Laat mij starten met het beloofde weerbericht. Wat vannacht betreft heb ik geen idee want ik heb de hele nacht geslapen en Gertrude kan ook geen bijkomende inlichtingen verschaffen. Dat we beiden goed geslapen hebben is het goede nieuws. Het minder goede (maar niet onverwachte) nieuws is dat het er deze morgen erg grijs uitziet. Het weerbericht per uur van Accuweather geeft aan dat het gaat regenen om 14:00 en om 18:00. Het zal er dus op aan komen onze geplande wandeling voor 14:00 te voltooien. We hebben in onze B&B, zoals op de meeste plaatsen, een klein keukentje. Maar wat we hier hebben (en op de meeste plaatsen niet) is een zak met bagels, een stolp met allerlei grote en kleine muffins, Philadelphia en cheddar kaas, fruitsap, yoghurt, koffie en thee. Op die manier kunnen we zowel voor ons ontbijt als voor een middagsnack zorgen want waar we gaan wandelen is de kans op een frietkot erg klein.

Vandaag gaan we naar de Reed Lakes trail in het gebied van de Hatcher Pass. De Reed Lakes trail gaat langs een lower en een upper lake. Vooral de lower lake schijnt mooi te zijn … en is maar 10 kilometer vanaf de trailhead. We vinden relatief gemakkelijk de weg, enerzijds vanwege het kaartje dat we gisteren kregen en anderzijds met behulp van de wandel GPS. De auto GPS haalt nog altijd rare streken uit. Onderweg krijgen we een constante afwisseling van droog weer en miezeren (“miezeren” is waarschijnlijk het meest gebruikte woord in deze blog). Als we rond 10:00 aan de tocht beginnen is het 10°C wat OK is zolang het maar niet regent.

We beginnen echter met een tegenslag omdat we zonder veel naar de GPS te kijken een tamelijk brede weg volgen. Die weg loopt bijna parallel met het pad voor de Reed Lakes maar is niet juist. Het duurt een tijdje voor ik naar de GPS grijp en constateer dat we verkeerd zijn. Oh well, 1.4 km extra is ook het einde van de wereld niet. Het juiste pad is niet zo breed als de foute weg maar toch ook nog tamelijk breed en zeer goed onderhouden. We zien ook om de paar meter “zijpaadjes” die door de struiken gaan. We hebben gehoord dat midden augustus het hoogseizoen voor de blueberries (= blauwe bosbessen) is en dus kunnen de zijpaadjes ofwel door mensen of door beren veroorzaakt zijn. Onder beide scenario's zijn de blueberries de pineut want eindigen zij in een hoop &@#§!&. Ik zie op het pad zo nu en dan een spoor dat niet van een paar schoenen afkomstig is. Deze sporen zijn ofwel van een zeer grote hond ofwel van een vrij kleine beer. Hopelijk komen we het niet te weten.

Na een paar km wordt het paadje smaller en krijgt het meer karakter (= steiler en bezaaid met grotere rotsblokken). Als beloning voor de steeds grotere inspanning krijgen we een steeds wijdser zicht op de vallei. Wat die gletsjers tienduizend jaar geleden aangericht hebben tart de verbeelding. Op zo’n 2 à 3 km van de bestemming geraken we aan de babbel met een groepje dat aan de Upper Lake gekampeerd heeft. Zij zeggen dat de Lower Lake het mooist is, maar dat we eerst nog over een patch met boulders moeten voor het easy going wordt. Rond 12:30 zijn we ongeveer 500 m van de Lower Lake en hebben we de patch met boulders (met enige moeite) overwonnen maar dan begint nog maar onze miserie. Na de boulders gaat het “pad”, of wat ervoor doorgaat, zeer steil bergop en is het bijna onbestaande paadje spekglad door het continu miezeren en door de mensen die ons voorgingen en weggleden. Gertrude valt een eerste keer met als resultaat dat haar broek vol modder hangt. Binnen de paar minuten valt ze nog een tweede keer met als resultaat dat haar broek nog voller met modder hangt en dat nu ook nog haar regenjas besmeurd is. Daarmee is de maat vol en we besluiten de Lower Lake te laten voor wat ze is (een grote plas water) en de boulders een tweede keer (maar nu in de andere richting) over te steken. Hierdoor behoudt Jezus het record van aantal keer vallen in een kort tijdsbestek. Hij deed het driemaal tijdens zijn kruisweg terwijl Gertrude maar tweemaal tijdens haar kruisweg viel. We hopen dat Hij zijn record behoudt.

Op de terugweg vinden we in de buurt van een verlaten beverburcht / dam een geschikt plaatsje om de picknick te verorberen. Daarna kunnen we verder naar beneden en komen we meer en meer mensen tegen. Dat het zondagmiddag is kan niet de enige verklaring zijn en al zeker niet voor het feit dat ze allemaal plastic containers van verschillende groottes bij hebben. De verklaring is dat ze in familiaal verband blueberries komen plukken. Tegen deze hordes is geen beer opgewassen. We slaan een babbel met zo’n familie en die leggen alles wat de blueberry pluk betreft van naaldje tot draadje uit. Met die wetenschap rijden we terug naar onze B&B waar we zowel onszelf als onze bemodderde kleren wassen en dan een vroeg diner (à l’Américaine) plannen want we hebben allebei al serieuze honger. Deze keer is The Ale House onze bestemming omdat ik weet dat ze daar naast koffie, thee, water, Cola, en melk ook 44 bieren van het vat hebben. Ik krijg een lijstje waarop geen enkel bier staat waarvan ik de naam herken. De dienster is echter vol goede wil en brengt me twee staaltjes van bieren waarvan zij denkt dat ik ze lekker zal vinden. “No Woman no Cryo” is een zeer troebel biertje van 7% van een brouwerij in Girdwood (had ik dat geweten) en is een schot in de roos. Dit past perfect bij mijn burrito terwijl Gertrude gelukkig is met haar appelsap bij haar Quesadilla;

Na onze Tex Mex avond is het nog maar 18:30 en heb ik een zee van tijd voor de blog en voor een partijtje pool. In de eerste ronde krijg ik royaal op mijn tjoepe dus moet ik nogmaals proberen te winnen. Dat lukt en daar houden we het op zodat niemand wint noch verliest. Nu kunnen we nog naar het VRT nieuws kijken, van de zoveelste overwinning van de Gantoise genieten, nog wat lezen en dan dromen van zon in de Matanuska Vallei die morgen op het programma staat.