De blog van deze etappe (en de volgende) komt met vertraging omdat er in het klooster van Dourgne geen Wifi is. De zusters hebben om geconecteerd te blijven een richtstreekse verbinding met de hogere machten en die is niet beschikbaar voor gewone stervelingen. Totale onthechting voor wie hier komt overnachten … zelfs van het Internet. Nu terug naar de blog zelf.

Na een goede nacht sta ik om 5:45 op omdat ik gepakt en gezakt om 6:30 wil ontbijten. Dat zal mij (met een stevige veiligheidsmarge) op tijd aan de busstop brengen. Dat lukt allemaal opperbest en ik stap minder dan 100 m naar de busstop in komplete duisternis. Er staat een stevig windje maar het us absoluut niet koud. Ik kom aan de bushalte aan en net op dat moment komen er nog twee mensen aan. Dat sterkt me in het idee dat er idd om 7:05 een bus is en dat ik niet tot 7:50 moet wachten zoals op het tijdschema vermeld staat. Stipt op tijd verschijnt de bus maar als ik wil opstappen zegt de chauffeur dat hij mij niet mag meenemen. Ik denk eerst dat hij een grapje maakt omdat ik de enige oude duts tussen allemaal jongeren ben. Het is echter geen grap. Dit is een schoolbus en dus mag ik “eigenlijk” niet mee. De chauffeur toont echter zijn goed hart en neemt me mee tot waar ik wil (Place Drouot in Castres).

Ik doe een, 3 km lang, blitzbezoek van Castres waarbij ik de belangrijkste bezienswaardigheden (huizenrij langs de Agout, Pélerin d’Autan) zie en ook een broodje voor vanmiddag koop.

Om 8:30 vertrek ik dan voor echt. De zon staat nog laag en dat is maar goed ook want ik ben in Boissezon aan de bus mijn hoed vergeten. Ik denk dat de zon, op basis van vroegere observaties, niet laag zal blijven staan en er zal dus niets anders opzitten dan de hele dag mijn “hele voorhoofd” regelmatig in te smeren.

De onmiddellijke omgeving van Castres is niet erg goed voor een stapper met hele stukken langs drukke wegen. Eens wat buiten de agglomeratie wordt het beter met meer grintwegen of asfaltwegen zonder veel verkeer. GR slaagt er darentegen wel in om ieder heuveltopje dat in de buurt te vinden is te beklimmen. Zo zullen we natuurlijk wel aan onze km’s en hoogtemeters geraken.

Het feit dat ik mijn hoed niet meer heb blijft echter door mijn hoofd spelen. Ik herinner me dat ik een zakdoek in de rugzak heb. Misschien kan ik met 4 knoopjes een hoedje maken. Ik besluit dit als laatste mogelijkheid te gebruiken omdat ik anders het risico loop door mijn kinderen onterft te worden. Als alternatief spreek ik een stadswerker die met een bosmaaier bezig is aan. Ik vraag hem of hij misschien een extra petje in zijn bestelauto liggen heeft. Dat is niet het geval dus stap ik verder. Daarna vraag ik iemand van DHL. Daar vang ik ook bot en schik me in het lot van regelmatig het hele voorhoofd in te smeren. In Vivier les Montagnes heb ik dat juist gedaan als iemand me vraagt of ik misschien een koffie wil. We geraken in gesprek over Compostella en aanverwanten en op het einde (want ik wil verder voor het al te heet wordt) vraag ik de man of hij mischien een petje op overschot heeft. De man gaat direkt op zoek en komt met een petje aandraven. Ik krijg het mee omdat ik het kan weergeven als we mekaar hierboven weerzien. Dat zou moeten lukken want ik ben aan het stappen voor een volle aflaat en hij is met de bus naar Compostella geweest. Dat ik geen plannen op korte termijn heb houd ik voor mezelf.

Na Vivier les Montagnes krijg ik weer grotere wegen voorgeschoteld en bovendien is het nu ondertussen middag en zeker 30° C. Het zoeken voor een goed picknick plaatsje wordt dus een uitdaging. Om half één kan ik neerzitten op een muurtje van een klein bruggetje dat in de schaduw staat. Het uitzicht is op een paar koeien in de wei. Dat zou beter kunnen zijn maar daar kunnen die beesten ook niet aan doen.

Er rest nog 9 km wat onder normale omstandigheden minder dan 2 uur zou moeten zijn … maar … de omstandigheden zijn niet normaal. Ik,heb al 10 zware dagen op de teller en, nog belangrijker, het is zeer warm. Ongelooflijk hoe lang ik de weersvoorspellingen gevolgd heb alvorens te beslissen de tocht te doen maar nu krijg ik meer dan ik gewenst had en zou ik geld geven voor een bewolkte dag. De zaken kunnen keren, nietwaar?

