Als we bij het wakker worden naar buiten kijken, zien we een mooi zonnetje over de vallei schijnen. Dat belooft mooi maar waarschijnlijk ook zeer warm weer. Enfin, daar gaan we niet over klagen. We hebben dit liever dan regen. We nemen een uitgebreid ontbijt (een gebakken eitje, de Albanese oliebollen, croissants, een stukje cake, tomaten, komkommers, Feta kaas, confituur, fruitsap, koffie en thee, enz.). want we moeten er toch stevig opstaan om al die straatjes hier op en neer te gaan.

Om 9:30 staan we voor de poort van het kasteel. De kasteelvrouw heeft zich vermomd als ticketverkoopster en de kasteelheer in Dirk Porrez van “Safety First”. Voor 400 ALL mogen we binnen in het kasteel. Het kasteel huisvest nu een aantal musea maar is vroeger voor van alles en nog wat gebruikt. Het meest beruchte gebruik was als gevangenis waar zeer veel politieke tegenstanders van de Great Dictator (= niet Charly Chaplin) het hachje bij ingeschoten zijn. Een van de musea is het wapenmuseum. We gaan er niet binnen maar zien wel het kleine tankje dat mogelijk in de reeks Allo Allo model gestaan heeft voor Lieutenant Gruber’s my little tank. Op de kasteelgronden stond ooit een levendige wijk. Die heeft nu plaats moeten ruimen voor een open plein en een podium waar regelmatig optredens georganiseerd worden. Er staat hier ook een Orthodox kerkje maar vooral het uitzicht op de vallei en de bergen rondom (2400 hoog) is adembenemend. De klim naar alle plaatsjes op deze heuvel is trouwens ook adembenemend … maar dan letterlijk. In het totaal lopen we hier een uurtje rond en besluiten dan naar het aquaduct te gaan. Die staat wel nog op het kaartje van het Tourist Office maar bestaat niet meer echt, zegt iemand ons. In plaats daarvan kunnen we de honderden jaren oude Ali Pasha brug bezoeken. De weg ernaartoe is ook adembenemend, zeker het stuk waar aan de weg gewerkt wordt. Dat stuk is moeilijk begaanbaar, al zeker op sandalen, maar moeilijk gaat ook.

Nadien gaan we naar het geboortehuis van de beroemde schrijver, Kadare. De toegangsprijs is 500 ALL … zelfs voor gepensioneerden. Ik zeg dat dit veel is in vergelijking met andere toegangsprijzen waarop de man aan het loket 100 ALL korting geeft. Rare mannen, die Albanezen. Het is goed zo’n typisch huis eens te bezoeken maar we besluiten toch dat we de andere typische huizen die men hier in Gjirokaster kan bezoeken links zullen laten liggen. Alles met mate, nietwaar? Na het huisbezoek gaan we terug naar de Gran Bazar (= echte naam Oude Bazaar) om een “beetje” te eten. Op weg door de straatjes op (vooral) en neer (bestaat ook maar lijkt niet echt makkelijker te zijn) zien we een postkantoor en we springen eens binnen om te kijken of ze iets hebben dat Marc een plezier zou kunnen doen. Daar ontmoeten we een dame die ons uitnodigt om “haar” museum te bezoeken … na 4 uur want tot dan moet ze in het postkantoor werken. We begrijpen het allemaal niet zo goed en besluiten dat we sowieso eerst de inwendige mens willen versterken. We bestellen in een restaurant in de Bazar wijk twee schotels waarvan we denken dat ze de kleinste van de kaart zijn en alles kunnen verwerken. Fier op onszelf stappen we naar ons hotel voor een dutske tijdens het warmste deel van de dag en een eerste versie van de blog.

Na de siësta is het al ruim 4 uur en dus besluiten we naar het museum van de dame uit het postkantoor te gaan. Met een beetje moeite vinden we het huis dat, zo blijkt, ter ere van Musine Kokalari, de eerste vrouwelijke Albanese schrijfster, feministe en anti-communiste, als museum werd ingericht. De dame uit het postkantoor is een zeer ver familielid van Musine en heeft de taak op zich genomen om het lot van Musine wereldkundig te maken. Musine werd op 28 jarige leeftijd tot 30 jaar gevangenschap veroordeeld en stierf een paar jaar na het uitzitten van haar straf in volledige isolatie. De post dame leidt ons het ganse museumpje rond en vertaalt een van Musine’s vroegste gedichten waarbij ze in tranen uitbreekt. Niet veel curators van musea zijn zo gepassioneerd door hun “werk” als deze dame. Ik blijf bij mijn idee dat het communisme in theorie fantastisch is maar dat de praktische uitwerking nooit gewerkt heeft of zal kunnen werken. Excessen zijn legio: Stalin in Rusland, de Kim’s in Noord-Korea, de Culturele Revolutie in China, Pol Pot’s Killing Fields in Cambodja, Enver Hoxha hier in Albanie, enz. Enfin, ik ga hier geen polemiek starten maar wil toch laten weten dat het bezoek aan dit museum totaal onverwacht maar zeer aangrijpend geweest is. Hartelijke dank, Dame Fortuna.

Nu we het toch over het communisme à la Hoxha hebben, heb ik gedacht dat ik vergeten ben te vermelden dat Enver Hoxha in Gjirokaster geboren werd. Hij liet hier één van de drie bunkercomplex(en) bouwen omdat hij dacht dat Gjirokaster het eerste doelwit van een Griekse nucleaire aanval op Albanië zou zijn. Chauvinisme of grootheidswaanzin?

Tijd voor wat lichter werk nu: we hebben vanavond lekker gegeten en hebben alles opgekregen. Ofwel omdat we eindelijk de juiste keuzes weten te maken of omdat onze magen na meer dan een week uitgerekt zijn. Wie zal het zeggen?

Slaapwel