Laat me beginnen met iets recht te zetten. Ik ben niet echt van plan te beginnen stappen in Montpellier en ook niet echt van plan te eindigen in Toulouse. Montpellier en Toulouse zijn echter namen die iedereen wel zal herkennen terwijl Grabels (mijn echte vertrek van de tocht) en Revel (het echte einde van de tocht) zeker veel minder belletjes doen afgaan. Grabels werd als vertrekpunt gekozen omdat het net buiten de agglomeratie (10 km van het centrum) van Montpellier ligt en dus directe toegang geeft tot rustige paden (in plaats van drukke straten). Revel werd gekozen als einddoel omdat er een goede busverbinding naar Toulouse is waardoor de vlakke etappe tussen Revel en Toulouse vermeden wordt. In Toulouse kunnen gemakkelijk internationale verbindingen genomen worden wat erg nuttig is als men na de tocht naar Marbella wil doorreizen.

Na deze toelichting / bekentenis kan ik met de echte proloog, van wat toch wel een zeer speciale staptocht zal zijn, beginnen.

Een eerste specialleke: ik zit deze proloog op de trein te schrijven in plaats van dat rustig thuis te doen. Waarom? Omdat ik nog nooit een reis gemaakt heb waarvan de aanloop zo lang maar de echte voorbereiding zo kort was.

Lange aanloop: in 2019, toen we, ook op de GR 653 (Via Aurelia), van Menton naar Aix en Provence stapten, spraken we al over het logische vervolg dat Montpellier – Toulouse is (als men de muggenrijke, en daarom te mijden, Rhône delta buiten beschouwing laat). Tussen 2019 en de dag van vandaag is er echter veel gebeurd. In 2020 stak een virus zijn lelijke kop op. In 2021 vonden een aantal dokters dat mijn hart aan een dringende oplapbeurt toe was en in 2022 konden we niet op stap omdat Wilfried, de man die zijn volk leerde stappen en sinds jaar en dag onze compagnon de route, forfait moest geven. Vanaf de tweede helft van 2022 en tot nu hebben Gertrude en ik gebrainstormd over hoe we die sakkerse tocht dan toch zouden kunnen doen.

Korte voorbereiding: dit brainstormen heeft, ofwel door te weinig brain ofwel door te weinig storm, pas zeer recent geleid tot het besluit dat Gertrude het niet ziet zitten om deze tocht te stappen en om me met de auto in Toulouse te komen halen. Het grote nadeel van dit besluit is dat ik alleen ben en dat bovendien de logistiek ietwat gecompliceerd is. Maar zoals Johan Cruyff al wist heeft ieder nadeel een voordeel. Dit is hier ook het geval. Ik moet namelijk alleen mijn eigen spullen dragen en de keuze van overnachtingsplaatsen kan wat “verdraagzamer” zijn. Verdraagzaamheid qua overnachtingsplaatsen is nodig wanneer geen “bezemwagen” beschikbaar is en wanneer men eerst tamelijk zeker over het te verwachten weer wil zijn. Ik heb namelijk geen zin om gans alleen in de gietende regen van het ene middeleeuwse dorpje naar het volgende gehuchtje te dwalen. Na het voorbije weekend vond ik dat er voldoende “zekerheid” wat het weer betreft was om te beslissen dat ik zou vertrekken. Dat liet bitter weinig tijd voor de voorbereiding. Nu maar hopen dat Meteo France het bij het rechte eind heeft. Anders zal ik redelijk teleurgesteld en potentieel zeer nat zijn.

Een tweede specialleke: de vorige edities van de “Compostela tochten” zijn een mengsel van toerisme en sportiviteit geweest met een volle aflaat als bonus. Dat is nu ook nog altijd het geval maar er is een bijkomende dimensie. Nu is er ook een zekere vastberadenheid / koppige verbetenheid die me drijft te bewijzen dat deze tocht niet voor altijd een illusie zal blijven. De “en toch zal ik” drijfveer, met andere woorden. Dat nog eens gecombineerd met de nood om, alleen in het gezelschap van mijn eigen gezucht en gepuf, na te denken over wat zoal rond ons gebeurt en wat de volgende dertig jaar voor ons in petto hebben maken deze tocht anders dan anders.

Een derde specialleke: het vullen van de rugzak. Voor alle staptochten die ik tot nu gedaan heb (die op de Alta Via #1 met Tom is de uitzondering, maar toen was ik 10 jaar jonger) was er altijd wel één of andere vorm van bezemwagen of bagage transport. Deze keer moet ik alle spullen die ik de volgende twee weken denk nodig te hebben zelf dragen. Gelukkig heb ik overal op min of meer redelijke afstanden een dak boven mijn hoofd gevonden waardoor ik geen tent moet meesleuren. Toch werd het vullen van de rugzak uiterst minutieus gedaan. Het streefdoel was een rugzak te hebben die niet meer dan 10% van mijn lichaamsgewicht was. Jammer genoeg heb ik tussen de beslissing (= dit weekend) en nu niet voldoende tijd gehad om zoveel te eten dat een rugzak van 10.7 kg verantwoord was. Ik heb dus besloten van de 10% stelregel af te wijken maar bij de selectie van wat gaat erin en wat blijft eruit extra streng te zijn. Dat er van alle kledingsstukken maar twee mee mogen is al langer ingeburgerd maar een training / pyjama moest de plaats ruimen voor een pyjama broekje. Winst 550 g. Wandelstokken van 680 g mochten weer in de kast. Gertrude haalde bij de apotheker het kleinste flesje ontsmettingsspray dat de brave man in zijn winkeltje had. De hoeveelheid koekjes werd beperkt in de veronderstelling dat ik die wel onderweg zou kunnen kopen en er werd besloten de Camelbak maar met 2 l water te vullen omdat er wel overal brave zielen te vinden zijn die wat water willen schenken. Een camera moest plaats ruimen omdat men met een GSM toch ook foto’s kan maken. Alleen uiterst essentiele electronica zoals mijn Radio Hallo dictafoontje, de iPad en de GPS mochten mee. De eerst twee om jullie op de hoogte te kunnen houden van mijn avonturen, de derde om de avonturen tot het strikt noodzakelijke beperkt te houden.

En zo zitten we dus in de TGV die me aan 300 km/h rechtstreeks naar Montpellier brengt. Als jullie dit kunnen lezen is het een bewijs dat de minder dan 6 uur reistijd nuttig gebruikt geweest is om deze proloog te schrijven, iets waarvoor ik, gezien de zeer korte voorbereiding, thuis geen tijd voor gehad heb. Het verslag van iedere dag zal ik trouw proberen posten (als er WIFI is) maar foto’s zullen maar met enige vertraging komen want ik ben meer vertrouwd met Windows dan met Android en IOS. Ondertussen kijk ik uit naar jullie reacties die me onderweg toch een beetje geconnecteerd met de echte wereld zullen houden.

En marche!!

Lectori salutem