Na Moggio gaat het verder op de Strada Statale tot we die na een 3-tal km terug kunnen verlaten. Dit betekent dat we nu de tarmac verlaten en op een tamelijk ruw stuk Strade Bianche zitten. Hopelijk zijn onze banden daartegen opgewassen. We vrezen vooral voor de dunne bandjes van de koersfietsen van Lies en Jasper maar uiteindelijk valt alles goed mee en komen we de passage zonder bandscheuren door. Nadien krijgen we nog een paar stroken Strade Verde (= gras en modder, wat ook weer voor de koersfietsen sub-optimaal is) voorgeschoteld maar uiteindelijk komen we zonder grote problemen in Venzone toe. Dit is een klein maar mooi stadje dat zijn omwallingen grotendeels kunnen bewaren heeft. Ons blitsbezoek levert hopelijk een paar mooie kiekjes op. In afwachting geeft de bovenstaande hyperlink waarschijnlijk een veel beter idee.

Na Venzone begint het op te vallen dat in zuidelijke richting de bergen geleidelijk aan minder hoog en afgeronder worden terwijl in noordelijke richting nog altijd bergen van boven de 2000 m zichtbaar zijn. Om naar ons hotel te fietsen moeten we hier afwijken van de Ciclovia en een klein valleitje induiken. Ik zou hier eigenlijk opduiken moeten schrijven want we moeten over een pas(je) om aan de andere kant in een ander valleitje (waarin de Lago dei Tre Communi ligt) te geraken. Aan dit meer ligt ons hotel dat, zoals kon verwacht worden, Hotel Trilago heet. Zowel het meer als het hotel zien er zeer goed uit. Het ene is turquoise gekleurd, wat mooi contrasteert met het groen van de omliggende bossen, Het andere is schittered wit (geen wonder want het werd pas vorig jaar in dienst genomen) en contrasteert ook mooi met het meer en de bossen.

Het is nu 3 uur in de namiidag en we besluiten een duik in het zwembad van het hotel te wagen. Het is erg verfrissend maar dat zou het ook geweest zijn mocht het water 10° warmer geweest zijn. De extra verfrissing die de duik ons geeft is niet van aard Tom en mij weg te houden van een (nog) frisse(re) pint en Gertrude van een paar bolletjes ijscreme. Na deze geneugtes is het tijd om een korte wandeling langs het meer te doen. Die wandeling houden we kort want we moeten verder strijden om de wisselbeker “Mensen Pesten” onder het genieten van het aperitief  Ik stond in de rangschikking voor de wisselbeker voor vandaag comfortabel aan de leiding. Na vandaag is dit jammer genoeg niet meer het geval. Er zit dus voor mij niets anders op dan mijn medekaarters te overtuigen dat het tijd is om de pizza’s te bestellen. Geluukig zijn er een paar erg hongerige medemensen die gehoor geven aan mijn smeekbede. Hierdoor wordt de schade in de rangschikking beperkt. De pizza’s zijn op een twee drie klaar en zijn erg lekker maar de hoofdverdienste voor het slagen van de avond ligt bij de kleinkinderen. Hun gebrabbel in allerlei talen drijft de hilariteit ten top. Ze zijn onbetaalbaar en worden derhalve niet betaald

Dit brengt ons (na)lachend aan het einde van weer een mooie dag in / op het zadel. Morgen komt weer een nieuwe dag. Hopelijk bljft het weer zich gedragen zoals het de afgelopen twee dagen gedaan heeft en dan komt alles goed.

We zijn om 6:30 op omdat we om 7:30 voor het ontbijt afgesproken hebben en we heel wat “valies herschikkingswerk” te doen hebben. Een eerste blik van achter de gordijnen leert dat het deze nacht geregend heeft maar dat het dat nu niet meer doet. Zo willen we het zien. Alles geraakt weer in de valies en na een vrij stevig ontbijt (met keuze uit wel een tiental verschillende soorten taart / cake) is het 8:40 wanneer we onder een mooi zonnetje de eerste pedaalslagen doen. Tot ieders verbazing doen zelfs Lies en Jonas geen pulletje aan…. dat wil toch wat zeggen. Nu nog op de Ciclovia Alps2Adria geraken en we zijn helemaal gelukkig. Het probleem is dat sommige paadjes van op de stafkaart trappen blijken te zijn wat voor fietsers met andere kwaliteiten dan ons weggelegd is. Na meer dan 1 km in Tarvisio rondzwerven is het uiteindelijk zo ver.

