Het nagenieten van de maaltijd van gisteren was vooral tijdens de periodes dat ik wakker werd … en dat was jammer genoeg toch een paar keer, waarschijnlijk omdat ik er niet gerust in was dat de wekker ging doen wat wekkers horen te doen (hij lag ver weg op te laden).

Vandaag zou normaal de koninginnentocht moeten zijn met 24 km en 1200 hm. Iedereen die ik hierover aansprak had me gezegd dat de eerste 10 km zeer lastig waren dus had ik besloten die eerste kilometers gemotoriseerd aan te pakken. Daarom wilde ik wat vroeger dan normaal opstaan om zo om 8:00 te kunnen beginnen liften op de RD 922. Men heeft me in de Maison Cevenolle gezegd dat er vanaf 9:00 minder verkeer is en dus minder kans om een lift te krijgen. Vandaar.

De chef van gisteren is echter zeer stipt en om 7:00 zet hij een zeer mooi ontbijt voor mij klaar. Hij heeft ook een zakje met een broodje en wat fruit klaargemaakt. Alles loopt zo vlotjes dat ik de tijd heb om hem nog te complimenteren met zijn kookkunst van gisteren en ook zelfs naar de uitslag van de Gantoise te kijken. Het is een klein kwartiertje stappen van het hotel naar de plaats waar men mij aangeraden heeft te gaan liften. Die plaats is idd strategisch want de chauffeurs van de auto’s die daar de RD 922 opdraaien moeten stoppen en kunnen bijna niet anders dan oogcontact maken met die oude duts die aan de overkant van de straat daar, gelijk een jonge gast met een grote rugzak, staat. Iets voor 8:00 begin ik het voor mij ongewoon taakje: autostoppen. Ik gooi er me echter met de obligatoire glimlach op en toch duurt het een half uurtje vooraleer ik kan meerijden. Dit komt natuurlijk niet door mijn gebrek aan autostop appeal maar door het gebrek aan auto’s. Ik heb ze niet geteld maar ik denk dat er per uur niet meer dan 100 auto’s passeren. Bovendien heb ik er nog twee geweigerd omdat ze maar 3 km verder reden. Als men iets doet moet men het ineens goed doen, nietwaar?

Ik rijd uiteindelijk, na een half uur autostoppen, mee met een Corsicaan die pellet kachels verkoopt in gans Europa en die ook het onderhoud ervan doet. Hij moet nu naar Murat zo’n onderhoud gaan doen en wil me dus aan de gite afzetten. Ik antwoord echter dat het de bedoeling is dat er ook nog gestapt wordt. Dat lijkt hem aannemelijk en begint direct reclame te maken voor de GR 20 in Corsica. De temperatuur in de auto geeft aan dat hij in de verwarmingsbranche werkt. Het is zeker 30° C in de auto wat gecombineerd met de bochtige weg en zijn rijstijl een onmiddellijke impact heeft op mijn innerlijke mens. Gelukkig kan ik na 10 km zeggen dat hij er me mag uitgooien. We wensen elkaar nog veel geluk en het stappen kan beginnen.

Vanop dit punt moet ik een 3-tal km stappen om de GR 653 weer op te pikken in Ginestet. Onderweg geraak ik in een babbel met een toerfietser die in de Gites des Menhirs in Murat overnacht heeft. Hij zegt er niets slechts over dus is dit geruststellend. Het weer lijkt iets minder goed dan de voorbije dagen. De zon zit weliswaar uit maar minder hevig dan tevoren omdat er wat hoge sluierwolken zijn. Misschien is dit net goed want het is toch wel al erg warm geweest.

Ginestet ligt op een 900 meter boven de zeespiegel. Het half uurtje autostop heeft me dus 600 hoogtemeters uitgespaard (zeker 3 uur op de manier dat ik maar stap en als het terrein moeilijk begankelijk was waarschijnlijk zelfs meer). Er resten me slechts 100 hm naar het dak van deze tocht (1019 m). Dat zijn allemaal voordelen maar er is toch ook één (maar groot) nadeel en dat is of ik nog een volle aflaat zal krijgen met al dat autostop gedoe. Ik kan me al gelukkig prijzen dat sint.pieter@hemelpoort.be niet op de distributielijst van mijn blog staat want anders zou hij nu al moeilijk over de volle aflaat kunnen beginnen doen.

Op een bepaald moment wordt ik weer voor de keuze geplaatst, ofwel de GR tekens op de bomen volgen ofwel de track op de GPS volgen. Ik besluit voor de merktekens op de bomen omdat de verf toch vrij nieuw lijkt. Ik hoop dus dat deze aanduidingen recenter zijn en dat er dus verbeteringen gemaakt zijn. Bovendien hebben die GR tekens wel iets. Ze lijken iedere keer te roepen “Kom aan, ge zijt er bijna”. Dat is juist maar dan is er weer het volgende teken, en het volgende (zoals Jacques Brel zong “Au suivant, et au suivant, et au suivant”). Jacques Brel is hier echter niet te horen. Wel integendeel, het is hier oorverdovend stil met alleen natuurlijke geluiden, een klein diertje in het struikgewas, het zachte geruis van een beekje, de wind in de bomen, de vogeltjes die fluiten, de eigen stappen in de bladeren en het eigen gezucht als het steil omhoog gaat en, soms, het kwaad gekrijs van een vogel die vindt dat gij zijn stilte komt schenden.

