Het ontbijt is nog veel uitgebreider dan wat we tot nu voorgeschoteld gekregen hebben. Met een (over)volle maag vertrekken we om half negen richting de Griekse grens. Het is nu al 23 °C, dat belooft voor de rest van de dag. Het is vandaag een vrij korte rit (zeker in kilometer, in tijd zal de rit wat langer zijn omdat we op vrij bergachtige wegen met veel bochten zullen rijden). De bedoeling is goede vooruitgang te maken zodat we deze namiddag allerlei korte autoritjes en staptochtjes kunnen maken in de buurt van de Vikos kloof. Ik had er nog nooit over gehoord voor deze reis, maar die zou vrij spectaculair zijn. Het eerste stuk van de weg is hetzelfde als we gisteren deden (Thermale baden en watervalwandeling). De omgeving verder richting Griekenland is vergelijkbaar, nog altijd even mooi en duidelijk erg geschikt voor allerlei sporten zoals canyoning, rafting, alpinisme, enz.

Eenmaal aan de Griekse grens gekomen wacht ons een onaangename verrassing. De grenspost langs Albanese kant is groot in oppervlakte en in gebouwen maar de drukte is zo goed als onbestaand. Er staan drie auto’s geparkeerd, er zit 1 man in een hokje, er zitten 2 dames op een bankje en er is nog 1 reserve die ook in de strijd zou kunnen geworpen worden als het nodig zou zijn (bv. een nucleaire aanval van Griekenland). De afwerking van onze transit verloopt OK tot we naar de groene sticker vragen die we volgens de documentatie van het reisbureau moeten kopen op de grensovergang. In een mengsel van Albanees met enkele Engelse klanken wordt ons gemeld dat zij dat groene document niet kunnen afleveren en dat dit document alleen maar in Permet of Gjirokaster kan worden bekomen ... en zonder dat groen spul komen we de grens niet over. Tough beans. Er zit dus voor ons niets anders op dan de Polo 180 ° draaien en de weg die we nu al vrij goed kennen terug te nemen. Tijdens de terugreis bellen we naar de lokale vertegenwoordiger van ons reisagentschap maar die neemt niet op. Onze volgende reddingsboei, want Gertrude heeft ondertussen gevonden dat het Tourist bureau op zaterdag en zondag gesloten is, is de reisagent in Nederland. Die zegt dat ze zal kijken wat er kan gedaan worden maar hoopt dat Vroni, de fixer van Permet, een oplossing heeft. Hij was ook in onze gedachten een potentiële reddingsboei. En ja, na 10 minuten daagt de reddende engel op de bromfiets uit het niets op. Hij brengt ons naar “een vriend” (is iemand in Permet niet zijn vriend??) die het “groen document” (het is een soort verzekeringsdocument voor buiten Albanië) in orde brengt. Voor 40 € + 1000 ALL als tip voor Vroni zijn we gesteld als een puid op een wegeling (= de weg die we nu al voor de 5^de keer zullen aanvatten) en vertrekken we weer (3 uur nadat we deze morgen de eerste keer vertrokken waren).

De 2^de poging aan de grens lukt, al moeten er wel nog wat documenten opgemaakt worden langs de Griekse kant (daar is 1 man die, geloof het of niet, vriendelijk is en Engels spreekt). Bovendien moeten we hem niets betalen voor zijn stempel. Een rare combinatie. Nu dit alles achter de rug is rijden we Hellas binnen. We eten een Lu koekje en een banaan om wat van de verloren tijd in te winnen en zo toch nog zoveel mogelijk van de streek van de Vigos kloof te kunnen zien. Jammer genoeg weten we niet exact wat we willen zien en valt de madam Google – Maps regelmatig uit waardoor we moeten betrouwen op borden langs de weg. Zo zien we een pijl naar een oude brug. We volgen die pijl en zien inderdaad een oude brug. Het is een mooie brug, het is een oude brug maar zo hebben we er nog gezien en we besluiten daarom een andere tactiek toe te passen. We beslissen tot ons hotel te rijden en de hotelier te vragen wat hij ons aanraadt,gezien de beperkte tijd die we nog hebben. Deze tactiek werkt zeer goed, zeker wanneer de hotelier beslist om zijn vriend erbij te halen. Die lijkt de streek zeer goed te kennen en spreekt bovendien meer dan middelmatig Engels.

Om half vijf vertrekken we naar Oxia. Weer rijden we door indrukwekkende natuur, eerst van bossen en bergen, nadien nog verder aangevuld door een “stone forest” zoals El Torcal in Spanje en “The pancakes” in Nieuw Zeeland. Het Oxia viewpoint ligt een 5-tal minuutjes stappen vanaf de kleine parkeerplaats aan het einde van de weg. Het uitzichtpunt is fantastisch. Ongelooflijk hoe een “beekje” er na miljoenen jaren noeste arbeid in geslaagd is zo’n diepe kloof uit te snijden in de rots. Volgens het Guinness Book of Records is de Vikos kloof de diepste ter wereld als men rekening houdt met zijn breedte. Zo kan iedere kloof wel zijn “claim to fame” hebben. Ik denk maar aan de Grand Canyon in de USA of de Gorge du Verdon in Frankrijk of de Colca kloof in Peru of de “Tiger leaping gorge” in China .

Na Oxia rijden we terug naar Vikos (waar ons hotel is) maar niet zonder in Monodentri onze auto achter te laten om te voet tot aan het klooster(tje) van Agia Paraskevi te stappen. Naar beneden doen we er een kwartiertje over, terug van het klooster( = naar boven) iets langer. Het Monodentri Agia Paraskevi Klooster is tegen de wand van de Vikos kloof gekleefd, wat ervoor zorgt dat het zicht prachtig is. Desondanks zijn er geen paters meer om van het uitzicht te genieten. Misschien is er meer in het leven dan alleen op een mooi uitzicht te zitten kijken. Op de terugweg begint de lucht er onrustwekkender en onrustwekkender uit te zien. Ze gaan ons hier toch ook geen “Blue eye-ke” lappen. Gelukkig vallen maar een paar dikke druppels en kunnen we zonder problemen terug naar het hotel rijden. Daar genieten we van een grote frisse pint en daarop aansluitend een lekkere maaltijd. Nu blijft nog wat tijd over om de blog van gisteren te schrijven en naar de Rode Duivels te kijken. Na de 2 – 0 tegen Montenegro werd het nu 3 – 0 tegen Luxemburg. Laat ons hopen dat hun prestaties verder in stijgende lijn verlopen. Ik blijf ondertussen strijden met de tijd, verloren door over en weer rijden en het tijdsverschil tussen Albanië en Griekenland.