Deze morgen speelt de normale routine: om 6 uur voor het eerst wakker worden (en horen dat het zachtjes regent), dan nog wat verder dutten tot 7 uur (en horen dat het harder regent) en om 7:30 opstaan om te ontbijten (er zijn (jammer genoeg taaie) pannenkoekjes) en dan alles inpakken en uitchecken. We worden met een ontstellende factuur geconfronteerd. We moeten niet minder dan 8200 ALL (82 €) neertellen om met 2 personen 4 maal onze buik rond te eten en op gestelde tijden een frisse pint te nuttigen. Het ziet ernaar uit dat de erfenis hier niet naar de kleurpotloten zal geholpen worden … tenzij we veel harder proberen. Uiteindelijk richten we om 9:15 onze Polo naar Shkoder. Bye bye Theth, het was hier mooi toeven, zelfs al denk ik niet dat Bart Van Den Bossche hier (op 800 m tussen bergen van meer dan 2000 m) van de heuveltjes van Erika zou gezongen hebben.

Op de bergpas zien we verschillende malen een paar koeien, zonder enige begeleiding, op de weg paraderen. In de Theth vallei stonden de koeien “gestekt” te grazen maar hier lopen ze gewoon op de weg. Nochtans liggen hier geen weides langs de weg. De vraag is dus “Quo vadis, vos?” (Vos is, in het Latijn, niet vos maar koe of rund, ik heb het opgezocht). Maar Albanese koeien begrijpen geen Latijn. Misschien is hier een taak weggelegd voor BDW mocht hij er niet in slagen premier van Belgie te worden. In de plaats van weiden zien we wel hele velden met kleine struikjes die op rijtjes geplant zijn. We denken dat het lavendel is maar hebben geen zin om dit, in de regen, van naderbij te bekijken.

In de buurt van Shkoder gekomen tanken we vol aan de gangbare prijs. Er kan maar 27 liter bij, wat betekent dat we nog een halve tank hadden en derhalve meer dan genoeg benzine hadden om probleemloos de terugweg van Theth te ondernemen. Maar ja, voor de gemoedsrust van het vrouwtje moet men een en ander overhebben. Ondertussen is het ophouden met regenen en komt een mager zonnetje tevoorschijn. Hierdoor wordt het merkelijk warmer (22 °C ipv 5 °C op de col tussen Theth en Shkoder maar dat was wel op 1500 m hoogte)

Om 12 uur kunnen we nog niet inchecken omdat de kamer nog niet klaar is. Daar kunnen we niet om treuren en we beslissen het oude stadsgedeelte in te wandelen (langs de grote moskee en de kathedraal) en in de voetgangerszone een hapje te eten. We eten rechtover het Marubi foto museum een salade caprese (met pesto ipv balsamico) met een grote fles spuitwater voor 950 ALL (9.5 €). Daarvoor krijgt men in Belgie zelfs geen fles spuitwater. Gertrude’s statistieken kunnen opgevraagd worden. We rijden nadien naar het Rozafa kasteel. De ruïnes van dit enorm versterkte complex is een schoolvoorbeeld van recycleren. De locatie werd oorspronkelijk gebruikt door de Illyriërs om een kasteel te bouwen, daarna kwamen de Romeinen gevolgd door de Visigoten. Na hen kwamen de Venetianen die het fort dan weer moesten overlaten aan de Ottomanen. Die werden uiteindelijk verdreven door de Montenegrijnen en tegen dan waren er alleen nog ruïnes over voor bezoekers van de XXI eeuw .

Om 3 uur beginnen de donkere, onweerzwangere wolken een paar druppeltjes te laten vallen. Onze ervaring van gisteren indachtig wachten we niet tot er meer druppels vallen om onze pas richting auto te versnellen. Het blijkt echter loos alarm te zijn, want na 1 minuut houdt het op met druppelen. Dat is een goede zaak want we willen ook nog de Mesi brug bezoeken. Dit is de grootste brug in Albanië die nog uit het Ottomaanse rijk dateert. De brug doet denken aan de befaamde brug van Mostar alleen duikt men hier niet van de brug omdat het water te ondiep is. Op de terugweg passeren we een fabriek / shop die Venetiaanse maskers maakt / verkoopt. Er zijn er van alle maten en kleuren. Allemaal erg mooi maar wat doet men daar allemaal mee?

Nu is het tijd voor een welverdiende pint op de binnenkoer van ons hotel, gevolgd door een warme maaltijd. De menukaart is veel te uitgebreid voor ons beslissingsvermogen en we laten ons dus door de ober inspireren. Hij zweert op zijn eerste communiezieltje dat we niet te veel gaan hebben met de voorgerechtjes en de hoofdschotel die hij aanraadt en de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het goed meevalt. We krijgen eerst 4 traditionele, vegetarische gerechtjes, op de voet gevolgd door een gevulde aardappel die we niet verwerkt krijgen vooraleer de ober opduikt met een kokende pot geitenkaas met kruiden en daar zitten we nog naar te kijken en hij staat er al met een kokende schotel met jonge everzwijnfilets in een veenbessensaus. Kortom, in 15 minuten hebben we allerlei traditionele gerechten tot aller voldoening verorberd en zijn we 4000 ALL (40€) lichter (glas wijn, grote fles spuitwater en tip omwille van de goede suggesties inbegrepen).

Nu is het tijd om de blog te schrijven en misschien eens naar de Belgische TV te proberen kijken (het Internet lijkt hier veel betrouwbaarder dan de afgelopen 2 dagen)