Het ziet ernaar uit dat het weerbericht weer zijn eerste plaats gaat opeisen. De voorspellingen voor de komende dagen zijn weer heel wat ongunstiger / instabieler dan de voorbije dagen, en dus een vermelding waard. Deze morgen schijnt een bleek waterzonnetje over de Black Rapids Lodge en daar zijn we niet ontevreden over, want miezeren lijkt niet ver af. We nemen een trage start omdat het ontbijt pas vanaf 9 uur geserveerd wordt. Het is dan wel een ontbijt om U tegen te zeggen. Om te beginnen krijgen we een fruitsapje en krijg ik (omdat ik het wil proberen) een afkooksel van 6 verschillende soorten paddestoelen (niet paddo’s). Het sapje smaakt naar cichorei. Dat denk ik toch, want dat heb ik ook nog nooit gedronken. De smaak van het paddestoelenafkooksel zal me niet bekeren. Ik blijf nog liever bij mijn lichtgekleurd warm water dat ik thee noem. Qua vast voedsel krijgen we eerst een beker met yoghurt, granola en allerlei stukjes fruit allemaal mooi in laagjes gevolgd door een overvol bord waarop 2 verloren broden, een omelet van 2 eieren met de overgebleven groentjes van de tagliatelli saus van gisteren, een paar gebakken aardappelschijfjes en een hele tros druiven liggen en een zijbordje met een aantal krokant gebakken spekreepjes. Dat waren ze vergeten … of kon er niet meer bij. Hiermee zullen we zonder problemen de ochtend (en een deel van de namiddag, denk ik) doorkomen.

Daarna komt de eigenares van de lodge (= Annie) een kaartje tekenen met alle “hidden gems” van de omgeving. Bovendien maakt ze ook een reservering voor vanavond in Lavelle’s, het restaurant van haar vriendin, in Fairbanks. Als die even goed kan koken als zij, zitten we goed. Black Rapids Lodge is duidelijk een aanrader.

Wanneer we vertrekken is het maar 10°. Omwille van het waterzonnetje voelt dat nog relatief OK en bovendien is een lage temperatuur gunstig om herfstkleuren te zien in bv Denali binnen een paar dagen. De eerste hidden gem die we zien is een plaats waar de olie pipeline onder de straat duikt. Vanop die plaats kan men ver over het bovengrondse traject van de pipeline kijken met de bergen in de achtergrond (moeilijk te zien omwille van de wolken die aan de bergtoppen blijven haperen). Er staat op die plaats heel wat uitleg over de historiek en de moeilijkheden van de pipeline. Zo is één van de moeilijkheden de ontdooiing van de permafrost waardoor de inbedding of de fundering van de pipeline instabiel kan worden. Een ander probleem is de corrosie ten gevolge van zwerfstromen. Die wordt aangepakt door Zink of Magnesium offeranodes bij de pipeline te plaatsen. Ondertussen rijden we gedurende miles en miles langs naaldbomen. Ik ben geen naaldboomoloog maar ik denk dat het vooral zwarte sparren (= black spruce) zijn. Die doen mij denken aan mijn interdentale tandenborsteltjes. Ik kan jullie zeggen er staan hier miljoenen en miljoenen tandenborsteltjes in alle maten.

De volgende hidden gem is de “Meat & Sausage Factory". Dit blijkt maar een winkeltje verbonden aan een vleesverwerkend bedrijfje te zijn. We kopen een paar worstjes om de tocht naar hier te “rentabiliseren” en rijden verder naar de volgende hidden gem: Rika’s Roadhouse. Dit is wel een interessante stop omdat die inzicht geeft in de rol die de roadhouses speelden in de goldrush. De roadhouses liggen op 15 à 20 miles van elkaar en boden de goudzoekers / prospectors dus een overnachtingsplaats op hun weg van de kust naar het binnenland ten noorden van Fairbanks. Vannacht sliepen we in de Black Rapids Lodge, die een aantal jaren geleden gebouwd werd op de heuvel achter de Black Rapids Roadhouse, dat ook deel was van de overnachtingsplaatsen langs de gold rush route.

We rijden verder naar Fairbanks en passeren North Pole. Dit stadje heeft niets met de echte Noordpool te maken maar werd door een clevere marketeer in de markt gezet als de thuisbasis van Santa Claus. Er is hier dan ook een enorme winkel met allerlei kerstartikelen. Men kan hier van alles kopen waarvan men nog niet wist dat men ze miste of nodig had. Voor ons is het wat teleurstellend, maar veel Amerikanen kopen zich hier te pletter. Goed gezien van die marketeer … of was het toch de echte Santa?

In Fairbanks lijkt weinig te beleven. We lopen een aantal winkels binnen maar door gebrek aan succes besluiten we ons te beperken tot het bevestigen van onze reservering bij Lavelle’s restaurant (de laatste hidden gem van Annie). Na ons een beetje omgekleed te hebben schuiven we om 7 uur onze voetjes onder tafel. Het restaurant is afgeladen vol wat meestal een goed teken is. De open keuken geeft volop ambiance en de vele klanten zorgen voor de rest. We delen St Jacobsschelpen als voorspel en hebben dan kip en een lamskroon als hoofdgerecht. Goed gedaan van madame Annie . Ik stuur haar een bedankje (vooral voor de aanbeveling van het restaurant).

Nu ons opmaken voor de rit naar Denali NP en nog een weesgegroetje dat de weersvoorspelling niet accuraat is.