Deze ochtend verloopt volgens de normale routine. Wakker worden om 7 uur, luisteren of er geen regen te horen is, krant lezen, douchen en ontbijten. Vandaag kan dit laatste voor het eerst buiten op de binnenkoer (dit klinkt raar maar is wel juist). Daarna wordt alles ingepakt en laten we Shkoder om 9:15 achter ons. Het is 20 °C maar bewolkt en het ziet eruit alsof het gaat regenen. Onze buienradar heeft het juist. Gedurende de 2 uur die we spenderen aan de rit naar Tirana krijgen we af en toe een bui(tje) over onze Polo heen. Die buien helpen het, sowieso al drukke, verkeer niet. Er zijn op de tweevaks hoofdweg naar Tirana wegenwerken waardoor we de tijd krijgen de boeketten aan de vangrails in meer detail te bekijken. Het zijn inderdaad aandenkens aan personen die op die plaats verongelukt zijn. Op één plaats is er zelfs een mini-zerkje met 7 namen erop. Dat moet een serieuze klap geweest zijn. Tijdens onze trage vooruitgang richting Tirana valt het ook op dat Belgie niet het enige land met lelijke lintbebouwing is. Ze hebben het concept hier wel nog naar een hoger niveau getild. Ze hebben hier gespecialiseerde lint bebouwing. Zo zien we bijvoorbeeld gedurende 10 of zelfs meer kilometers bijna niets anders dan meubelwinkels. Voor wie een keuken, slaapkamer, bureau, salon, enz nodig heeft is dit het eldorado. Wij zijn niet in een positie dat we sterk geïnteresseerd zijn.

Tot na Tirana stokt het verkeer maar het goede nieuws is dat het weer beter en beter wordt naarmate we verder in zuidelijke richting rijden. Het zonnetje komt erdoor en de temperatuur stijgt naar 24 °C. Plots krijgen we verroeste structuren, zowat overal verspreid in het landschap, in de mot. Bij niet al te nader onderzoek blijken dit overblijfselen van oude olie boorinstallaties te zijn. Wij wisten niet dat ooit in Albanië naar olie geboord werd. Misschien is dit de verklaring voor de vele benzinestations die het land rijk is. Het verklaart misschien ook waarom er hier zoveel verschillende merken van benzine te vinden zijn. Dit brengt me trouwens bij de naamgeving. Kastrati blijft de kroon spannen maar Arse Oil krijgt toch ook een speciale vermelding van de jury. En als we het dan toch over namen hebben: onze bestemming, het wijngoed waar we de volgende 2 nachten gaan verblijven, heet Kantina Pupa. Men had misschien ook iets langer kunnen nadenken.

Om 13:45 komen we in de Pupa winery (dit is zo’n 20 minuten voorbij Berat) aan. Er is wat verwarring over onze reservatie, maar na de inbreng van zowat 6 personeelsleden van Pupa komt het toch voor elkaar en krijgen we een grote, mooie kamer, die geheel in het teken van de wijnbouw staat, toebedeeld. We droppen onze valiezen af en rijden terug naar Berat, “de stad met de 1000 vensters”. Berat bestaat uit 2 stadsgedeelten (Gorica en Mangalem) die van elkaar gescheiden zijn door een rivier. Beiden zijn ontstaan (en worden gedomineerd) door een fort dat op de heuvel, boven de rivier, gebouwd werd. Dat fort werd met de tijd, zowel binnen als buiten de versterkingsmuren, groter en groter … tot het verval kwam … en nu met de toeristen de heropbloei. Vooraleer naar boven te stappen besluiten we toch eerst wat te eten en dat doen we op een terrasje aan de overkant van de voetgangersbrug over de rivier. We zouden ondertussen moeten weten dat de Albanese en de Belgische eetlust niet vergelijkbaar zijn, maar bestellen toch 2 tomaten salades die we, ondanks een stevige inspanning, net niet helemaal kunnen verwerken. We nemen ons voor dat het ons niet meer zal overkomen. Enfin, we hebben tijdens het eten toch een schitterend uitzicht op de kasteelheuvel gehad maar hebben niet geteld of er inderdaad 1000 vensters zijn.

Nu is het tijd om de Mangalem heuvel te beklimmen. Gertrude is ervan overtuigd dat het volstaat één van de kleine steegjes die omhoog lopen in te slaan om, als we voldoende omhoog blijven gaan, uiteindelijk aan het kasteelcomplex uit te komen. We dwalen over de halve heuvelrug, op en weer af, zonder veel vooruitgang (tenzij in zweetproductie) te maken. Na wat navraag bij lokalen blijkt dat er maar één weg naar boven (= de toegangspoort) leidt. Al ons zweet en geaccumuleerde hoogtemeters tot nu zijn dus “umsonst” geweest en de beklimming van de heuvel moet dus nog beginnen. Een bijkomende frustratie is dat men op die weg met de auto kan rijden en dat er boven een parking is waarop nog plaatsen waren. Niet getreurd, echter. We doen het voor de sport. Binnen de kasteelmuren zijn nog bewoonde huizen, moskeeën, Byzantijnse kerken, een museum (het grootste in Albanië van iconen) en is er een grote akropolis. Bovendien wordt men vanaf een uitzichtpunt getrakteerd op een 360° panoramisch zicht om u tegen te zeggen. Na dit alles is het tijd om de heuvel weer af te dalen en onze welverdiende beloning op te strijken. Een mooi terrasje in een rustig zijstraatje is daar perfect voor.

Vooraleer we naar Pupa terug rijden, zoeken we ook nog een ATM. Voor 15’000 ALL ( = 150 €) moeten we, door allerlei extra kosten, 180 € veil hebben. Dat lijkt ons veel en aangezien we nog niet echt ALL’s nodig hebben besluiten we nog wat af te wachten wat de rest van de reis brengt. Terug op het wijngoed zijn we klaar voor het avondmaal. Dat besluiten we te nemen onder een grote moerbeiboom (omdat het binnen, door 2 feestvierende groepen, veel te luidruchtig is). Ondanks het feit dat het al half negen is, is het nog een aangename temperatuur. We bestellen een beetje op goed geluk, want het menu noch de ober kan ons duidelijk maken wat bedoeld wordt met “Casserole with 1 bird” of met “1 kid in the oven”. Het eerste blijkt een gefrituurde (kleine) kip te zijn, het tweede een paar stukken jonge geit. Kortom het is erg lekker en de Dodona wijn (van het huis, natuurlijk) is zo mogelijk nog lekkerder. Ik kijk nu al uit naar het bezoek aan de wijngaard en de proeverij van morgen.Nu is het echter tijd om naar de finale van de Champions League te kijken. Dat loopt echter op een fiasco uit. De internet verbinding is zo instabiel dat ik Telenet TV niet aan de praat krijg.. Ik besluit dan maar naar dromenland te verhuizen. Morgen is een nieuwe dag.