Het opstaan noch het ontbijt brengen verrassingen; wel moet beslist worden hoe we de dag gaan aanpakken. Het plan was en is nog steeds het zevende klooster van de Meteoren (= Ypapanti) te bezoeken. Oorspronkelijk had ik gedacht een “grote” lus te wandelen, maar de hoogteverschillen en, vooral, de temperaturen hebben me van mening doen veranderen. Nu hebben we twee opties. Ofwel rijden we met de auto een (op de kaart) verdacht smal weggetje in tot ergens in de buurt van het klooster en doen van daar een kleine tocht ofwel rijden we tot de parking van Megalo Meteora en wandelen van daar naar Ypapanti. Er wordt voor de veiligheid geopteerd en de laatste optie gekozen omdat we ondertussen hier al “weggetjes” van zeer bedenkelijk allooi gezien hebben.

Het vertrekken vanop de mega kalme parking van Megalo Meteora is niet simpel omdat er allerlei platgetreden paadjes zijn die alleen maar leiden tot een goede plaats voor een foto van Megalo of Varlaam (er juist naast). De oplossing wordt echter geboden door een halfnaakte loper die één van de paadjes komt afgelopen. Hij lijkt te weten wat hij doet en wijst ons in, wat later blijkt, de juiste richting. Ik denk dat de halfnaakte jonge man na zijn douche als pope verkleed aan de ingang van één of ander klooster zal zitten of misschien is hij wel een echte pope die ’s ochtends incognito jogt. We zijn ook benieuwd hoe Ypapanti er zal uitzien. In het toerist informatiecentrum hebben ze ons gezegd dat het een ruïne is terwijl ik ergens heb gelezen dat het volledig gerenoveerd (maar niet te bezoeken) is. We stappen ongeveer driekwart uur vooraleer het kloostertje in het zicht komt. Het is veruit het kleinste van de 7 en is tegen de rots gekleefd ipv boven op een rotsformatie gebouwd te zijn (zoals de andere 6 kloosters). Deze wandeling is zeker de moeite omdat er hier van de rust, die bij de andere kloosters soms ontbrak, nog volop kan genoten worden. Ypapanti is namelijk alleen te voet te bereiken en dat schrikt 99.99 % van de bezoekers af. Het kloostertje lijkt inderdaad volledig gerenoveerd. Het toerist informatie bureau zal zijn informatie eens moeten updaten, denken we. Om kwart voor elf beginnen we onze terugtocht en staan om half twaalf weer aan de auto. Het is ondertussen weer erg warm geworden. Gertrude ziet op haar telefoon dat het 32 °C is.

We rijden nog een laatste keer langs een aantal kloosters voor nog een paar laatste foto’s (met het opkuisen van de foto’s ga ik nog veel plezier beleven) en zwaaien Kalampaka uit. Korce here we are. De grens oversteken, zowel langs de Griekse als langs de Albanese zijde, verloopt als een fluitje van een cent omdat we nu blijkbaar alle nodige papieren kunnen voorleggen. We zijn, sinds Europa meer en meer vorm gekregen heeft, geen grens gedoe meer gewoon. Trouwens, die eengemaakte Euro is toch ook wel gemakkelijk. Met Leks in Albanië en Denar in Noord-Macedonie moeten we altijd vreemde munten op zak hebben. Er is dus toch vooruitgang maar jammer genoeg gaat die vooruitgang met zoveel inefficiënties gepaard.

Om half twee komen we aan het hotel in Korce. We kunnen onze valiezen in de kamer zetten en een Caesar salad in het restaurant eten. Nu lonkt een klein siestaatje, voorafgegaan door wat blog schrijven en gevolgd door nog wat blog schrijven, achter de hoek. Op de receptie vonden we een flyer van een “Free walking tour” in Korce. Dat kennen ze hier dus ook. Aangezien die toer om 6 uur begint, hebben we nog een uurtje om iets te bezoeken. We kiezen voor een panoramisch uitzicht over Korce dat met de auto te bereiken is. Tot onze verbazing stoten we op een (typisch communistisch) beeld van een strijdvaardige partizaan die de stad overkijkt. Wij doen dit ook, zij het veel minder strijdvaardig … omdat het resultaat van al die strijdvaardigheid rond de “Partizaan” tentoongespreid ligt = een begraafplaats van gesneuvelden van WO I en WO II. We rijiden nu terug en zijn netjes op tijd om bij de Free Walking Tour aan te sluiten (= wij zijn de enigen die met de gids op stap gaan). De gids is de typische Free walking tour gids. Vrij jong (30), gestudeerd (Sociologie) en met een persoonlijke opinie (hier over communisme). We beginnen aan de voordeur van het hotel = de oude bazaar. Hani I Pazarit komt van “Han”: vervoeren “I”: van en “Pazirit”: een streek. Het was dus oorspronkelijk een overnachtingsplaats (soort caravanserai) van mensen die goederen vervoerden en uit de streek van Pazirit kwamen. De binnenplaats, die zo'n overnachtingsplaats had, was bedoeld om de lastdieren niet kwijt te spelen. In Korce waren 15 dergelijke Hani’s om de 1300 winkeltjes met allerlei goederen te bevoorraden.

