Na de pittige dag van gisteren hebben we vandaag recht op een rustiger (overgangs)etappe en wat het weerbericht betreft moeten we toegeven dat we negligent beginnen te worden. Het is nu al een drietal dagen zonnig. Waarom zou het zo niet blijven duren? We hebben de bedoeling wakker te worden wanneer we wakker worden en we zijn beiden klaar wakker om half acht … juist zoals alle andere dagen. Dat is vroeger dan gehoopt maar geeft de tijd om mijn blog te laten proeflezen en te posten. We verwachten dat het zonnetje aan de blauwe lucht staat en … dat gebeurt dan ook.Plan A loopt als een trein. Het ontbijt heeft een paar kleine verrassingen in petto: het restaurant zit zonder fruitsap (en leveringen (per vliegtuig) gebeuren maar om de zoveel tijd), de worstjes zijn serieus gepeperd en de ovenschotel met ei en aardappel is serieus gezouten. Maar hoort iemand me klagen?

Na het ontbijt pakken we alles in de rugzak en zetten die in de receptie omdat we voor 11 uur de kamer moeten vrijmaken en we nog een korte wandeling, die ons pas rond de middag terug zal brengen, willen doen. We nemen eerst de gratis shuttle van McCarthy downtown tot aan de voetgangersbrug over de rivier. Die stappen we relax over maar eens over de brug zien we 50 m voor ons (waar geen zebrapad is) al even relaxed een zwarte beer de straat oversteken. Ik ben te laat om er een foto van te nemen. Jullie zullen me dus moeten geloven. Wat jullie waarschijnlijk zonder enige aarzeling geloven is dat we vanaf dit moment zowel met de camera als met de berenspray in aanslag verder stappen. Misschien nog erger dan de aanwezigheid van de beer is de aanwezigheid van muggen en tezelfdertijd de afwezigheid van repellent. Herinneringen aan Reflection Lake duiken op maar het loopt zo geen vaart en het blijft bij een steekje hier en daar.

Na een tijdje bereiken we het doel van onze wandeling: de trailhead naar de West Kennicott Glacier. We moeten de eerste paar km door een dichtbegroeid bos waar we sporen van een zeeeer grote hond of een zeeeer kleine beer zien. We zien ook dierlijke uitwerpselen maar kunnen, aangezien we geen kakologen zijn, niet zeggen van welk dier ze afkomstig zijn. Enigszins geruststellend is dat de uitwerpselen lijken te wijzen op een vegetarische producent. Uiteindelijk komen we aan de morene van de Westelijke uitloper van de Kennecott gletsjer. We bewonderen de omgeving en keren terug naar het hotel (8 km in het totaal) zonder enige “encounter of the bear kind”.

We pikken onze rugzak in het hotel op en stappen, na de inwendige mens wat versterkt te hebben, naar het bureautje van Wrangell Air waar iemand ons tot aan de luchthaven brengt. De vlucht terug naar Chitina is voor ons alleen waardoor we kunnen kiezen waar we zitten. Ik kies de derde (= laatste) rij omdat men dan van de ene naar de andere stoel kan schuiven om zaken te zien en te fotograferen. Het weer is opnieuw fantastisch maar deze piloot maakt er minder een flightseeing tour van dan de piloot van de heenvlucht. Toch blijven de uitzichten die de natuur ons voorschoteld fenomenaal. Dit is zo niet het hoogtepunt dan toch één van de hoogtepunten van deze reis … ook al omdat het schitterend helder weer is. Een halfuurtje na vertrek uit McCarthy zitten we weer in ons autootje in Chitina om richting Fairbanks te rijden. Dat is 310 miles van Chitina maar wij moeten maar tot in Black Rapids wat een kleine 180 miles is.

Langzamerhand komen er echter meer en meer wolken. Terwijl het er richting Wrangell NP nog steeds zeer goed uitziet krijgen wij vanaf Glenallen veel wolken waar eerst wat gemiezer uitvalt maar uiteindelijk ook gedurende 5 minuten echte regen. Ongelooflijk hoe het weer hier van plaats tot plaats zo verschillend kan zijn. Het reliëf na Glenallen is veel vlakker dan wat we vandaag al gezien hebben en we krijgen het gezelschap van de oliepijplijn die van de Prudhoe Bay (helemaal in het noorden) naar Valdez loopt (de helft ondergronds en de helft bovengronds). Op een 40-tal kilometer van de Black Rapids komen we weer in een veel bergachtige streek met grote gletsjers. Ongelooflijk hoe de natuur hier op zo’n korte tijd kan veranderen.

Iets na 6 uur komen we in onze overnachtingsplaats aan. Het Black Rapids roadhouse is relatief nieuw, staat op een heuvel een beetje weg van de highway en is erg mooi ingericht. Alles lijkt rond de eigenares te draaien die met verve kleur geeft aan de black rapids (2 puns intended). We kunnen niet kiezen wat we eten vanavond maar beklagen ons dat niet, want we krijgen eerst een lekkere salade, daarna een tagliatelli met een zeer lekkere bijna vegetarische saus en als afsluiter een chocolade cake met frambozen en blueberry coulis. De eigenares belooft ons morgen het recept van de saus van de tagliatelli te geven. Ze raadt ons ook aan bij haar vriendin, de chef van "Lavelle", het restaurant van de Marriott in Fairbanks, te gaan eten en zal met ons ook een paar hidden gems van Fairbanks delen. Dat belooft.

Vannacht gaan we eens lang slapen want het ontbijt is pas om 9:00. We kunnen wel een tijdje met de bazin praten maar zij heeft waarschijnlijk ander werk en wij zullen de overblijvende 130 miles toch ook, vroeg of laat moeten doen, willen we al de hidden gems nog kunnen ontdekken.