Michel wil deze morgen, na de vespers en de mis gisteren, nu ook naar de lauden van de monikken gaan (10 min stappen en nog donker want om 06:00). Ik ben genoeg misdienaar geweest om deze kelk aan mij te kunnen laten voorbijgaan

Ik opteer gewoon voor ontbijt om 7:00 uur zodat ik vroeg kan vertrekken. Het is wel een korte etappe maar als ik vroeg genoeg vertrek kan ik de grootste hitte vermijden en kan ik misschien een vroegere bus dan die van 16:50 nemen en zo de stationsbuurt van Toulouse beter verkennen.

Ik ben om 7:30 op stap en het begint duidelijk te worden dat de zon niet van de partij zal zijn … toch niet op korte termijn. Straffer zelfs het begint binnen de 5 minuten dat ik stap sub-Alaskaans te miezeren (= niet genoeg om iets aan de vestimentaire uitrusting te moeten doen maar te veel om droog te blijven). Ik ga eerst naar de beste (en enige) bakker van Dourgne om een belegd broodje te kopen. Deze keer wordt het kip met sla en tomaatjes. Op die manier moet ik me geen zorgen meer maken over de inwendige mens.

Om halfnegen begint dan het echte stappen. GR lijkt hier wat minder zorgvuldig om te springen met de aanduidingen dan in het begin van de tocht. Ik besluit mijn GPS zoveel mogelijk te volgen omdat ik dan altijd weet waar ik ben en hoe ver het nog is. De kronkelige smalle paadjes van het begin van de tocht hebben ondertussen ook plaats gemaakt voor rechte wegen (al dan niet geasfalteerd) langs weiden en akkers want hier wordt relatief intensief aan landbouw en veeteelt gedaan. Dat in tegenstelling met het eerste deel van de tocht waar naast toerisme alleen bosbouw een mogelijke economische aktiviteit van enig belang lijkt te zijn..

Rond halftien heeft het miezeren plaats gemaakt voor fantastisch wandelweer. Iedereen lijkt blij met de paar druppeltjes hemelwater. Ik ook want gisteren en eergisteren was het werkelijk veel te warm om lange tochten te stappen.

Rond 11 uur ben ik in Sorèze en is het tijd voor een koekje. Vanop een afstand zie ik twee kerken. Achteraf blijkt dat het oudste gebouw van de twee alleen maar een toren meer is. De rest van de kerk is gesneuveld tijdens de godsdienstoorlogen tussen de protestanten en de katholieken. Dat is blijkbaar toch heftiger geweest dan ik me kon voorstellen. In de andere kerk zit een organist te oefenen voor een concert dat geprogrammeerd staat. Heel alleen in een kerk met licht dat door moderne glasramen gefilterd wordt en met mooie orgelmuziek. Wat moet een mens meer hebben? Ik blijf een tijdje luisteren.

Na Sorèze ben ik Revel tot op 5 km genaderd. Net voor Revel staan er een paar picknick tafeltjes. Die hadden op andere plaatsen nuttiger geweest. Verder, tegen de vestingsmuren van Revel zijn er nog picknicktafels maar die zijn allemaal bezet door jonge mensen die, over de middag, hun ondervraging nu nog moeten leren, hun huiswerk nog moeten maken of gewoon wat aan het flikflooien zijn. Niets nieuws onder de zon die er nu helemaal doorgekomen is, baai de weei.

Als ik aankom in Revel steek ik niet het vingertje in de hoogte zoals Wout Van Aert dat doet als hij wint (of in zijn geval meestal als hij tweede is) om één of andere vriend of familielid te gedenken maar ik heb toch wel een beetje hetzelfde gevoel. Ik beschouw aankomen in Revel toch ook wel een beetje een overwinning die ik aan een aantal mensen wil opdragen. Ik ga hier niet beginnen met een opsomming van namen want dan zijn er altijd wel mensen die zich verongelijkt voelen en trouwens zijn er ook velen die niet op de kleine distributielijst van deze blog staan of, veel erger, die er niet meer kunnen op staan. Aan allen die zich aangesproken voelen en zelfs diegenen die niet weten dat ik hen dankbaar ben, mijn welgemeende dank.

Ik ben ruim op tijd om een vroegere bus te nemen dus ga ik in een parkje mijn “sandwich” opeten en kan ik in Revel nog eens rondlopen. Revel werd oorspronkelijk als vesterkte stad gebouwd en heeft daarom een dambord lay-out. Alleen het historische centrum lijkt de moeite waard met als pronkstuk de hallen met een volledig houten gebinte.

Om 14:30 vertrekt de bus naar Toulouse. De bijna 50 km busrit kost me 2€. Daar kunnen we mee leven en in Belgie van dromen. Een goed uur later stap ik uit aan het station van Toulouse waar ik morgen zal vertrekken. Ik wil de plaats eens verkennen zodat ik morgen voor geen verrassing kom te staan. Alles lijkt zoals verwacht zodat ik morgen op mijn gemak kan gaan ontbijten.

De avond wordt afgesloten met een artisanaal biertje om het pallet voor te bereiden en met een paar glazen wijn om eerst de Thaise Humus met pitta brood en daarna de gerijpte steak met chimichurri saus te begeleiden. Dat is, vind ik zelf, verdiend.

Dan is het tijd om in het bedje te kruipen en voldaan terug te denken aan wat toch wel een memorabele tocht geweest is. Meer daarover echter in de epiloog (ik denk dat men dit, in marketing termen, klantenbinding noemt).

Slaapwel en tot epiloogs