Het (bijna) allereerste vandaag is een liedje zingen aan de telefoon. Ons Els is namelijk jarig. Na deze artistieke prestatie is het tijd om werk te maken van onze vaste wil minder te eten vanmorgen. Gertrude doet dit door een continentaal ontbijt te bestellen, ik door expliciet te vragen dat ze maar 2 eitjes gebruiken voor mijn omelet. Als ik dacht de keuken te slim af te zijn, was dit mis gedacht. Ik heb namelijk nog nooit zo’n grote omelet gezien van maar 2 eitjes. Dan spreek ik nog niet van de drie dikke sneden spek, de champignons en de stukken feta kaas die verwerkt werden. Enfin, te weinig eten is waarschijnlijk nog problematischer. Na alles ingepakt te hebben staan we, rarara, om 9:30 klaar om te vertrekken naar de laatste bestemming van deze reis, Tirana.

Een 30-tal km ten NW van Ohrid steken we de grens tussen Noord-Macedonie en Albanie over. Het kan Noord-Macedonië blijkbaar niet veel schelen wat men uit hun land exporteert, want er is langs hun kant van de grens helemaal niemand op post. Langs de Albanese kant gaat het er ook chill aan toe. Bij de politieman kan er zelfs een begrijpend lachje af wanneer hij merkt dat ik ook door heb dat zijn collega, de douanière, meer met haar telefoon dan met haar werk bezig is. Eenmaal over de grens merken we onmiddellijk dat we weer in Albanië zijn. Het Mercedes gehalte stijgt met een ruk weer tot quasi 50% en de Lavazhe stations draaien op volle toeren. Alle auto’s (met een paar uitzonderingen, zoals de onze) komen, toch voor een paar uur, blinkend te voorschijn. Eens over de grens zien we ook een spoorweg die niet meer in dienst is. We zien dit aan de roestige rails en het weelderige onkruid. Dit zet ons aan het denken over het openbaar vervoer. We komen tot de conclusie dat we op heel de reis geen enkele trein gezien hebben, dat de bestaande spoorinfrastructuur dus misschien omgevormd moet worden tot Ravels en dat openbaar vervoer hier Mercedes heet.

We naderen Tirana en realiseren ons dat het hoog tijd wordt om de Albanese korte keten uit te testen. We stoppen bij een fruitstalletje langs de kant van de weg en kopen 4 enorme vijgen. Ze zijn zeer groot (als eieren zo groot, zou Guido Gezelle zeggen), zeer lekker en zoet en maken ons 138 ALL lichter en hopelijk maar een paar gram zwaarder (hopen we). We zetten de weg verder en komen rond 1 uur en zonder kleerscheuren (= geen evidentie in Tirana) in het hotel aan. Onze kamer is nog niet klaar maar eens ze dat wel is houdt ze toch wel een verrassing in. Deze kamer geeft ons direct de gelegenheid te ervaren hoe een “tiny house” is. Deze kamer is nauwelijks groter dan ons bed en op het toilet moet men de douchedeur open laten om min of meer gemakkelijk op het gemak te kunnen zitten. Elk nadeel heeft echter ook een voordeel. Het voordeel van dit hotelletje is dat het zeer centraal gelegen is en een privé parking heeft.

