Goed geslapen en mij deze keer niet laten verschalken door de volle maan maar ik ben al om 6:00 wakker. Dat komt ervan als men ’s avond redelijk vroeg gaat slapen. Ik sta dus op en begin ijverig op de iPad te tokkelen. Guy en ik hebben om 7:30 aan het ontbijt afgesproken. Er is alles wat men van een ontbijt in Frankrijk kan verwachten, niet meer maar ook niet minder. We eten beiden flink en wanneer Guy zegt dat hij goed ontbijt omdat hij ’s middags niet eet, valt mijn frank dat ik geen picknick gevraagd heb en dat we onderweg geen stadje of dorpje tegenkomen. Ik denk dat ik ongeveer tussen 1 en 2 in Anglès zal toekomen en dus zou een Lu koekje (of twee) moeten volstaan. Tijdens het ontbijt wordt het misterie van het verschil in km tussen de topogids en mijn GPS door de eigenares verklaard. De GR route is vorig jaar aangepast waardoor het pad nu niet meer langs het hotel loopt en we dus gisteren meer km moesten doen (en vandaag minder).

Na het ontbijt wordt alles netjes ingepakt en rond 8:30 vetrek ik met, naast de gebruikelijke zaken zoals de GPS, de GSM en het dictafoontje nu ook twee Lu koekjes binnen handbereik.

Het weer is weer zeer mooi met een helder blauwe lucht boven mij en … voor het eerst op deze tocht een grote mistlaag die zich in alle valleitjes geaccumuleerd heeft, voor mij. Het is mooi om zien maar ik hoop dat het een soort “hochnebbel” is waar ik binnenkort geen last zal van hebben.

De eerste twee km verlopen langs de departementale weg waarop tamelijk wat verkeer is, zelfs op een zaterdagmorgen. Ik begrijp dus wel waarom GR hier de weg verlegd heeft.

Na de eerste twee km duik ik het bos in. Wat een verademing. Terwijl ik een foto sta te nemen komt Guy ook aangestapt en we stappen een paar km samen. Na een tijdje vind ik de tijd gekomen om weer wat apart te stappen. Ik voel namelijk dat hij wel een stapje sneller wil vonderen om in zijn ritme te zitten wat misschien wat te snel voor mij zou zijn. Bovendien zullen we volgens mij al kort na de middag in Anglès toekomen als we te rap blijven gaan. Elk op zijn eigen ritme werkt best (zeker wanneer het omhoog gaat) en we zien mekaar deze namiddag wel voor de aperitief.

Om halfelf zie ik het eerste levend wezen na Guy. Het is dan nog een levend wezen op 4 wielen. De chauffeur stopt omdat hij vindt dat het wegje te smal is voor een jeep en een stapper. Hij is zeer voorzichtig maar blijkt dan ook een soort opzichter van het bos en de jacht en de wegen en van alles te zijn. De brave man is duidelijk aan een babbeltje toe en ik heb veel tijd. Hij legt uit hoe lokaal die onweders vorige week geweest zijn (hier is geen druppel gevallen) en hoe de waterscheiding tussen de Middellandse zee en de Atlantische oceaan hier een km verder loopt

Nog geen 10 minuten na het eerste levende wezen, kom ik een tweede tegen. Deze heeft wel geen 4 wielen maar 4 poten. Een vrij grote hond komt helemaal alleen recht op me afgelopen. Hij beschouwt me duidelijk als een nieuw speelkameraatje en springt als een “jonge hond” tegen me aan. Ik apprecieer dat maar matig en duw hem tamelijk energiek af waardoor hij duidelijk in zijn eer gekrenkt is en wat mokkend in het struikgewas gaat rondlopen. In de verte hoor ik iemand roepen. Ik denk dat het zijn baasje (een herder?) is die misschien zijn schapen of zijn hond of beiden kwijt is. Uiteindelijk komt alles echter in orde wanneer de hond plots zin lijkt te hebben om naar zijn baasje terug te lopen. Nog eens 10 minuten later zijn er weer andere levende wezens. Deze keer zijn het drie man op 2 gemotoriseerde wielen die door het bos snorren. Wat jammer voor de rust maar ieder zijn meug zeker? Na die verschijning is de stilte weer aan de beurt en dat blijft zo tot een paar km voor Anglès.

De laatste paar km moet ik op de départementale af.leggen. Dat is minder mooi en vervelend. Het zou me niet verwonderen mocht GR een alternatief voor dit stukje zoeken.

Eens in Anglès vind ik Guy terug op een terrasje. Echt moeilijk is dat niet want Anglès is maar een voorschoot groot en er is maar één terrasje. Hij heeft net een quiche gegeten en dat lijkt me een goed idee. Jammer genoeg zijn de quiches op, zegt de patron. Dan iets anders, misschien? Ik ben niet kieskeurig. Maar neen, de patron kan mij niets eetbaar aandieden. Er zit dus niets anders op dan naar de ingang van het dorp terug te keren waar de enige andere eetgelegenheid is. Daar kan ik een lekkere salade met geitenkaas en spek bestellen. Die valt zo goed mee (en er is geen andere keuze) dat ik onmiddellijk voor vanavond reserveer.

Vandaar gaat het terug naar de Bastide de St Paul waar ik een douche kan nemen en mijn kleren kan uitwassen. Er is een droogrek aanwezig waardoor alles snel kan drogen. Ondertussen is ook Lasse komen opdagen. Hij ziet er erg moe uit ondanks het feit dat hij een vrij athletische jongeman is. Hij bewijst dat hij moe is door als een blok in slaap te vallen binnen de 5 minuten van zijn aankomst. Ondertussen is het 4 uur geworden en is de boulangerie weer open. Ik stap er naartoe om een broodje voor morgenmiddag te bestellen. Dat kan vanaf 6:00 afgehaald worden dus dat komt snor.

Ondertussen zijn de 4 Esten ook komen opdagen. Ik heb ze bij hun aankomst niet gezien maar blijkbaar waren zij ook afgepeigerd. Misschien door de warmte, misschien door het gewijzigde circuit (dat Guy en ik niet gevolgd hebben omdat wij de dag voordien wat extra km op de teller hadden), we hebben geen verklaring. Wat er ook van zij, de 4 Esten slapen niet op de slaapzaal. Zij hebben de twee tweepersoonskamers via Booking.com besteld. Belgie 2 – Estland 1 in de tweede helft.

Opeens komen de drie dames in onze slaapzaal binnenstormen. Ze zijn op zoek naar een keuken (onze keuken is beperkt tot een waterkoker wat hen niet verder helpt) en naar iemand met een Compostella stempel (de madam heeft proberen uitleggen dat ze dat morgen zal doen maar dat is blijkbaar “lost in translation”).

Dan is het tijd geworden om een aperitiefje te drinken op de dorpsterras. Misschien als we te lang wachten heeft hij dat ook niet meer. Een biertje lukt echter wel nog en vandaar kunnen we weer naar het restaurant wandelen. Straks zullen we hier in Anglès zelf al meer km gestapt hebben dan tussen La Salvetat en Anglès!!

Het restaurant is echter de moeite waard. Voor 31 € krijgen we een bord salade met feuilleté van escargots, een entrecôte van Limousin met een Roquefort saus en een sorbet als dessert. Neem daarbij nog een half litertje rode wijn voor 4 € en de wereld kan niet mooier zijn. Lasse en de 4 Esten zullen nooit weten wat ze gemankeerd hebben. Belgie 3 – Estand 1 in de verlengingen.

Slaapwel maar ik zal dit niet kunnen posten omdat er geen internet op de slaapzaal is.