Toen we beslisten de mogelijkheid om naar Albanië te reizen wat verder bekeken, hadden we eigenlijk geen goed idee wat te verwachten. Ik herinnerde me dat ik in het lager onderwijs geleerd had dat de hoofdstad van Albanië Tirana was en dat het een volledig geïsoleerd land was. Boven op die prille kennis was er gedurende de 60 daarop volgende jaren bitter weinig bij gekomen. Nu we er geweest zijn is onze kennis wat bijgespijkerd en kunnen we erg tevreden terugkijken op wat we gezien en beleefd hebben. Wanneer in deze tekst Albanië geschreven is, wordt dikwijls Albanië zelf maar soms ook de streek van Albanië, Noord Griekenland en Noord-Macedonië of althans de stukken die we ervan gezien hebben, bedoeld. Albanië (en dus hier ook Noord-Griekenland en Noord-Macedonië) bezit een erg mooie natuur. De hele streek is veel bergachtiger dan ik gedacht had en is veel ongerepter dan wat we van andere streken rond de Middellandse Zee gewoon zijn. Naast mooi is de streek ook erg interessant.

In eerste instantie is Albanië en de streek interessant omwille van zijn geschiedenis. Die geschiedenis gaat terug tot de tijd dat de eerste mensen zich begonnen te vestigen in kleine nederzettingen. De streek rond het Ohrid meer is daar een voorbeeld van. Die eerste stammen hebben zich verder ontwikkeld tot we in de, door ons, beter bekende geschiedenis belanden. De eerste culturen die beschreven werden waren de Illyrians, daarna kwamen de Grieken, de Macedoniërs, de Romeinen, de Byzantijnen, de Venetians, de Ottomanen, de Italianen, de Serviërs en ten slotte de Nazi’s voor min of meer verlengde op bezoek. Uiteindelijk werd de Republiek Albanië, na veel strubbelingen met buurlanden zoals bv. Montenegro, Kosovo, Macedonië en Griekenland, onafhankelijk. Zou het mogelijk zijn dat in het huidige Albanië over de eeuwen heen meer “bezoekers” geweest zijn dan in het huidige België?? Al die bezoekers lieten natuurlijk allemaal hun stukje cultuur, religie, architectuur, enz. achter wat het land erg interessant maakt.

De recente geschiedenis, vanaf het einde van WO II = de onafhankelijkheid, is ook erg bewogen geweest. In de periode tussen onafhankelijkheid en de val van het communisme (1991) zwaaide een zeer strikt communistisch regime de plak. Na 45 jaar totale isolatie is het land nu ongeveer 35 jaar aan de weg aan het timmeren om een “normaal” land te worden. Het communistische regime had, als men goed zoekt, een paar goede kanten maar ook, en daarvoor moet men veel minder zoeken, veel slechte kanten. Nu wil Albanië zo snel mogelijk aansluiten bij de EU en de NAVO, getuige daarvan de talloze Albanese vlaggen die geflankeerd worden door een Europese en een Amerikaanse vlag. Men mikt op 2030 maar we vrezen dat er nog veel water door de Middellandse Zee zal stromen vooraleer voldoende stappen zullen gezet zijn om het toegangsticket te krijgen. Het bestrijden van de corruptie en van de parallelle economie zal een tandje hoger moeten schakelen (ook als dat de verkoopcijfers van Mercedes negatief beïnvloedt) vooraleer in Brussel (en Straatsburg) nog meer Albanezen rondlopen.

Bovendien denken we dat er nog altijd een zekere dualiteit in de samenleving heerst. Veel mensen (veel) jonger dan ons hebben ofwel langs de scherpe of de zachte zijde van het communistisch bestel gefunctioneerd en bekijken elkaar waarschijnlijk nog altijd als dusdanig. Een gids die plots bepaalde woorden stiller uitspreekt, blikken tussen twee mensen die elkaar tegenkomen, een conservator van een museum die begint te wenen, …, het zijn allemaal tekenen dat bepaalde wonden nog niet 100% geheeld zijn. We moeten regelmatig terugdenken aan de film Das Leben der Anderen (een echte aanrader over een vergelijkbare situatie in de toenmalige DDR). Nu genoeg over het communisme.

Niet alleen Albanië maar ook de aanpalende landen: Griekenland (met Corfu, de Vikos kloof en de kloosters van de Meteoren) en Noord-Macedonië (Ohrid) waren erg interessant en impressionant. Zeker aan te bevelen als men in de buurt is, de tijd heeft en …over de juiste papieren beschikt om de grens over te steken. Albanië is namelijk maar een (grote) voorschoot groot. De afstanden zijn derhalve geen obstakel en men realiseert zich zeer snel dat men buiten Albanië is. Het aandeel aan Mercedessen in het verkeer daalt plots enorm en alles wordt tweemaal zo duur (maar men moet zich natuurlijk realiseren dat alles in Albanië verbazend goedkoop is). Albanië heeft echter veel meer te bieden dan goedkoop te zijn. Wil dit zeggen dat er geen minpunten zijn? Neen, dat is nu ook weer niet het geval. De infrastructuur zou zeer zeker beter kunnen, er zouden meer luchtverbindingen tussen België en Tirana kunnen zijn, de luchthaven zou veel beter georganiseerd kunnen zijn, het gedoe omwille van de roaming kosten zou geëlimineerd kunnen worden, het verkeer mag gerust wat minder chaotisch verlopen, het afval zou in gesloten vuilbakken kunnen gedumpt worden in plaats van lang de kant van de weg, iedereen zou zo goed Engels kunnen spreken als sommigen die we op onze weg ontmoetten, er zou minder moeten gerookt kunnen worden, minder drugs zouden door Albanië kunnen verhandeld worden, enz., enz. Dat zal allemaal “Poco a Poco” in orde komen naarmate het toerisme meer en meer een significante poot van de economie wordt. Daarvan zijn we overtuigd en daarom raden we Albanië en omstreken dan ook volmondig aan als bestemming. Mocht er interesse zijn, dan is meer informatie te bekomen in de toeristische dienst van Albanië, Griekenland en Noord-Macedonië ten huize Gyselinck Huyghe. In afwachting hopen we dat jullie iets gehad hebben aan deze blog

Lectori salutem