De weersvoorspellingen hebben een grote impact op onze tijdbesteding hier. De regen die gisteren voor vandaag voorspeld werd deed ons beslissen gisteren meer te stappen dan gepland om zo maximaal van het goede weer te profiteren en vandaag een snipperdag te nemen. De regen die voor vandaag voorspeld was leek er inderdaad al vannacht te zijn gekomen. We hebben beiden (op verschillende tijdstippen) inderdaad regen gehoord, maar wanneer we deze morgen voor echt wakker worden regent het niet meer. Toch maken we er een trage start van omdat de tocht die voor vandaag gepland was (= Harding Icefield) gisteren al gedeeltelijk gedaan werd. Voor vandaag plannen we niets lang of moeilijk omdat we niet gemotiveerd genoeg zijn om in de regen rond te lopen. Onze eerste bestemming vanmorgen is de Lighthouse Bakery waar we in jeugdige overmoed een Cinnamon roll, een chocolade donut en een, om in het Alaska thema te blijven, een bear claw kopen. Vooral de cinnamon roll is zeer gewichtig. Ik denk dat hij ongeveer even veel weegt als een suiker rozijnen brood van bij onze bakker. We slagen er dan ook niet in al onze aankopen op te eten. De berenklauw zal tot deze middag moeten wachten, als de rest tegen dan al verteerd is.

Na het ontbijt wordt het wat doelloos rondlopen (= erg atypisch voor ons in het algemeen maar al zeker op deze trip). We komen aan het dock of the bay waar we naast Otis Redding plaats nemen om the tide to roll by the watchen en time to wasten. We raken wel in gesprek met een koppel dat net van de visvangst (het lijkt er niet op dat ze wonderbaarlijk te noemen is) terug is. Ze staan hier aan te schuiven om hun vangst te laten diepvriezen en naar huis op te sturen. De man geeft aan dat het geheel niet kosteneffectief is maar dat het “Good Fun” is. Daarna lopen we wat winkeltjes binnen en ook het bureau van de organisatie die ons morgen zal rondvaren in de Kenai fjords op zoek naar allerlei marine life. Daarna wandelen we langs het visitor center waar we een film over de Kenai fjords bekijken. We doen dat allemaal met één oog permanent op de lucht en de wolken waar nog steeds geen druppel regen uitgevallen is. Daarom besluiten we ons aan een klein wandelingetje, dat In het visitor center aangeraden werd, te wagen. Het wandelingetje (ongeveer 1 mile) noemt “The two lakes trail” … omdat er twee meertjes liggen. Mooi zonder echt speciaal te zijn maar goed om de tijd zinvol op te vullen en de spieren van het laatste melkzuur van gisteren te ontdoen.

Na de twee meertjes bekeken te hebben, komen de berenklauw en de halve voet van Subway aan de beurt waarna we weer voor een dilemma staan. De lucht heeft er al een aantal keer dreigend uitgezien maar heeft ook al een aantal keer een waterzonnetje doorgelaten. We hakken de knoop door en beslissen één van mijn plan B wandelingen te doen. Het wil toch niet regenen!!! De Tonsina Creek wandeling is maar een 6-tal kilometer lang en niet meer dan 300 cumulatieve hoogtemeters. Het eindpunt is een brug over het riviertje waardoor men makkelijk op een strandje uitkomt. Het riviertje biedt een heel spektakel. Eerst zagen we tamelijk veel meeuwen die in het water doken, daarna zagen we waarom ze dat deden: er waren niet een paar visjes, er waren honderden ja zelfs duizenden zalmen die probeerden de rivier op te zwemmen. Bij nader inzien waren de meeuwen niet de enige ambetanterikken. De zalmen onderling leken ook een appeltje of verschillende appeltjes met elkaar te schillen te hebben. Vooral de zwaksten (= niet noodzakelijk de kleinste maar vooral de minst actieve, zij die op hun laatste vinnen lijken te lopen) werden door soortgenoten gebeten tot de dood … hadden we lang genoeg blijven kijken.

Het kan bijna niet anders dan dat hier beren moeten rondlopen want ze kunnen hier iedere dag hun buikje rond eten zonder er veel moeite te moeten voor doen. Overdag lopen er hier, voor de smaak van de schuchtere beren, veel te veel mensen rond maar ik ben ervan overtuigd dat de beren hier ’s morgens en ’s avonds een waar festijn voor zichzelf inrichten. Op de terugweg hebben we in dit verband een babbel met een groep Amerikanen. Eén van hen is in paniek omdat hij al zo diep in een bos is waar beren zitten. Hij is van Princeton, New Jersey en is dus een echte city boy. Hij denkt dat het feit dat ik berenspray bij heb automatisch betekent dat er beren zitten en weigert dus verder met zijn familie mee te stappen. Rare mannen, die Amerikanen zouden Asterix en Obelix zeggen, mocht Amerika al ontdekt zijn in hun tijd.

Na de wandeling heeft Gertrude een algemene wasbeurt (van onszelf maar vooral voor al onze kleren die we tot nu gedragen hebben) voorzien. Morgen begint alles weer met een verse lei en nu kunnen we gaan eten in Ray’s Lounge. We moeten wel nog ongeveer een uurtje wachten omdat het restaurant zo populair is. Gelukkig vinden we twee plaatsjes aan de bar waar we ook uit het volledige menu kunnen kiezen. Ondanks het feit dat ik al dagen lang zin in een lekker beefsteak heb bestel ik weer heilbot omdat die hier levend vers is en omdat mijn Poolse bar buur me zegt dat het recept met macadamia noten en rode curry ongelooflijk lekker is. Ooit kom ik nog wel eens aan beefsteak toe maar niet zo lang we aan het water zitten

Toch weer gelukkig met een dag zonder regen