Rond half zeven werd ik wakker met het getik van regendruppeltjes op de ramen. Wanneer ik dan uiteindelijk uit mijn bed kruip zie ik dat alles nat ligt maar dat het hooguit wat miezert. Dat was niet voorspeld. Op de verschillende weerwebsites die we in het oog houden was voor vandaag een bewolkte lucht met nu en dan zon voorspeld. Geen regen. Enfin, we laten het niet aan ons hart komen omdat we weten dat de voorspellingen van verschillende websites uiteen durven lopen en dat het niet helpt de voorspelling met de meeste zon (of beter gezegd die met de minste regen) voor waar te nemen. We zijn al gelukkig dat het niet regent terwijl we naar de Lighthouse bakery en de Subway gaan. Rond 9 uur is alles gepakt en gezakt en zetten we koers naar het noorden, richting Portage Glacier. Ik heb namelijk ergens gelezen dat er een interessant visitor center is.

Op weg daar naartoe komen we het eerste wildlife tegen. Een zwarte hond die op zijn dooie gemak de straat oversteekt zoals ook een zwarte beer dat zou gedaan hebben. Ondertussen komen steeds maar meer blauwe plekken in de lucht. Zou de weersvoorspelling dan toch gelijk krijgen? Hopelijk wel … voor vandaag toch. Voor de rest van de vakantie wordt nog veel regen voorspeld. Die voorspellingen zouden dus best fout zijn.

Op weg naar Portage Glacier valt ons plots nog een andere karakteristiek van Alaska op. We hebben het al over “ongereptheid” gehad en dachten dan vooral aan ongeschonden natuur omdat er geen huizen en frietkoten staan. Nu komt daar nog een connotatie bij. Het valt namelijk op dat er geen vuil langs de wegen ligt. Men ziet hier nergens een weggeworpen flesje water of een blikje frisdrank of bier of een lege zak chips. Zou dat mogelijks iets te maken hebben met de potentiële boete van 1000 USD in geval van littering? Wij denken van wel maar onze overheid prefereert het probleem van zwerfvuil met de wortel aan te pakken misschien omdat de stok electoraal niet zo populair is.

Wanneer we in de buurt van de Portage glacier aangekomen zijn, is al het blauw uit de lucht verdwenen en zit de hele lucht vol met 49 grijsschakeringen. Wanneer we het centrum binnen stappen is het lichtjes aan het miezeren maar, 10 minuten later, wanneer we weer buiten komen, is het (voor de eerste keer sinds we in Alaska toegekomen zijn) echt aan het regenen. We besluiten daarom geen excursie vanuit het Portage Glacier visitor center te doen en gewoon verder te rijden naar ons hotel aan de boorden van de Knik River ten noordoosten van Anchorage. Op de 100 m van het centrum tot de openbare parking prijzen we ons gelukkig dat we ons regenjassen en bergschoenen aan hebben maar onze broeken worden kletsnat. Dat is voldoende om ons te motiveren in Anchorage op zoek te gaan naar regenbroeken. We zoeken dus een outdoorwinkel.

Ik heb vanop de autostrade een “Sportsman Warehouse” gezien. Na wat heen en weer gerij komen we waar we moeten zijn om ons door één van de verkopers te laten vertellen dat ze, omwille van het aanhoudende slechte weer deze zomer, het hele seizoen al met tekorten aan regenuitrustingen te kampen gehad hebben. Hij verwijst ons naar Cabalo’s (een sportzaak nog 10 x groter dan de Sportman’s Warehouse). Daar hebben ze inderdaad regenbroeken maar er scheelt altijd wel iets aan; ofwel zijn ze te zwaar om over nog een broek te dragen, ofwel kan men de broek niet aantrekken zonder de schoenen uit te doen, ofwel is de maat niet goed, ….

Enfin, we vinden niet wat we denken nodig te hebben en rijden onverrichter zake verder naar Ekluta. Dit is nog zo’n historisch (= Russisch orthodox) stadje zoals Ninilchik. Het kerkje is het enige dat nog goed onderhouden lijkt. Het kerkhof is al een beetje minder onderhouden en de huisjes rond de kerk al helemaal niet. De huisjes die leeg staan zijn scheefgezakt en de huisjes die nog bewoond worden, zijn ook scheefgezakt. Van Eklutna gaat het een paar kilometer verder tot aan het “Reflection lake”. Dit is een korte wandeling rond een meertje vanwaar mooie weerspiegelingen van de omliggende bergen te zien zijn. Wat ik moeten weten had, was dat meertjes in noordelijk gelegen gebieden alom bekend staan om hun grote aantallen muggen. Ik had wel een lange broek en een T-shirt met lange mouwen aan, maar dat hield die ambetanteriken niet tegen. Bij honderden (letterlijk) vielen ze ons aan waarbij zelfs Gertrude niet gespaard bleef. Zonder overdrijven (dat doe ik zelden of nooit) mep ik gedurende het wandelingetje minstens 50 muggen naar de eeuwige steekvelden. Van die 50 lieten er minstens de helft bloedsporen na op mijn handen wat erop wijst dat mijn mep te laat kwam. Gertrude heeft vanavond enkel op mijn rug een dertigtal muggenbeten geteld. Ik kom dus, als ik de muggenbeten op andere lichaamsdelen (bv de landingsstrip op mijn hoofd, mijn armen, enz) ook in rekening breng, dicht bij het weinig benijdenswaardige record dat ik de Canadese Rockies vestigde. Gelukkig is de jeuk vrij snel afgenomen. Ik hoop dat het vannacht verder die weg opgaat.

Na deze beproeving rijden we naar ons hotel. Dat ligt aan het einde van de weg die langs de Knik rivier aangeschurkt tegen de bergen. Het hotel beschikt over een mooi terras en er staat een mooi zonnetje dus besluiten we hiervan te profiteren terwijl het kan. Wie weet wat voor een weer we morgen voorgeschoteld krijgen. Morgen trekken we met een organisatie verder stroomopwaarts tot aan de Knik Glacier. Men kan ook vanuit ons hotel helikoptervluchten naar de Knik gletsjer maken maar dat doen we niet omdat we in St Elias Wrangell NP al op de Root Glacier gaan stappen. Eén keer op één reis zou moeten volstaan. Na de frisse pint en de installatie in onze cabin eten we in het restaurant van het hotel twee tamelijk ongewone gerechten: Gertrude bestelt medaillons van rendier en ik neem een burger van bison. Het smaakt lekker wat weer eens bewijst dat men voor alles moet openstaan. Nu maar hopen dat we er goed zullen van slapen en dat de muggenbeten ons niet te veel vervelen.

Slaapwel