We staan om 7: 15 op omdat we dan de tijd hebben ons ontbijt dat ons gisteren al gegeven werd, op te knabbelen. Officieel begint het ontbijt maar om 8:30, wat te laat is voor onze overzet naar Corfu. Bovendien kunnen we door iets vroeger op te staan ook nog lezen wat zoal in de wereld gebeurd is . We moeten ons minstens een half uur voor het vertrek van de ferry aan de terminal aandienen omdat er tussen Albanië en Griekenland nog echte grenzen zijn (iets wat we in Europa niet meer gewoon zijn). De ferry kan maar rond 9:15 vertrekken omdat een aantal onverlaten niet op tijd verschenen zijn. Gelukkig gebeurt de overzet met een hydrofoilboot waardoor we 30 minuten na de start al voet op Griekse bodem kunnen zetten. Dat betekent niet dat we dan al vrolijk en vrij de sirtaki kunnen dansen. Neen, we moeten eerst nog eens door een immigratie procedure. Door dit alles en door het 1 uur tijdsverschil tussen Albanië en Griekenland (= staat 1 uur verder dan Albanië) is het bijna middag (Griekse tijd) wanneer we beginnen te stappen.

Het is vandaag zeer warm. We schatten minimaal 35 °C. Dat tempert enigszins ons enthousiasme, waardoor we beslissen het bezoek aan het Venetiaans fort voor een andere keer te laten. Ter vervanging slenteren we wat rond in de buurt van het fort en het park ervoor. Dan is het tijd om een middagmaal te pakken te krijgen. Bij Gertrude lukt dit vrij makkelijk, want zij bestelt een Griekse salade. Voor mij ligt het wat moeilijk want ik bestel “wilde groenten” in tomatensaus. Ik vermoed dat mijn wilde groenten vooral zuring zijn, maar ik heb geen klachten. Het is lekker vooral met een stukje brood dat hier in Griekenland duidelijk beter is dan in Albanië.

Na de lunch volgen we een stadswandeling kriskras door het oude stadsgedeelte van Corfu (gedownload van het Internet). Wat onmiddellijk opvalt is dat Corfu stad veel authentieker in dan Sarande (= meer “Blankenberge glamour en glitter” met moderne gebouwen, nachtclubs en de daarbij horende boenke boenke muziek. Ik besef maar al te goed dat ik door deze opmerking aangeef dat we beiden al vlotjes met Tram 7 rijden). Het grote voordeel van een stadswandeling op de GPS te hebben is dat we op die manier zeker geen enkele kerk missen. Er zijn er tientallen (ik wilde honderden schrijven). Soms zijn er op 1 plein, 2 of 3 kerken. Meestal van verschillende strekking (Synagoge, Katholiek, Islam of Orthodox) maar zelfs dat is niet zeker. Naast de talrijke kerken zijn er ook oneindig veel kleine souvenir en andere winkeltjes. Sommige hiervan verkopen sponzen … in alle maten en gewichten. Hopelijk zijn die sponzen die Gertrude voor Nicole koopt OK. We vieren de vondst van de sponzen met 1 l spuitwater op een gezellig terrasje en gaan daarna, omdat de grootste hitte nu verdwenen is en omdat we toch nog 3 uur voor het vertrek van de ferry hebben, naar het Venetiaanse fort.

Bovenaan het Fort worden we getrakteerd op een mooi panoramisch uitzicht Urbi et Orbi (of toch een deeltje ervan) maar we hebben wel veel van onze zweetklieren moeten vragen vooraleer we die traktatie verdiend hebben. Bij de afdaling eisen de gladde stenen hun tol. Ik glij uit en ik moet, in één microseconde, beslissen of ik mijn fototoestel of mijn elleboog moet beschermen. Ik kies voor de eerste optie omdat een beschadigde elleboog vroeg of laat wel weer in orde komt. Als beloning voor de beklimming van het fort krijgt Gertrude een ijscrème en bij het eten van die lekkernij krijgt ze geen brain freeze maar een brain thaw. Ze herinnert zich namelijk plots dat we ook in Griekenland op zoek zouden gaan naar postzegels. We moeten verschillende malen de weg naar het postkantoor vragen, maar uiteindelijk staan we toch aan de deur van het postkantoor … dat jammer genoeg gesloten is. Dat zal ons leren niet bij het opstaan een ijscrème te eten, zodat alle taken voor de hele dag netjes voor de geest gebracht worden.

Van het (gesloten) postkantoor stappen we dan terug naar de ferry terminal. Wij zijn netjes en zoals gevraagd door de ferrymaatschappij om 6:25 aan de terminal. De grenscontrole gebeurt echter zo traag (en bovendien onvriendelijk) dat we pas om 7:05 aan boord kunnen gaan (en na ons komen nog velen die ook op de ferry moeten). We vragen ons af hoe de Griekse grenscontrole ooit de tsunami van asielzoekers en immigranten onder controle zullen krijgen als ze er nog niet in slagen een honderdtal mensen die netjes en gedisciplineerd, met hun ticket en paspoort in aanslag, aanschuiven, kunnen verwerken. Ik wil natuurlijk niet alle schuld bij de grenscontrole leggen. Er zijn mensen die stiptheid optioneel vinden en die daardoor 100 andere mensen ophouden en dat niet erg vinden. Hierdoor is het ongeveer 9 uur wanneer de (deze keer gewone) ferry weer in Sarande aanmeert. De hydrofoil haalt dus overduidelijk meer dan de dubbele snelheid van de gewone ferry.

We gaan direct naar een restaurant in de onmiddellijke omgeving van ons hotel dat erg populair lijkt te zijn. Wij moeten ook een 10-tal minuten wachten tot er een tafeltje vrij komt. De kwaliteit van de gerechten (gegrilde squid en seabass) rechtvaardigt het wachten echter ruimschoots. Na het eten bellen we met gids die ons morgen door de canyon en in de thermale baden van Permet zal begeleiden. Daarna wacht ons nog een laatste taak voor de dag en dat is de blog schrijven en corrigeren. Weer een mooie dag beleefd. Slaapwel.