Daar gaan we dan. Onze dag begint op een vrij normaal uur omdat we pas om 9:00 bij Dries afgesproken hebben; Dries en Els zijn namelijk van plan onze auto als tweede auto te gebruiken tijdens onze trip en als pasmunt voor het gebruik van onze auto voert Dries ons naar de luchthaven van Charleroi. Dit komt voor ons zeer goed uit want die luchthaven is moeilijk te bereiken met het openbaar vervoer en de auto drie weken in een parking laten staan kost ook een niet te versmaden duit. We zijn goed op tijd in Charleroi maar de vlucht vertrekt toch met een half uurtje vertraging. Aan ons was het niet gelegen, maar we hebben het al erger meegemaakt. De vlucht verloopt zonder noemenswaardige gebeurtenissen en we landen met slechts een 15-tal minuten vertraging. Dat is dus dik in orde, merci Ryanair.

De eerste indrukken van Albanië en Tirana airport in het bijzonder zijn positief. Vanuit het vliegtuig ziet het land en de woningen er “onderhouden” uit. Bovendien is het goed weer (24°C). De luchthaven is modern en lijkt vrij efficiënt te werken (in tegenstelling met Charleroi waar men, zo leek het althans, de lay-out tijdens de bouw regelmatig herbekeken had). We halen bij Vodafone in de aankomsthal, zonder problemen, 2 prepaid SIM kaartjes op. Hierdoor hopen we roamingkosten te vermijden. Een ander bewijs van efficiëntie is dat 1 van de 2 valiezen al aan de transportband op ons ligt te wachten als we daar aankomen. Daar kan Zaventem iets van leren. Ook het contract van de huurauto is in een wip geregeld. Kortom alles loopt vlot, met uitzondering van de aflevering van de huurauto zelf. Daar verliezen we ondanks het vele volk dat hier “bezig” is, wat tijd mee, maar wie geeft daar wat om? We zijn gepensioneerden op vakantie.

Het valt op dat er hier voor alles veel volk gemobiliseerd wordt. Zowel bij de luchthaven zelf als bij Vodafone als bij de auto verhuurfirma lijken de personeelsleden elkaar de kop in te lopen. Wij zijn niet meer zo veel volk in België gewoon.

Om 16:30 zitten we achter het stuur van onze bijna nieuwe Polo (9000 km) en wagen we ons in het Tiranese verkeer. Het is hier vrij druk en niet alleen van oude tweedehandse Mercedessen (zoals vermeld in de 15 jaar oude reisgids die de ex-ambassadeur van Belgie in Albanië mij opstuurde) maar ook zeer veel nieuwe auto’s en autootjes. Het is duidelijk dat het kapitalisme hier ook toegeslagen heeft, want naast de Polootjes, Toyotaatjes en Fiatjes rijden hier vrij veel spiksplinternieuwe Mercedessen, Landrovers en zelfs een regelrechte Lamborghini rond. Good old Enver Hoxha moet zich regelmatig in zijn graf omdraaien, denk ik. Al die auto’s met interne verbrandingsmotoren (ik heb nog geen enkele elektrische gezien) hebben benzine nodig en die wordt hier op iedere straathoek aangeboden. Om hier zonder benzine te vallen moet men waarschijnlijk erg getalenteerd zijn. Waar men gaat langs Albanese wegen komt men u, het benzinestation, tegen. We hebben hier wel nog geen enkele Shell, BP of Esso gezien. Wel Alphet of Gegoil of zelfs Kastrati (die ga ik proberen te mijden). De prijs per liter is vergelijkbaar met die in het vaderland (1.80 €)

Rond 18:30 checken we in bij Mrizi I Zanave Agritoerisme. Het hele complex schurkt aan tegen de eerste heuvels / bergen die we sinds Tirana tegenkomen. Alles (of toch bijna) , zowel van het dieren -als van het plantenrijk wordt hier lokaal (op het domein of in het nabijgelegen dorp) geproduceerd. Ondanks het feit dat we al honger hebben brengen we toch eerst een bezoek aan de kaas- en aan de wijnmakerij. Allerlei soorten kaas worden gemaakt van de melk van de geiten die hier welig lijken te tieren. Op basis van het aantal ganzen dat hier rondloopt denk ik dat we foie gras gaan voorgeschoteld krijgen (dat blijkt achteraf een foute veronderstelling te zijn waarvoor de geiten opdraaien). Na het vrij snelle bezoek aan de kaasmakerij dalen we af in de wijnkelder voor een minder snel bezoek. Dat dit bezoek langer duurt heeft alleen te maken met het feit dat het madammeke ons willens nillens 5 wijnen (2 witte; 1 rose en 2 rode) wil laten proeven. Uit beleefdheid geven we haar zin. En alsof dat nog niet volstaat moeten we ook nog van de huisgemaakte raki proeven. Dat kan als aperitief tellen (45°). De wijnen en de raki zijn degelijk zonder van uitzonderlijke kwaliteit te zijn. De geproduceerde volumes volstaan trouwens alleen maar voor eigen gebruik in het restaurant en de verkoop hier en daar van de kelderrestjes.

De raki, die hier zowel als aperitief als digestief gedronken wordt, moet ons door de maaltijd helpen. We begrijpen de uitleg over de maaltijd niet goed en vragen 1 schotel met voorgerecht om te delen en 1 hoofdgerecht (ook om te delen). Daarna zullen we wel bijbestellen als we nog honger hebben. Ik kan jullie verzekeren dat we niets meer bij besteld hebben na het bord geitenkaas in een vruchtencoulis, de gebakken champignons, de vleesschotel van rauwe hesp en droge worst, de 4 stukken quiche, het bord pickles en olijven, de kom tomaten en het bord groenten (bonen, gefrituurde zucchini bloemen en gebakken courgettes). Dit voorgerecht was niet voor 1 persoon maar voor 1 bus met zeer veel personen en dan moest de piece de resistance nog komen: een voorpoot en twee rugstukken van een jong geitje. Natuurlijk konden we niet eindigen zonder dessert dus bracht de ober (die overduidelijk plezier beleefde aan ons beleefd zoveel mogelijk opeten) nog voor elk, twee kommetjes lokaal fruit (aardbei, kers, moerbei, framboos, mirabelle, pruim, enz). Gelukkig bracht de ober, ondanks mijn geveinsd tegenstribbelen, ook nog een glaasje raki om de vertering te faciliteren. Dit alles (inclusief de wijndegustatie, een glas rode wijn, een fles spuit en een fles plat water) maakte ons 52 € lichter. Ik hoor Tom en Els al een zucht van verlichting slaken.

Nu is het tijd om te slapen en de vertering in horizontale positie verder te zetten. De corrector zal alles morgen nog eens bekijken en dan stuur ik Dag # 1 door.

Slaapwel.