Naar goede gewoonte zijn we rond 9:30 gepakt en gezakt om te vertrekken. We hebben ergens gelezen dat de benzine in Albanië minder duur is dan in Noord- Macedonie, dus willen we wat benzine tanken vooraleer we de grens oversteken. Een benzinestation vinden in Albanië is zowat het gemakkelijkste dat bestaat, maar een benzinestation vinden waar men met een kaart kan betalen is toch iets moeilijker. Het kost ons vier pogingen alvorens we er één vast hebben die met een kaart wil betaald worden. Daarna gaat het verder richting Noord- Macedonie. De overgang van het ene naar het andere land begint vlotter en vlotter te verlopen. We slagen er als echte pro’s in de gevraagde documenten (paspoorten, autodocumenten, het fameuze groene verzekeringsdocument, you name it) op te diepen.

De eerste bezienswaardigheid over de grens is het klooster van Sint Naum. We hebben moeten opzoeken of het een manneke of een meiske was. Gertrude weet, na overleg met Mr. Google, te vertellen dat Sint Naum in de 9^de eeuw een schrijver in Bulgarije was die hier aan het meer een klooster stichtte waardoor hij heilig verklaard werd (men was immers al lang voorbij de 365 heiligen en men had er dus waarschijnlijk meer nodig om weer aan een meervoud van 365 te komen). Voor men aan het klooster komt, passeert men aan een vrij groot aantal winkeltjes en terrasjes wat het Lourdes Oostakker of Scherpenheuvel gevoel sterk verhoogt. In tegenstelling tot Oostakker of Scherpenheuvel kan men zich hier in een roeibootje laten rondvaren vooraleer het klooster zelf te betreden. De buiten - en de binnenkant van het kerkje zijn wel de moeite door respectievelijk de Orthodoxe architectuur en de vrij goed bewaarde fresco’s.

De tweede stop was bedoeld om een bergwandeling op de Magaro berg te maken. Die zou een mooi uitzicht geven op de 2 meren die de streek rijk is. We zien de afslag naar het begin van de wandeling, maar kunnen niet verder omdat de weg geblokkeerd is. We besluiten gewoon door te rijden omdat het uitzicht met de bewolking, die er vandaag is, toch niet fantastisch zou zijn.

We rijden daarom een paar km door tot aan de Bay of Bones. Dit is een plaats waar archeologen prehistorische resten vonden van een cultuur die daar 1200 tot 700 jaar voor Jezuske woonde. Die periode is gekend als de bronstijd maar was hier ook bekend als de bronsttijd want iedere man had blijkbaar 3 vrouwen. Die woonden elk in een andere hut die op stelten gebouwd was in een grotere structuur die in het totaal wel 8500 m² besloeg. Hoe de archeologen dat allemaal weten, kan ik niet zeggen maar ik vermoed dat de uitdrukking “Ieder huisje zijn kruisje” hier zijn oorsprong vond. De archeologen vonden onder water resten van de stelten. De voordelen van op het water te wonen waren vooral dat ze zich makkelijk konden beschermen tegen predatoren en dat ze de vis maar uit het meer te scheppen hadden.

Na het bezoek aan de reconstructie van zo’n dorp op stelten is de bewolking nog donkerder geworden en begint het zowaar wat te druppelen. Tijd dus om naar Ohrid door te rijden. Ohrid is een oude, versterkte stad en dat laat zich voelen wanneer men met de auto naar het hotel in de oude stad wil rijden. De smalle, kronkelende straatjes laten zich alleen navigeren met behulp van Google Maps. Dat navigeren gaat wel gepaard met een concert van de voor en achter sensoren iedere keer dat we tussen twee obstakels moeten passeren. Zo’n concert zou perfect als verplicht werk bij de volgende Koningin Elisabeth wedstrijd kunnen dienen. Eens bij het hotel worden de zaken eenvoudiger omdat er een paar parkeerplaatsen zijn in het straatje achter het hotel. Hiermee zijn echter niet alle problemen opgelost. Het reisagentschap blijkt namelijk onze kamer niet betaald te hebben, waardoor een telefonische discussie tussen de hotelier en Poli in Nederland ontstaat. Uiteindelijk wordt het probleem opgelost en krijgen we een mooie kamer met zicht op het meer. Eén van de grootste en diepste meren van Europa. Omwille van de diepte is het meer ook blauw van kleur wat uitzonderlijk zou zijn, zo staat het althans in de toeristische brochures.

Het is nog altijd een beetje aan het regenen waardoor we besluiten een siësta en een blog moment in te lassen (les excuses sont fait pour s’en servir). Na een uurtje of zo is de zon terug van de partij en gaan we wat rondslenteren in het stadsgedeelte aan de haven. Daar is namelijk het postgebouw gevestigd en we gaan ons informeren of ze misschien postzegels hebben met personen. Ik ben hoopvol gestemd door het opschrift naast de deur van de post. Daar staat namelijk “Philatelie” op maar de deur is gesloten en in de post weet men mij te zeggen dat men voor Philatelie in Skopje moet zijn. Dat is wat ver dus kunnen we niet anders dan onverrichterzake iets te gaan drinken want in de post van Ohrid hebben ze niets anders dan één zegel en dan nog zonder een belangrijk persoon erop. Na de post komt geld wisselen aan de beurt. Ik voel me oncomfortabel zonder enige lokale valuta maar Gertrude denkt dat we overal met de kaart zullen kunnen betalen. Ik heb de gewoonte mijn Ministerie van Financiën in dergelijke aangelegenheden te volgen, maar kan haar nu toch overtuigen bij een ATM machine om ons geluk te beproeven. Aan geluk ontbreekt het ons niet. De machine wil ons wel 6000 lokale Denars geven maar vraagt daarvoor 113 € in plaats van de 97 € die we volgens de officiële koers zouden moeten betalen. Bijna 16 € transactiekosten op 97 € lijken ons grof dus cancelen we de transactie en gaan bij een wisselkantoor. Daar krijg ik voor 20 € 1200 Denars of een koers van 1.66 (= dicht bij de officiële 1.62) zonder commissie.

Het is nu stilletjes aan tijd om aan het avondeten te denken. In de brochure van het reisagentschap wordt een restaurant in de onmiddellijke omgeving van het hotel aangeraden. Dat restaurant heeft lekker eten en een terras dat rechtstreeks op het meer uitgeeft. Perfect dus tot wanneer de rekening komt. Niet vanwege de exuberante prijs, maar vanwege de mogelijkheid tot betalen met de kaart. Er is iets fout met de connectie tussen “het bakje” en de bank en daardoor kunnen we alleen met cash betalen maar Denars hebben we niet genoeg en met Euro’s is het een heel gedoe omwille van de omrekening. Wat hebben we vandaag geleerd, zou SOS Piet zeggen? 1. Men kan niet alles met de kaart betalen 2. In cash betalen in € is een gedoe omwille van de omrekening en 3. ATM’s in de bezochte landen rekenen overdreven commissies aan.

Ziezo, dat was onze eerste dag in Noord- Macedonie, morgen komt een nieuwe, als ’t God belieft