Eerste 6 km lopen lichtjes op (voldoende om me in de achterste gelederen van het peloton te doen belanden). In het vakjargon noemt men dit "de bus", denk ik, maar ik vrees dat dit hier niet zo zou heten aangezien ik alleen in de bus zou zitten. Enfin, de tarmac is mooi, het weer is mooi en de omgeving nog mooier. Wat kan men nog meer willen? Zeker wanneer we een soort pas(je) bereiken waardoor het vals plat bergop de plaats ruimt voor vals plat bergaf. Dat is nog eens fietsen, zie. Het tarmac baantje blijft altijd in de buurt van grote weg / autostrade zonder dat die storend zijn omdat bomen en struiken meestal de grote weg visueel en akoestisch verstoppen.

De volgende 30 à 40 km zijn voor Hanne de mooiste die ze in heel haar leven al gedaan heeft. Het gestage bergaf lopen van de weg speelt hierin een doorslaggevende rol maar het feit dat we wel 30 tunnels met automatische verlichting passeren maakt de rit avontuurlijk. De tunnels op deze Ravel-achtige weg variëren in lengte tussen 100 en 1000 m en zijn pas echt “leuk” wanneer de verlichting te laat aanspringt waardoor we verplicht worden te stoppen en te voet een paar meter te stappen (= tot de sensor ons in de mot heeft).

In de buurt van Moggio Udinese is het plezier over. Een man legt ons uit dat nog gewerkt wordt om de Ciclovia verder over de vroegere spoorwegberm te laten lopen. Die werken zijn nog aan de gang en we moeten dus verder via de Strada Statale. Op dit punt zien we het mooie dorpje Moggio Alto op de helling liggen en “we” besluiten de berg naar Moggio Alto, als toemaatje, te beklimmen. “We” vermoeden namelijk dat het uitzicht van daar mooi is en dat er wel restaurantjes met terrasjes met een mooi uitzicht zullen zijn. Het uitzicht is idd mooi maar restaurantjes met terrasjes vinden we er jammer genoeg niet. Tom vindt op zijn smartphone dat er verschillende restaurantjes een paar km verder zijn. Dat klopt alleen moet men er bij nemen dat men daarvoor naar Moggio Udinese moet rijden en dat is weer de berg helemaal naar beneden. Niet getreurd echter. We vinden een mooi terrasje (zonder uitzicht weliswaar omdat we weer beneden in het dal zijn) waar we allemaal een of andere soort lekkere pasta eten Dat is het voedsel voor coureurs, nietwaar?

Na Moggio gaat het verder op de Strada Statale tot we die na een 3-tal km terug kunnen verlaten. Dit betekent dat we nu de tarmac verlaten en op een tamelijk ruw stuk Strade Bianche zitten. Hopelijk zijn onze banden daartegen opgewassen. We vrezen vooral voor de dunne bandjes van de koersfietsen van Lies en Jasper maar uiteindelijk valt alles goed mee en komen we de passage zonder bandscheuren door. Nadien krijgen we nog een paar stroken Strade Verde (= gras en modder, wat ook weer voor de koersfietsen sub-optimaal is) voorgeschoteld maar uiteindelijk komen we zonder grote problemen in Venzone toe. Dit is een klein maar mooi stadje dat zijn omwallingen grotendeels kunnen bewaren heeft. Ons blitsbezoek levert hopelijk een paar mooie kiekjes op. In afwachting geeft de bovenstaande hyperlink waarschijnlijk een veel beter idee.

Na Venzone begint het op te vallen dat in zuidelijke richting de bergen geleidelijk aan minder hoog en afgeronder worden terwijl in noordelijke richting nog altijd bergen van boven de 2000 m zichtbaar zijn. Om naar ons hotel te fietsen moeten we hier afwijken van de Ciclovia en een klein valleitje induiken. Ik zou hier eigenlijk opduiken moeten schrijven want we moeten over een pas(je) om aan de andere kant in een ander valleitje (waarin de Lago dei Tre Communi ligt) te geraken. Aan dit meer ligt ons hotel dat, zoals kon verwacht worden, Hotel Trilago heet. Zowel het meer als het hotel zien er zeer goed uit. Het ene is turquoise gekleurd, wat mooi contrasteert met het groen van de omliggende bossen, Het andere is schittered wit (geen wonder want het werd pas vorig jaar in dienst genomen) en contrasteert ook mooi met het meer en de bossen.