Het plan voor de namiddag is tamelijk communistisch. We willen eerst de Bunkart 1 bezoeken en dan het House of Leaves. Het eerste is anderhalf uur te voet dus moeten we kiezen tussen het openbaar vervoer, een taxi of met onze Polo op stap gaan. We besluiten met ons autootje naar BunkArt 1 te rijden ipv een taxi te nemen. Madame Google Maps heeft ons al heel de reis goede diensten bewezen, dus waarom zou dit nu niet meer het geval zijn? Een nadeel van zelf te rijden is dat het verkeer in Tirana erg druk, maar vooral erg chaotisch is. Voorrang nemen of krijgen lijkt optioneel en vooral af te hangen van de hoeveelheid testosteron in het bloed op dat moment. Het gevolg hiervan is dat de meeste auto’s (oud en nieuw) blutsen en builen en krassen en schrammen hebben. Een tweede nadeel van zelf rijden is dat men een parkeerplaats moet vinden. Wij dachten dat in de buurt van een toeristische trekpleister als BunkArt 1 wel een parking zou zijn. Niet dus. Gelukkig vinden we voorbij de ingang een braakliggend terrein waarop nog auto’s geparkeerd staan. Dat is dus OK. BunkArt 1 is een zeer groot bunkercomplex dat Enver Hoxha liet optrekken om zichzelf en zijn regime te beschermen in het geval van een oorlog. Men bereikt de ingang via een tunnel van een goede 100 m lang (voorbij deze tunnel zijn een 10-tal parkeerplaatsen waarvan er maar een paar bezet zijn. Dat moet het best bewaarde geheim van Tirana zijn). Het hele complex is impressionant met muren en een koepel van 1 m dik beton. De koepel is bovendien bedekt met een laag aarde die op bepaalde plaatsen wel 100 m dik is. De bunker is op bepaalde plaatsen 5 verdiepingen diep met in totaal 3000 m² verdeeld over 160 kamers zoals vergaderruimtes, slaapzalen en een “appartement voor de Grote Leider” met een leefruimte, slaapkamer, eetkamer, badkamer, toilet enz. Onze hotelkamer inclusief de badkamer moet zijn meerdere erkennen in Hoxha’s versterkte badkamer en dan te bedenken dat Hoxha er nooit geweest is buiten op de dag van de officiële opening. Nu is de bunker ingericht als museum over het schrikbewind ten tijde van het communisme. Een bezoek is meer dan de moeite waard en veel interessanter dan de “Cold War Tunnel" in Gjirokaster. Jammer dat er zoveel te lezen valt. Zelfs als men zich beperkt tot de teksten in het Engels, zou men een dag of twee bezig zijn. Deze bunker is de moeder aller bunkers maar die “moeder” heeft voor veel afstammelingen, verspreid over heel Albanië, gezorgd. Hoxha had namelijk beslist dat er in totaal 221’000 bunkers moesten worden gebouwd (men heeft er slechts 173’000 kunnen bouwen omdat in 1991 een einde kwam aan de waanzin = val van het communisme). Die ziet men nu nog overal.

Na bezoek aan BunkArt 1 rijden we terug naar het hotel om de auto daar te parkeren en te voet naar het House of Leaves te gaan. Dit museum is namelijk maar een 5-tal minuutjes van het hotel. Het House of Leaves was oorspronkelijk een privé-materniteit, maar werd bij de stichting van het communistisch regime (na WO II) in het grootste geheim getransformeerd tot het hoofdkwartier van de Staatsveiligheid. Ook hier enorm veel te lezen (deels ook in het Engels) maar als men zich beperkt tot de hoofdlijnen dan waant men zich in de set van de eerste James Bond films met afluisterapparatuur, telelenzen om u tegen te zeggen, bandopnemers, enz. Alleen de Aston Martin ontbreekt. Uit documenten hier tentoongesteld blijkt dat gedurende gans de periode van het communisme ongeveer 15’000 personen tewerkgesteld waren bij de Staatsveiligheid. De Staat moest er namelijk voor zorgen dat geen subversieve krachten haar ondermijnden en daarvoor moest de Staat de rol van de patriarch van een familie op zich nemen = beslissen wat goed was voor de familie. Alle middelen waren hiervoor goed, technische apparatuur maar ook verklikkers in iedere familie. En dan te bedenken dat in Belgie bijna 10% van de keizers voor PVDA gestemd hebben. Hoe slecht zijn die kiezers ingelicht of hoe ontevreden zijn die kiezers over het huidige politieke bestel om zo te kiezen? Enfin, dit is een reisblog en geen politiek manifest.

Na twee museumbezoeken is het tijd om de dorst te laven en de honger te stillen. Dat doen we in het kasteel van Tirana waarvan niet veel impressionnants overgebleven is (Tirana was trouwens tot recent een vrij onbeduidend stadje ivm steden zoals Durres, Shkodar, Berat of Gjirokaster). Wat wel impressionant is aan dit kasteel is het aantal (upscale) restaurants en winkels. We gaan naar het restaurant dat door Poli van het reisbureau aangeraden is (Gzone) waar we lekker eten terwijl we Spanje Kroatië zien in de pan hakken. Belangrijker is echter de wedstrijd van vanavond. Dan moet Albanië proberen Italie een poepje te laten ruiken. Deze wedstrijd is naast voetbal nog wat extra beladen door het koloniale en oorlogsverleden van Italie in Albanië. Dat laat zich al een paar uur voor de wedstrijd voelen aan de toeterende auto’s en met vlaggen zwaaiende mensen.

Terug in het hotel maken we alles klaar voor de fietstocht die we morgen met een gids zullen doen, schrijven we wat aan de blog en beginnen we op Telenet TV naar de match te kijken. In het begin loopt het voor Albanië en voor de Internet verbinding zeer goed maar naarmate de avond vordert gaan beide aspecten minder goed. We besluiten dan ook naar een bar om de hoek te gaan waar we de match op groot scherm kunnen volgen. Albanië kan jammer genoeg geen echte vuist maken en daardoor zijn er maar een paar momenten waarop de bevolking van de bar opspringt. Niets aan te doen. Misschien tegen Spanje of Kroatie maar dan zullen ze het zonder onze steun moeten stellen.