Vandaag begint de dag op ons privé terras. We sliepen namelijk in een alleenstaand huis met een tweetal kamers op een honderdtal meter van het restaurant en de rest van het hotel. Waar wij overnachtten is een terras met slechts twee tafeltjes voor een ontbijt met zicht over de hele vallei. De hoteleigenaar of zijn echtgenote komt op de afgesproken tijd met het ontbijt naar het terras. Erg mooi en plezant. Het is weer een ontbijt met van alles en deze keer zelfs met versgeperst sinaasappelsap. Alleen koffie en thee hebben we niet … omdat we dit zelf zouden moeten maken, met de apparatuur van in de kamer. Rond half tien zijn we vertrekkensklaar en ben ik de hotelier dankbaar dat hij met de valiezen komt helpen, want de auto staat toch wel een eindje weg en nog wel steil bergop. Hierdoor kunnen we zonder veel tijdverlies richting Kalampaka en de bijbehorende herinneringen vertrekken.

Onderweg zitten we ons af te vragen of we zouden weten of we in Griekenland of in Albanië zijn en we komen tot de conclusie dat we dat zouden kunnen op basis van de volgende observaties: er rijden in Griekenland de “normale” proporties aan Mercedessen, de wegen zijn hier dubbel zo breed (heeft hier Madame Merkel ook voor betaald zoals in Spanje?), voor het eerst zien we zonnepanelen en er staat een snelheidscamera opgesteld aan de ingang van het eerste het beste dorp. Op basis hiervan denken we dat we zouden weten of we de weg zouden moeten vragen in het Grieks of in het Albanees.

Rond half één rijden we Kalanpaka binnen (ook omdat we een deeltje van de weg op een tolweg kunnen doen ). Het binnenkomen is indrukwekkend met de rotsformaties die verspreid in het decor staan. Onze kamer is klaar dus kunnen we inchecken (= valiezen op de kamer zetten en ons insmeren tegen zonnebrand). Nu nog de inwendige mens wat versterken en we zijn helemaal klaar voor het afwerken van onze planning. We lopen over een paar terrasjes en zien dat die allemaal druk bezet zijn (het is zondag of het is hier altijd zondag??) en besluiten dat een snelle hap hier niet vlug zal kunnen gebeuren. Daarom gaan we bij een bakker een groot chocolade brood(je) voor Gertrude en voor mij een stuk chicken pie kopen. Ik krijg maar de helft binnen, maar dat zal me toch sterk genoeg maken om de 3 geplande kloosters te bezoeken. Bovendien hebben we besloten de auto zo veel mogelijk te gebruiken om van het ene naar het volgende klooster te gaan, dat zal het ook allemaal wat makkelijker maken.

Eerst komt het Drievuldigheidsklooster aan de beurt. Vanaf de parking loopt een mooie voetweg naar beneden om dan, wanneer men gans beneden is, helemaal weer naar boven te moeten lopen. Dat valt wat tegen bij 29 °C, zeker wanneer er een stevige opvolging van trappen te verwerken valt. Het klooster zelf is sober en rustig, wat dit klooster mooi maakt. Om kwart na drie is het bezoek aan het eerste klooster een feit en stoppen we op weg naar Roussanou aan twee uitzichtpunten. Die zijn makkelijk te herkennen aan de auto’s die er geparkeerd staan en de mensen die op de rotsen klauteren. Het is hier werkelijk zeer mooi / indrukwekkend, meer nog dan ik me nog kon herinneren van 53 jaar geleden. Zeer dikwijls idealiseert men herinneringen waardoor men bij een tweede bezoek een beetje teleurgesteld is. Dit gevoel heb ik hier niet. Alles is nog even of zelfs nog meer impressionant.

Het volgende klooster is Roussanou. Dit is een klooster voor nonnen. Ook dit klooster is erg mooi gelegen, wat een andere manier is om te zeggen dat er weer een hele hoop trappen moeten overmeesterd worden. Met de nonnen van Roussanou valt niet te spotten wanneer het kledingvoorschriften betreft. In het Drievuldigheidsklooster was men min of meer laks. In Roussanou is van laksheid geen sprake. Erger nog, van redelijkheid is geen sprake. Mannen moeten een lange broek dragen en vrouwen een rok. Dit betekent dat vrouwen die een lange broek aan hebben een overrok over hun broek moeten dragen. Wij zijn goed gewapend tegen de religieuze “politie” want ik heb een niet afgeritste afritsbroek aan (het zweet loopt in mijn schoenen) en Gertrude een afgeritste afritsbroek met een wikkelrok erover. Om vier uur hebben we op deze manier twee kloosters achter de rug en kunnen we ons opmaken voor het derde en laatste klooster van de dag.

Dit klooster is gewijd aan Agios Stephanos. Het grote voordeel van dit klooster is dat hiervoor geen trappen moeten beklommen worden. Dit voordeel is echter ook een nadeel want omdat er geen trappen moeten beklommen worden, is de toegankelijkheid groter en derhalve ook de drukte. Busladingen toeristen worden bij Stephanos afgeladen waardoor de charme wat verdwenen is. Bovendien zijn alle fresco’s vers gerestaureerd waardoor een vrij hoog Disney gehalte bekomen wordt. Mijn persoonlijke rangschikking voor de dag is daarom Drievuldigheid, gevolgd door Roussanou en Stephanos op plaats drie.

Nu is het vijf uur, juist gepast om ermee te stoppen voor vandaag. De kloosterverzadigingsgraad en de tolerantie voor de hitte hebben hun maximum bereikt. We keren dus terug naar het hotel waar we (na het overgebleven stukje chicken pie gegeten te hebben) een frisse duik in het zwembad nemen en ook de binnenkant verfrissen met een pint. Na het plezier komt echter de inspanning, want de blog van gisteren moet ook nog geschreven worden. Men mag met hard labeur echter niet overdrijven, zeker niet op vakantie en we gaan dus in het centrum van Kalampaka iets eten op een gezellig terrasje. Het is nog steeds 30 °C dus kunnen we het pulleke thuis laten. Thuisgekomen proberen we de verkiezingsuitslagen via Telenet TV te volgen. Aan het begin van de avond valt dit niet mee, omdat we duidelijk niet de enige gebruikers van het internet zijn. Naarmate het later wordt haken meer en meer mensen af, waardoor Telenet TV rond middernacht goed te volgen wordt. Hierdoor wordt het uiteindelijk bijna half twee vooraleer ik met zekerheid begrepen heb dat eigenlijk iedere partij gewonnen heeft (als men de Open VLD buiten beschouwing laat). Met dit “goede” nieuws kan ik gerust slapen gaan.