Het is nu 3 uur in de namiidag en we besluiten een duik in het zwembad van het hotel te wagen. Het is erg verfrissend maar dat zou het ook geweest zijn mocht het water 10° warmer geweest zijn. De extra verfrissing die de duik ons geeft is niet van aard Tom en mij weg te houden van een (nog) frisse(re) pint en Gertrude van een paar bolletjes ijscreme. Na deze geneugtes is het tijd om een korte wandeling langs het meer te doen. Die wandeling houden we kort want we moeten verder strijden om de wisselbeker “Mensen Pesten” onder het genieten van het aperitief Ik stond in de rangschikking voor de wisselbeker voor vandaag comfortabel aan de leiding. Na vandaag is dit jammer genoeg niet meer het geval. Er zit dus voor mij niets anders op dan mijn medekaarters te overtuigen dat het tijd is om de pizza’s te bestellen. Geluukig zijn er een paar erg hongerige medemensen die gehoor geven aan mijn smeekbede. Hierdoor wordt de schade in de rangschikking beperkt. De pizza’s zijn op een twee drie klaar en zijn erg lekker maar de hoofdverdienste voor het slagen van de avond ligt bij de kleinkinderen. Hun gebrabbel in allerlei talen drijft de hilariteit ten top. Ze zijn onbetaalbaar en worden derhalve niet betaald

Dit brengt ons (na)lachend aan het einde van weer een mooie dag in / op het zadel. Morgen komt weer een nieuwe dag. Hopelijk bljft het weer zich gedragen zoals het de afgelopen twee dagen gedaan heeft en dan komt alles goed.

We zijn beiden reeds rond 6:30 wakker. Misschien is het door de opwinding die de eerste etappe voorafgaat (zoals met de kleine kinderen die opgewonden zijn over de eerste dag naar school) ofwel heeft het te maken met het feit dat ik met een dubbel gevoel over de Gantoise de nacht begonnen was. Ik had namelijk op Sports Late Night gezien dat AA Gent 1 goal gemaakt had en 25 kansen de nek omgewrongen had. Meestal eindigt zo’n scenario met het deksel op de neus. Voor ik de hele samenvatting kunnen bekijken had gaf de batterij van mijn laptop de geest waardoor ik pas ’s morgens wist dat mijn Gantoise idd (weer eens) het deksel op de neus gekregen had.

Enfin, laat ons concentreren op de Alps2Adria tocht. Die mannen van de Gantoise zullen het ook nooit leren. Ik piep eens buiten en kan tot mijn genoegen vaststellen dat het niet regent en, meer nog, dat hier en daar een blauwe vlek in het wolkendek te bespeuren valt. Dat ziet er goed uit. We maken ons klaar en rond 7:45 kunnen we met z’n zevenen beginnen ontbijten. Er is een beetje van alles, niets is fantastisch maar er zijn ook geen zware opmerkingen te maken. Na het ontbijt rijden Tom en Hanne naar de sportwinkel waar ze een mountainbike voor Hanne gehuurd hebben.

Ondertussen wordt alles in gereedheid gebracht om te vertrekken. De valiezen worden afgegeven aan de receptie zodat de bagagetransportdienst vlekkeloos kan verlopen en de 5 fietstassen worden aan onze fietsen gehangen. Ah ja, die jonkies moeten toch licht door het leven kunnen gaan en de oldies hebben toch elektrische fietsen met van die handige bagagedragers. Kortom, de oldies schikken zich in hun lot van volleerde sherpa’s en kunnen de extra (boven hun eigen overgewicht) last als excuus aangrijpen voor het achterblijven bij iedere helling.

Gedurende de eerste paar km voelt het frisjes aan (nooit echt koud, zelfs niet voor de allerkoudelijkste van het hele gezelschap) maar dat went en wanneer de zon zo nu en dan door het wolkendek priemt voelt het goed aan. Na een paar km zijn we uit de bebouwing van Villach en komen we op relatief rustige weggetjes die grotendeels geasfalteerd zijn. Van de hele etappe van 36 km zijn hooguit een paar km niet geasfalteerd. Die stroken zijn van een zeer geciviliseerde soort gravel. Als het zo blijft zitten we zowel met de koersfietsen als met de mountainbikes (en alles daartussen) goed.

