Voorlopig moet ik geen weerbericht meer geven omdat het weer op “Beau Fixe” staat. Dit betekent dat we, met dank aan de zon, van het vagevuur naar dit hemelse paradijs getransfereerd zijn. Onze dag begint zoals meestal rond 7:30 (we zetten geen wekker omdat we op vakantie zijn en omdat we gepensioneerd zijn). Het is vandaag de bedoeling de Bonanza trail te doen. Deze naam is niet afgeleid van de TV serie uit “onze” kindertijd met Pa Cartwright en Adam, de wijze, Hoss de domme en Little Joe, het buitenbeentje maar wel van het Spaanse woord bonanza dat voorspoed betekent of bij uitbreiding rijke goud (of andere metalen) ader. Ik heb lang getwijfeld of we die trail wel zouden doen. De trail heeft de reputatie moeilijk te zijn omwille van de afstand (14 km) en de steilheid (1100 hoogtemeters) maar is blijkbaar erg mooi. We gaan het er dus op wagen, maar hebben afgesproken terug te keren als het te lastig wordt. We rijden tenslotte toch al met Tram 7 en dat komt met bepaalde privileges.

We hebben hetzelfde plan als gisteren: ontbijten en wat we niet kunnen opeten in een “box” mee te vragen … voor onze fictieve hond. We nemen de 8:30 shuttle van McCarthy naar Kennecott en kunnen aan onze tocht rond 9:00 beginnen. Het is fris omdat het nog vroeg is en omdat we veel in de schaduw lopen. Ik schat dat het zo ongeveer 10°C is, maar dat is perfect voor mij. IK heb trouwens gisteren van Ben een nieuwe uitdrukking geleerd “Be bold, start cold”

Na de eerste kilometer die vrij vlak is (net zoals gisteren want het eerste stukje is gemeenschappelijk) begint het echte werk. Het wordt een stevige klim op een relatief goede weg die nooit minder steil (laat staan vlak) wordt. Eerst passeren we een paar “silk stocking houses” (= huizen waar de directieleden van de mijn met hun familie woonden. De echtgenotes droegen zijden kousen, vandaar). Nadien wordt de weg grove gravel die veel van onze voeten en enkels vraagt. Gelukkig hebben we hoge stapschoenen die de voeten goed in positie houden. En zo gaat het hoger en hoger. We zien regelmatig overblijfselen van de transportsystemen die gebruikt werden om het erts van de hooggelegen mijnen naar Kennecott te brengen. Opruimen daar doen ze in de USA niet aan mee. Men rekent erop dat houtrot en oxidatie ervoor zullen zorgen dat uiteindelijk alles weg zal zijn.

Op nog een drietal kilometer van het mijngebouw moeten we over een steenlawine. Dit is Gertrude’s specialiteit niet en tot overmaat van ramp komen we daar een Amerikaans koppel tegen. Die weten te vertellen dat het van daar tot de waterval goed gaat (= dat is de steenlawine waar Gertrude mee worstelt) maar dat het daarna “exceedingly steep” wordt en vooral “loose gravel” is. Ik bedank de Amerikaanse medeburgers voor hun geleverde bijdrage tot het verkrampen van Getrude. IK kan haar toch nog overtuigen om tot de waterval verder te gaan en mag, nog maximaal 1 uur, op eigen houtje verder gaan. Na 20 minuten ben ik aan de bowl waarin het Bonanza mijngebouw ligt. In dit gebouw werkten, sliepen en ontspanden de arbeiders van de mijn zich gedurende 363 dagen van het jaar. Met Kerstmis en op 4th of July hadden ze namelijk vrijaf. Ik heb niet het gevoel dat ik op minder dan 1 uur aan de gebouwen en terug aan de waterval zal zijn dus doe ik wat het verstandigst lijkt = terugkeren. Weer samen eten we onze “box” gedeeltelijk leeg en vatten dan de terugweg aan. Stappen op deze grote keien valt niet mee waardoor we gelukkig de shuttle van 2 PM missen en de tijd tot de volgende shuttle (= 3 PM) niet anders kunnen dan opvullen met een frisse pint op het terras van de Kennecott lodge = het tot lodge omgevormde bunkhouse van Kennecott (= de vroegere slaapvertrekken van de arbeiders).

Na de welkome douche zijn de batterijen weer min of meer opgeladen en gaan we opnieuw naar de Potato voor het avondmaal.Het is er erg druk omdat er een live band optreedt maar we vinden een tafeltje waar maar één man aanzit. We mogen bij hem aanschuiven en geraken in een relatief interessant gesprek ( hij lijkt al één of twee pinten te veel op te hebben maar is nog lucide genoeg om te vertellen dat hij al 32 jaar in McCarthy (zomer en winter) woont, dat hij van Noorse afkomst is, dat hij volgende week voor 2 maand naar Puerto Rico vertrekt om te vissen en om daar misschien een huis te kopen, dat Noorwegen en Europa in het algemeen te duur is om hem toe te laten zijn familie in Noorwegen te bezoeken, dat hij een engineer op grote en kleine boten geweest is , enz. enz.. De brave borst wordt gelukkig op sleeptouw genomen door één van zijn vrienden voor nog een pint waardoor wij ondertussen een pizza en een pulled pork kunnen eten.

Nu is het tijd om te slapen zodat de pulled pork (wist ik veel dat het een heel varken was) kan verteren en dat we de post met een frisse kop morgenvroeg kunnen (laten proef)lezen