Naar dagelijkse gewoonte kijk ik bij het wakker worden door het raam (er zijn geen overgordijnen) en zie dat het licht is, maar niet spectaculair. Bovendien hoor ik een geluid dat doet denken aan regen. Dat was toch niet voorspeld?! Gelukkig blijkt dat het niet spectaculaire licht te wijten is aan het vroege uur en de regengeluiden aan de besproeiing van het grasveld. Gertrude vertoeft nog in dromenland dus glip ik uit bed om Gertrude’s truc toe te passen, nl. een iets of wat sterker WiFi signaal opvangen in de badkamer. Ik kan van daar inderdaad Telenet TV opstarten en de hele tweede helft van de finale van de Champions League bekijken. Jammer dat de verwachte winnaar ook daadwerkelijk wint. Nu is het tijd voor het ontbijt en om ons klaar te maken voor ons vertrek naar Gjirokaster.

Om 9:30 is het dan zo ver. Het licht is nog steeds niet spectaculair maar het kwik is toch al tot 21 °C opgeklommen. We rijden via Berat naar het Westen en zien onderweg allerlei zaken die in onze ogen belangwekkend zijn. We zien op een bepaald moment een herder met een bende kalkoenen (dat heet zo, ik heb het opgezocht). We hadden vroeger al herders met koeien, schapen, geiten enzovoort gezien maar voor kalkoenen is het een primeur. Het valt ons ook op dat hier veel politiecontroles gebeuren (ééntje is zelfs met een mobiele snelheidscamera). Dat gebeurt zeker om te compenseren dat er geen nummerplaatherkenning en dergelijke toestanden, die we in Belgie gewoon zijn, geïnstalleerd zijn. Tenslotte zien we nog een benzinemerk met een, althans voor ons, rare connotatie. Deze heet Brak Oil. Misschien niet de allerbeste benzine??

Onderweg naar Gjirokaster krijgen we zo nu en dan een paar druppels regen. Gecumuleerd over de ganse voormiddag duurt het niet meer dan 5 minuten waardoor de regen zelfs niet volstaat om het stof te blussen. Rond 1 uur komen we in Gjirokaster aan. Ons hotel, Rose Garden, ligt juist aan de voet van het kasteel en kastelen hebben, net als kerken, de neiging om boven op een heuvel gebouwd te zijn. Concreet betekent dit voor ons dat we erg gelukkig zijn met de ligging (het uitzicht van daar is fantastisch = amper minder goed dan het uitzicht van de kasteelheer … en vrouw) maar dat de weg naar het hotel een ware uitdaging is. De weg is heel erg steil en smal (zeker als we ondervinden dat er haarspeldbochten en ook tegenliggers zijn). Hier het rijexamen afleggen moet een helse opdracht zijn. Gelukkig heeft het hotel een privé parking en ik hoop dat we de auto niet dikwijls van stal moeten halen en dat het droog blijft want de kasseien zijn door de eeuwen heen gepolierd geraakt. Het is geen wonder dat de meeste auto’s hier blutsen en schrammen hebben.

We kunnen pas inchecken om 2 uur en gaan dus eerst iets eten in één van de vele guesthouses, restaurants die Gjirokaster rijk is. Om 2:30 zijn we terug in ons hotel en kunnen we vlotjes inchecken.We zouden in het zwembad kunnen duiken maar vrezen dat we daardoor moeilijk van de siësta zullen kunnen genieten en besluiten de siësta als een prioriteit te behandelen. Na het dutje maken we een wandelingetje in de stad. Hierbij dient gezegd dat “wandelingetje” misschien niet het juiste woord is. Iedere stap in Gjirokaster is een atletische inspanning. Ik denk dat alle inwoners klaar zijn om aan de Olympische Spelen deel te nemen.

We gaan via de muren van het kasteel en de oude bazaar (nu het ene souvenir winkeltje naast het andere, tenzij indien een bar of een ijscrème zaak voor wat afwisseling zorgt) naar de Koude Oorlog tunnel. We missen net de rondleiding van 4 uur waardoor Gertrude om de brug te maken met de rondleiding van 5 uur zich opoffert om een ijscrème te eten. Het tunnelcomplex van in totaal 1 km was bestemd om de belangrijke personen van de Enver Hoxha administratie gedurende 3 maanden een nucleaire aanval door Griekenland (of een andere mogendheid zoals Liechtenstein of Andorra) te laten overleven. Het complex had / heeft 4 geheime uitgangen (in de bazaar, in een moskee, achter een gebouw, enz), kon 200 man huisvesten dankzij de 3 toiletten waarvan 1 exclusief voor Enver Hoxha. De bouw nam 11 jaar in beslag, werd afgewerkt in 1980 en werd nooit gebruikt … omdat die nucleaire oorlog er maar niet kwam en omdat Enver Hoxha in 1985 overleed zonder ooit een stap in de tunnel te zetten. De gids spreekt dan ook erg sarcastisch over de “dictator” en hoe "paranoïde" hij was. Haar toon doet me denken aan de toon die de eigenaar van de Pupa wijngaard aansloeg. Het communisme heeft hier duidelijk een wrange smaak nagelaten.

Nu is het tijd om aan het avondeten te denken. Aangezien ons hotel geen eigen restaurant bezit, heeft Gertrude op Google een restaurant gezocht. De criteria waren: goede recensies maar vooral niet te ver van het hotel want we willen niet te veel trappen en treden na het eten doen. De Brahimi die Gertrude gevonden had zag er goed op papier uit maar ziet er in werkelijkheid maar zozo uit. De Kardashi er dicht in de buurt zag er wel OK uit en dus installeerden we ons daar om kipfilet (leek erg droog) en lamslever (was erg lekker) te eten. Ik had daarbij een rode wijn gevraagd en kreeg een tot de rand gevuld glas van een rood vocht dat niet eens leek op de lekkere rode wijn van gisteravond. Morgen proberen we een betere keuze te maken.