Na een 20-tal km komen we op het drielandenpunt tussen Oostenrijk, Slovenië en Italië. Aan de grensovergang wordt geen enkele controle (identiteit noch Corona want Corona is in het Schengen gebied, dus ....) doorgevoerd. Wel heeft Italië direct een zeer pittige helling (15%) voor ons in petto. Dit kan als begroeting tellen. Gelukkig is de helling kort waardoor de oldies de achterstand kunnen beperken … ook al omdat de elektrische ondersteuning van “Eco” naar “Sport” of zelfs “Turbo” veranderd wordt. Vanavond de batterijen 5 minuten langer opladen en het leed is geleden.

Rond 12:30 komen we toe in Tarvisio in het Hotel Il Cervo. We zijn net op tijd aan het hotel want het begint plots te regenen. Na de fietsen in de skiberging gestald te hebben is het tijd voor het middageten in het bijna volledig lege restaurant. Het grote voordeel van het middageten in de overnachtingsplaats te hebben is dat men nadien een siësta kan doen. En het is deze keer voor iedereen een echte siësta want de bagage is nog niet geleverd waardoor geen laptops of iPads voor de siësta kunnen “gebruikt” worden.

Na de siësta gaan de jonkies bobsleeën en lopen de oldies eens rond in het stadje. Veel, buiten de talrijke sporen van zijn Oostenrijks / Italiaans verleden, valt er niet te beleven in Tarvisio. Dit is duidelijk een stadje dat het moet hebben van het toerisme (zowel in de zomer als in de winter) en dat dus veel hotels, restaurants en sport en kledingwinkels heeft. Om 4 uur zijn we allemaal terug in het hotel want we hebben van 4 tot 6 een plaatsje in de wellness gereserveerd. In de wellness worden vrij strikte regels qua gedrag en kledij (of afwezigheid daarvan) gehanteerd (en door een drilsergeant gehandhaafd). Klagen doen we niet, want op die manier dragen we ons klein steentje in de bestrijding van de pandemie bij.

De avond wordt ingeleid met een aperitief bij een rondje “Mensen Pesten” en afgewerkt met een keuze uit het erg verwarrende menu dat de keuken voor de gasten heeft klaargestoomd. Die verwarring is uiteindelijk niet dramatisch gezien iedereen voldaan van tafel kan gaan. Het is ondertussen bijna 9 uur en dus tijd om de dag te beëindigen … en ik doe dit op mijn traditionele manier … met stuntelig typen van onze blog. De blog posten zal jammer genoeg voor morgen zijn want mijn corrector ligt al in de armen van Morpheus op het moment dat ik dit typ.

Ik was van plan op een redelijk uur (rond 7 am) te vertrekken maar ik liet me op de valreep overtuigen de tocht toch maar vroeger (om 5:30 am) te beginnen kwestie van te anticiperen op mogelijke files. Door een samenloop van omstandigheden was de week van 1 tot 8 augustus de enige mogelijkheid gebleken toen we deze fietstocht in februari bedisselden en op dat moment hadden we er ons geen rekenschap van gegeven dat de 1^ste augustus in het zwartste der zwarte weekends van het jaar viel. Gisteren waren er in Frankrijk op bepaalde momenten 1000 km files en ook Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland bleven niet gespaard. Files zouden er dus onvermijdelijk komen (alhoewel waarschijnlijk minder erg dan gisteren). En de files die kwamen inderdaad en wel van zodra we in de buurt van Würzburg / Nürnberg waren. Daar verschenen plots meer en meer aankondigingen met de slogan: “Wir bauen fuer Sie”. We voelden ons hierdoor natuurlijk wel vereerd maar de slogan had jammer genoeg ook consequenties. De wegenwerken (voor ons) zorgden voor een voortdurende overschakeling van 120 km/h (= jammer genoeg het maximum dat ik mag doen met de fietsen op het rek achteraan de auto) naar 100, 80 en zelfs 60 km/h. Dit resulteerde in een paar honderd kilometer “Stockendes Verkehr” zoals ze dat hier zo mooi zeggen op de radio. Eigenlijk betekent dit in de praktijk een snelheid die schommelt tussen 120 en 0 km/h waardoor ons gemiddelde ver beneden de beoogde 100 km/h zakte. Hierdoor arriveerden we pas rond 6:30 pm in Villach. Tom had de aanwijzingen van Waze gevolgd waardoor hij langs Ulm gereden was en een dik uur sneller ter plaatse was dan ons. Moge het een les voor de toekomst zijn.

