Meestal geef ik de epiloog een paar dagen de tijd om te kristalliseren. Deze keer zal dit enigszins anders uitpakken omdat ik gisteren quasi de hele dag op de trein zat. Na een aantal doorreis opties naar Malaga bekeken te hebben hadden we ervoor gekozen dat ik met de trein van Toulouse naar Malaga zou reizen. De trein geeft mooie uitzichten, is veel comfortabeler (veel meer beenruimte, makkelijk eens rondlopen, toiletten die geen schoenlepel vergen, Wifi beschikbaar, enz.) bijna even snel als men “door to door” bekijkt (verplaatsing van hotel naar luchthaven buiten de stad ipv wandelafstand naar station, 2 uur op voorhand inchecken, lay-over in Madrid want geen rechtstreekse vlucht van Toulouse naar Malaga, enz.), minder duur (159 €, in eerste klasse, dat heeft de Groot Corrector voor mij gedaan) en ecologischer want geen CO2 uitstoot (omdat die ergens anders al gedaan is). Eén minpuntje: door werken op de lijn was er 40 minuten vertraging.

Ik zal, vooraleer te posten, de tekst wel door de Groot Corrector laten bekijken zodat de grootste stommiteiten eruit gehaald zijn. Dit is op deze tocht niet altijd het geval geweest, waarvoor nogmaals mijn excuses. Ik zal ook één van deze dagen een paar foto’s posten zodat het allemaal wat visueler wordt.

Wat de epiloog zelf betreft, ik vraag me af of ik de epiloog niet makkelijkst in een paar vragen samenvat. Bijvoorbeeld:

Zijt ge blij dat ge deze tocht gedaan hebt? Ja, ik ben zeer blij dat ik het gedaan heb maar ben ook blij dat het gedaan is. Twaalf dagen is OK want ik denk niet dat de twee of drie maand die nodig zijn om tot in Compostella te komen noodzakelijkerwijze in vijf of zesmaal meer ervaringen zouden resulteren. Zoals altijd geldt, in mijn opinie, hier ook de wet van de diminishing returns.

Zoudt ge de tocht herdoen? Dezelfde tocht al zeker niet. Over een andere, vergelijkbare, tocht op dezelfde manier zou ik eens moeten nadenken. Het is duidelijk dat wat mispeuterd werd al tamelijk straf moet zijn om als zeventigjarige de penitentie te krijgen dat men 300 km, in de brandende hitte, met een zak van 11 kg op de rug, gans alleen over berg en dal moet klefferen. Men zou iets guller met de volle aflaten kunnen zijn.

Wat hebt ge het meest gemankeerd? Een betere conditie was nuttig geweest maar niet absoluut noodzakelijk aangezien ik wel over iedere heuvel geraakt ben. Sterkere voetzolen waren zeer goed van pas gekomen, maar die kilometers en kilometers losliggende keien zouden waarschijnlijk vroeg of laat toch hun tol geëist hebben. Een betere rug zou ook goed van pas gekomen zijn, maar na een paar dagen wist ik wel wat nodig was om de rug in toom te houden. Meer comfort in sommige overnachtingsplaatsen heb ik daarentegen niet gemist omdat het uiteindelijk overal zeer goed meeviel en omdat er na een mindere overnachtingsplaats wel weer een betere kwam. Wat misschien nog het meeste ontbrak was het gezelschap maar dat is dan weer dubbel. Enerzijds verlangt men naar gezelschap maar anderzijds is de hele ervaring gebaseerd op alleen zijn met uw schaduw en zijn gezucht en gepuf. Bovendien sluit men ook makkelijker aan ( of wordt men makkelijker opgenomen) bij anderen als men alleen is.

Wat hebt ge meest geapprecieerd? Dat zijn veel elementen. Zeker de stilte en de mooie natuur maar ook de mooie ontmoetingen met andere stappers en met mensen in de rand van het stapgebeuren (een boer op zijn veld, een gitehouder, een man met een petje op overschot, …). Ook het voor alles zelf moeten instaan gaf veel voldoening en natuurlijk het gevoel van overwinning bij het vervolledigen van het plan.

Hebt ge nooit gedacht aan opgeven? Niet echt maar ik heb me toch wel een aantal keer afgevraagd waaraan ik begonnen was. Momenten waarop het erg heet was of erg steil of wanneer mijn rug door een “scheve rugzak” in kramp ging waardoor ik nog schever ging en mijn rug nog meer in kramp ging. Wie zegt dat perpetuum mobiles niet bestaan?

Om te eindigen, de SOS Piet vraag: wat hebben we de afgelopen twee weken geleerd?

1.na iedere beproeving is er altijd wel een magische douche die de situatie weer helemaal opklaart of na iedere mindere ervaring bestaat weer de kans op een betere.

2.Men moet nederig de eigen beperkingen aanvaarden. De autostop in de richting van Murat haalde de angel uit deze etappe waardoor een mogelijke hel een “walk in the park” werd.

3.Festina lente, Pollé, Pollé en vergelijkbare uitdrukkingen bestaan in zoveel verschillende talen dat het niet anders kan dan dat ze een grond van waarheid bevatten. … en bovendien kom ik zo aan 3 lessen zoals Piet in hoogst eigen persoon.

Samenvattend, het is op alle gebied zeer mooi geweest en het lichaam heeft zich gedragen. Ook de tikker (die maar zelden vermeld werd) bleef ondanks de soms hoge vereisten zonder verpinken tikken zoals hij thuis tikt.

Mij rest nu alleen nog iedereen te bedanken voor het aan de dag gelegde doorzettingsvermogen bij het lezen van en reageren op de blog. Jullie hebben veel (alles wordt moeilijk naarmate ik steeds langdradiger word) gelezen en erop gereageerd. Dat heeft geholpen. Bedankt.

Lectori salutem.