Ondertussen is het 11 uur en is de lucht helemaal uitgeklaard en schijnt het zonnetje staalhard iedere keer men uit de schaduw komt. Wanneer ik om half één in Murat sur Vèbre aankom is het weer erg warm en ben ik, ondanks de korte afstand, helemaal niet kwaad aangekomen te zijn.

Murat is een tamelijk dorp met zowat alles wat een stapper nodig heeft: een apotheek, een winkeltje en een gite. Dat valt dus goed mee. Wat minder meevalt is dat de apotheek een stockbreuk van Compeed heeft. Ik zal het dus moeten doen met wat nu al onder mijn voeten plakt en stilaan aan het loskomen is.

De gite des Menhirs is gevestigd in een vroeger klooster / meisjesschool. Ik krijg een kamer met 2 éénpersoonsbedden toebedeeld. Er is nog een andere kamer met een tweepersoonsbed en ook nog een vergelijkbaar appartement op de verdieping. Ieder appartement heeft een WC, badkamer en keuken bovenop de twee slaapkamers. Veder is er nog een gite (vraag me niet wat het verschil is) voor nog eens 4 personen waardoor de capaciteit ongeveer 12 personen is. De eigenaar zegt me dat hij het ontbijt rond 6 uur brengt en dat rond 7 uur zal gegeten worden. Hij verwacht namelijk nog een stapper die rond 7 uur met de bus toekomt. Die gaat morgen verder trekken richting Compostella vanop de plaats waar hij vorig jaar stopte. Verder zijn er nog 4 Letten (3 dames en 1 man van Letland) en nog een stapster van Frankrijk die samen met een Noor op stap is. Hopelijk maakt het avondeten de tongen wat losser want buiten de Francaise lijkt niemand veel te zeggen.

Bij het avondeten komen (althans sommige) tongen los maar dit resulteert in een Babelse spraakverwarring. De 3 vrouwelijke Letten (die Esten blijken te zijn) spreken naast hun moedertaal (= Russisch) een heel klein beetje frans (ééntje zegt heel fier de dagen van de week in het frans op) en een al even klein beetje engels (niemand begrijpt wat ze willen zeggen en de anderen klikken dus goedkeurend). De mannelijke Let / Est zegt de hele avond niets. Ik neem aan dat hij niets van alle gesprekken begrijpt maar dat maakt hem geen uitzondering. De Noor heeft frans gestudeerd en dan een jaar extra frans in Brussel gespecialiseerd. Zijn frans is echter tamelijk gelabberd in die mate dat ik echt een inspanning moet doen om te begrijpen wat hij zegt. Zijn engels is OK maar niet om over naar huis te schrijven. Dan is er nog op het laatste moment een fransman bij gekomen (die met de bus). Zijn frans is uitstekend (zegt hij zelf omdat hij van Nantes komt en in de Loirestreek wordt het puurste frans gesproken). Over zijn engels zullen we het niet hebben. Dan is er nog de Française die hier met de Noor toegekomen is. Zij kookt haar eigen potje in haar keukentje omdat ze bepaalde allergieën heeft. Zij heeft dus niet kunnen bijdragen tot de spraakverwarring maar ze brengt ons wel bij het volgende hoofdstuk. Twee van de zeven aan tafel zijn lactose intolerant. Eén van de twee kan niet tegen gluten en nog een andere is vegetarier. Zit daar eens als Belgische omnivoor zonder lactose en gluten intolerantie tussen en tracht eens een gesprek te voeren. Ik kan u zeggen dat mijn tweede klomp ook gebroken is. De gite eigenaars hebben pompoensoep klaargemaakt maar de vegetarier wil er niet van eten omdat hij niet weet of er geen vleesbouillon in zit. Er is ook omelette voor de lactose intoleranten en voor de vegetarier. Dat is OK maar te veel. Worst met een pasta gratin is er voor diegenen die nog niet bediend zijn. Voor dessert is er kaas. Twee van de drie soorten bevat lactose maar in de geitenkaas niet, leer ik. Dus dat is wel OK. De yohurt daarentegen bevat dan weer wel lactose. Het is een wonder dat we hieruit geraakt zijn zonder de hulp en aanwijzingen (wat voor wie was) van de eigenaars. Die hebben zich wijselijk teruggetrokken en denken waarschijnlijk: “et pour les Flamands la même chose”. Mijn honger is gestild, ik kan mijn blog schrijven, nalezen en posten (met een beetje geluk) dus ben ik gelukkig. Morgen zien we wel elkaar terug in La Salvetat sur Agout (22 km verder).

Slaapwel