We moeten in het hotel (en later in het restaurant) geen mondmasker dragen op voorwaarde dat we ons Corona certificaat tonen en men controleert ook daadwerkelijk . Men lijkt hier dus een goed compromis tussen efficientie, comfort en aanwenden van bestaande middelen gevonden te hebben waardoor alles vlotjes verloopt en dat is mooi meegenomen. Zodra de fietsen een plaatsje in een ruimte, die op slot kan gedaan worden, gekregen hebben en de valies op de kamer gedeponeerd is, kunnen we zonder verder getalm naar een restaurant op wandelafstand gaan. Daar genieten we van een welverdiende Weizen bier bij een giga Wiener Schnitzel maar niet vooraleer de tafelverantwoordelijke zich (en onze bubbel) geregistreerd heeft en zijn registratie aan de dienster getoond heeft. Als we zo verder doen met spijs en drank zullen we veel hoogtemeters moeten verwerken om ons gewicht op peil te houden, is een bedenking die me door mijn gedachten flitst ... maar dat zijn zorgen voor morgen.

Tijdens de rit vandaag kregen we een afwisseling van gemiezer en iets steviger buien op de voorruit gegooid maar dat doet niets aan onze rotsvaste overtuiging dat het morgen fantastisch weer zal zijn. In die overtuiging wens ik jullie een goede nacht en ga ik in afwachting nog vlug eens kijken of de Gantoise gewonnen heeft van den Beerschot

Slaap wel

Beste lezers,

Na een weekje fietsen door het Oostelijk deel van Vlaanderen in juni, na een weekje met 6 kleinkinderen in Spanje en na een weekje met drie koppels waarvan de mannelijke leden samen vijftig jaar geleden van het St Lievenscollege afgezwaaid zijn in juli, is het de 1^ste augustus tijd om er weer eens met de (elektrische) fiets op uit te trekken.

In 2020 fietsten we gedurende een weekje samen met Tom en zijn gezin in het departement Ardèche en dat was (zeker voor ons) zo goed meegevallen dat we besloten dat zo’n expeditie in familieverband voor herhaling vatbaar was. Deze keer viel ons oog op de Alps2Adria fietstocht. Die tocht vertrekt normaal uit Salzburg en trekt over 415 km, 5410 hoogtemeters en 8 fietsdagen over de Alpen tot aan de Adriatische kust naar het stadje Grado (= een klein broertje van Venetië een 100-tal km ten Oosten van Venetië). Om allerlei redenen zagen wij ons verplicht de tocht tot 5 fietsdagen in te korten. We hadden dus twee opties: ofwel fietsten we sneller en derhalve verder en hoger per dag ofwel knipten we een stukje van de totale afstand en hielden we ons bij behapbare afstanden. Gezien onze beperkte fysieke ambities (voor Tokyo waren we toch te laat) was de keuze in het voordeel van de tweede optie snel gemaakt. We besloten dus in plaats van in Salzburg te vertrekken, in Villach op onze stalen rossen te springen. Hierdoor wordt de afstand herleid tot 286 km, vermijden we de hoogtemeters van de etappes tussen Salzburg en Villach en kunnen we de laatste dag in plaats van naar Grado naar Trieste fietsen. Hierdoor kunnen we Trieste bezoeken en bovendien kunnen we vanuit Trietse makkelijker dan vanuit Grado met de trein (en onze fietsen) naar Villach terugkeren. Niets dan voordelen dus.

Deze zondag zullen we, als ’t God belieft, met de auto (en onze fietsen plus de koersfiets van Jasper) tot in Villach rijden om maandagmorgen onze eerste etappe, die ons over de grens tot in Italië zal brengen, aan te vatten. We hopen dat het voor ons en voor jullie een mooie ervaring wordt.

Lectori salutem

Alles wat laten bezinken is een goede zaak maar te lang wachten is niet goed. Daarom is het nu tijd om een paar slotbedenkingen aan cyberspace toe te vertrouwen.

Waar beter beginnen dan met een paar statistieken over onze tocht?