Na de bazaar kwam een ander stadsdeel. We lopen door een voetgangerszone langs gebouwen van allerlei periodes (Italiaans, Ottomaans, Communisme, enz.) en dat ziet men aan de architectuur. Volgens de gids zou men Korce de stad van “Het Eerste” kunnen noemen. Hier was de eerste school die Albanees onderwees (daarvoor was onderwijs in het Albanees en van het Albanees verboden), hier was de eerste Grieks Orthodoxe kerk na de val van het communisme (de communisten hadden alle kerken verbeurd verklaard en afgebroken), hier was het eerste fotografiemuseum van een Albanees die in New York woonde (hij was persona non grata ondanks het feit dat hij voor Time magazine werkte en wereldberoemd was).

Nog iets verder komen we op een andere boulevard die vergelijkbaar is met de rambla van Barcelona en de Place m’as tu vu in Knokke. Vroeger paradeerden opgedirkte dames voor de mannen die goed – of afkeurend - de dames zaten in te schatten. Nu gebeurt iets vergelijkbaars maar toch enigszins anders. Nu kijken de dames goed – of afkeurend welke autosleutels de mannen bij zich hebben (of beter welk model van Mercedes ze bezitten). Met de sleutels van een Polo vrees ik dat ik niet ver zal komen. Enfin, we zijn van de straat, dat is al veel.

We bespreken met de gids een rits van onderwerpen. Zo legt hij bijvoorbeeld uit hoe de bevolking van Korce de laatste 10 jaar gehalveerd is. Alleen kinderen en ouderlingen wonen nog in Korce. De anderen (vooral gestudeerden) zijn vertrokken naar Tirana of West Europa (Duitsland, UK, Scandinavië, enz.). Officieel wonen meer Albanezen buiten Albanië dan binnen het land (3 M tegen 2.5 M) en de echte cijfers zijn nog erger met 5 M Albanezen buiten Albanië. We hebben het ook over de olie die vroeger en nu nog in beperktere mate opgepompt wordt en waaraan grote concerns die de raffinage doen geld verdienen. De vele kleine merkjes verdienen nauwelijks iets en gaan failliet (het lijkt er idd op want 50% van de benzine pompen zijn gesloten). De gids legt ook uit hoe Griekenland probeert invloed in Albanië te krijgen door Grieks Orthodoxe kerken te sponsoren. Erdowan probeert hetzelfde via bekostigen van moslim infrastructuur. Albanië zelf hoopt, net zoals de buren van Noord Macedonië, Kosovo, Montenegro, tegen 2030 tot de EU te kunnen toetreden. Dat wordt een vrolijke boel als tegen dan niets aan de besluitvorming gedaan wordt. Ondanks dit alles blijven veel mensen het communisme genegen. Er was toen een goede gezondheidszorg, goed onderwijs, lage criminaliteit, geen welig tierende handel in drugs, een gevoel van samenhorigheid. En, wat hebben de mensen nu? Democratie? Dat is een mooi woord, maar wat betekent het in de praktijk? Afgunst? Patserauto’s? Drugs? Indoctrinatie? Nu van een ander wereldbeeld dan onder de communisten maar nog steeds indoctrinatie. Het oude adagio, dat Democratie slecht is maar dat er geen beter systeem bestaat, blijft gelden en de gids geeft een aantal voorbeelden nadat wij Muzine van Gjirokaster aangehaald hebben. De moeder van de gids was een goede studente maar werd niet toegelaten tot de universiteit omdat haar vader in Amerika woonde. In plaats van de universiteit werd het een strafkamp met dwangarbeid. Een ander voorbeeld was de architect van een gebouw dat er volgens de partijbonzen te Westers uitzag. Hij werd veroordeeld en kreeg geen enkele opdracht meer want dissident. We eindigen de toer op een lichtere toon. De gids vertelt dat het in Korce erg koud is in de winter. De temperaturen kunnen tot – 15 °C dalen met weken van sneeuw. Gezien de hoogteligging van Korce (= hoger dan Theth) is dit niet totaal verwonderlijk. Vanavond hebben we daarvan niets ondervonden. We hebben, in T-shirt, tot halftien buiten gegeten bij schitterende temperaturen. Geen wonder dat ik nu nog aan de blog bezig ben!!!