Uiteindelijk komt Dourgne dan toch in zicht

Ik,ontmoet 2 Japanse dames. De één is zeer goed in het Frans (later blijkt dat ze twee jaar frans gestudeerd heeft in Bessançon), de andere spreekt een aardig mondje Duits..

Ze weten, ondanks hun talenkennis, niet waar ze naartoe moeten dus neem ik ze op sleeptouw. We kunnen wel in de abdij binnen maar vinden, waar we ook gaan, geen levende ziel. Misschien moeten zieltjes ook siësta nemen. Uiteindelijk vinden we toch iemand die Zuster Odile Benoit (heten alle zusters in een Benedictijnen klooster allemaal Benoit met hun achternaam?) kan oproepen. Zij leidt ons rond in het enorme klooster (de paters van Vaalbeek hun doening verdwijnt in het niets in vergelijking met deze dubbel abdij: één voor de mannen (waar nu geen gasten meer ontvangen worden) en één voor de vrouwen (waar nu alle gasten ontvangen worden). Beide abdijen werden tegelijkertijd in de vorige eeuw gebouwd en men zou eigenlijk een GPS nodig hebben om alle plaatsen die Zuster Odile ons toont terug te vinden

Het 1.5 m kleine Japannertje van 80 jaar vertelt hoe ze de voorbije 8 jaar iedere morgen een wandeling van 2 uur gedaan heeft met een rugzak van 5 kg om klaar te zijn voor deze tocht waar ze heel haar leven van droomt. Ik blijf het straf vinden dat ze met haar korte beentjes de heuvels achter Saint Guilhem bv opgeraakt is. In Hokkaido zijn ze natuurlijk wel iets gewoon. Het blijft jammer dat ze met haar talenkennis niets meer gedaan heeft dan helpen in de ryokan van de familie.

Vrouwelijke gasten slapen op het gelijkvloers terwijl de mannelijke gasten op de vierde verdieping slapen. Op die manier lopen de mannen geen gevaar want na 4 verdiepingen geklommen te hebben is de uitputting nabij.

Ik intalleer me, neem een welverdiende douche en doe een wasje en een plasje en leg alles op een droogrek achter een haag zodat het zicht op de ingang van de kerk niet naar de knoppen geholpen wordt. Ondertussen is ook Michel (mijn kamergenoot) opgedoken. Hij is 60 en net op pensioen en heeft net 1000 km achter de rug (hij is op weg van Vezelay naar Compostella). Hij lijkt nogal een flapuit maar is OK denk ik.

Om 18:00 is het tijd voor de Vespers. Dat lijkt me wel wat dus ga ik luisteren naar 30 zusters die eigenlijk wel mooi zingen onder een zeer sobere begeleiding van het orgel. Jammer dat de akoestiek niet beter is. Om 19:00 is het tijd voor het avonmaal. Eén van de zusters heeft soep van groenten uit de tuin gemaakt, daarna is er een ovenschotel met andijvie en daarna is er een yohurt als dessert. Dat alles wordt doorgespoeld met water en rode wijn. Dat (overnachting, eten en drinken, vespers, ontbijt) is allemaal standaard voor 30 €. En toch zijn we maar met 6. Twee Japanners, een Fransman en een Belg en twee “speciallekes”. Amandine die in het klooster “Wooft” (https://wwoof.net/) is lactose en glusten intolerant. Cecile die in het klooster op retraite is, is zoals Amandine maar ook nog vegetarier. Ik wil maar zeggen dat in onze maatschappij op de duur meer “speciallekes” (30%) zijn dan anderen. Over de hele tocht waren er mensen die allerlei intoleranties ontwikkeld hebben (of denken te hebben). Straks voel ik me als tolerante omnivoor de uitzondering … of is de groep van stappers geen representatief staal van de hele maatschappij? Misschien begrijp ik het allemaal niet. Ik ben natuurlijk maar een boomer die nog maar net wokeness begin te begrijpen en die in een huis woont ipv in een yurt mongolien zoals Amandine …. met haar vriend, zijn broer en hun moeder. Geen wonder dat ze heel Frankrijk door wooft.

Michel heeft echter net zoals de Japanners en mij een gezonde eetlust waardoor toch één van de overschotels op geraakt.

Na het eten moeten we de vaat doen en de tafel voor morgen middag dekken. Het ontbijt wordt door ieder individueel verzorgd. Ik schrijf aan mijn blog terwijl Michel nog eens naar de mis gaat. Die moet heel wat op zijn kerfstok hebben!