Beste trouwe (en om mijn welzijn bekommerde) lezers,

ik kan jullie gerust stellen. Het was niet nodig het toiletpapier, overnacht, in de diepvries te bewaren. Alles is, zelfs zonder diepgevroren toiletpapier, nog in orde.

Nu jullie (en ik) gerustgesteld zijn kan overgegaan worden tot de orde van de dag, en de orde van de dag in Alaska begint met een weerbericht. Wanneer we om 7:30 de gordijnen een beetje opentrekken zien we totaal niets. De mist die gisteren al een beetje aanwezig was heeft zich nog verder uitgebreid. Hopelijk is dit een vergissing van de weermaker want de voorspellingen gaven voor vandaag volle zon. En inderdaad, wanneer we ons ontbijt naar binnen gewerkt hebben is de mist vervangen door een mooi zonnetje in een blauwe lucht. Ik denk dat de weermaker onder zijn voeten zal gekregen hebben.

Om 9 uur vertrekken we dan uit Homer, echter niet zonder eerst bij de lokale Subway langs te gaan (die weten we nu wonen en de man achter de toog loopt over van vriendelijkheid …. Not …). Het voordeel van tweemaal bij dezelfde Subway te gaan is dat de brave borst niet meer verwonderd is dat we geen extra ingrediënten bovenop de hesp en kaas nemen en ook de kelk van de sauzen aan ons voorbij laten gaan.

Onderweg op de Sterling Highway zien we een aantal mooie plaatsen die ons verplichten te stoppen om een fotootje te trekken. Aan de overkant van de Cook Inlet zien we een aantal stevig uit de kluiten gewassen bergen. Minstens twee ervan zijn nog steeds actieve vulkanen. Eén van die twee barstte in 2006 nog eens uit. Het is niet voor niets dat Alaska samen met de Aleuten naar het Westen en de Rockies naar het Zuiden deel uitmaakt van de Ring of Fire (niet van Johnny Cash maar van de tektonische platen). We stoppen nog een paar keer voor een fotootje van oa de vulkanen.

Ninilchik is een eerste echte tussenstop. Het is er onnoemelijk veel stiller dan een paar dagen geleden toen iedereen op zijn paas zondags naar de “biggest little fair of Alaska” kwam. Dat het rustig is betekent nog niet dat we het speciale orthodoxe kerkje met daarrond een orthodox kerkhof gemakkelijk vinden. De aanhouder wint echter en we vinden uiteindelijk het kerkje en het kerkhof. De deur is nog op slot maar plots verschijnt de orthodoxe priester op het toneel. We slaan een babbeltje met de sympathieke man over onderwerpen gaande van Sodoma & Gomorra, wokeness, religiositeit in de Verenigde Staten en Europa, de vulkanen aan de overkant van de Cook Inlet, enz. Na een tijdje moeten we de gesprekken afronden want we willen nog wat stappen deze namiddag.

Om 13:00 komen we aan in Moose Pass (waar we nog een pass noch een Moose ontwaren maar) waar we wel een goed bankje in een klein parkje vinden dat zich ideaal leent om onze Subway te verorberen. Na de inwendige mens versterkt te hebben zetten we koers naar Seward. We moeten echter voor Seward afslaan richting Exit Glacier. Deze gletsjer die deel uitmaakt van het Harding Icefield daalt tot ongeveer 150 meter boven de zeespiegel.

Onze plannen moeten echter in functie van de weersvoorspelling van morgen en de rest van de week omgegooid worden. Het oorspronkelijke plan was om ons vandaag te beperken tot een gemakkelijke en slechts 3.5 km korte tocht naar de voet van de Exit gletsjer. Morgen zouden we dan de lastige en 15 km lange tocht naar het Harding Icefield proberen. Het ziet er echter naar uit dat het morgen en de rest van de week vrij regelmatig gaat regenen dus besluiten we de aanpak te wijzigen. Vandaag gaan we de gemakkelijke tocht naar de Exit gletsjer combineren met het eerste derde van de Harding Icefield tocht (we hebben de tijd niet om vandaag meer te doen), Morgen nemen we dan zoals het komt en overmorgen hebben we een boottocht in de Kenai fjords al maanden geleden geboekt. Wat daarna gebeurt zien we wel maar we denken op die manier, rekening houdend met de weersomstandigheden, het meeste uit ons verblijf in Seward te halen.

De tocht (of toch al zeker het stuk dat wij doen) is niet van de poes. Het gaat natuurlijk stevig bergop, dat hadden we verwacht. Maar grote stukken van het pad bestaan uit, van rotsblokken aangelegde (zeer onregelmatige), trappen. Dat valt echt niet mee voor de muilezel van dienst. We besluiten dan ook dat het op het uitzichtpunt van Marmot Meadows welletjes geweest is. We hebben dan 500 van de, in het totaal, 1100 hoogtemeters overwonnen maar hebben op dat moment niet meer de tijd … noch de moed om er nog eens ongeveer 300 hoogtemeters bij te lappen. Dan zouden we het “Top of the Cliffs” uitzichtpunt bereiken maar een mens moet realist zijn en kunnen bepalen wat haalbaar is en wat niet. Op de terugweg doen we dus zoals gezegd het gemakkelijke Exit Glacier pad waardoor we rond 6 uur terug aan de auto zijn om de laatste paar kilometer naar Seward te rijden.

De douche onmiddellijk na het inchecken doet wonderen en daarna gaan we zonder verder tijdverlies naar de Apollo, een restaurant in “the business district” van Seward dat ons aangeraden wordt door de receptioniste van ons motel. Een frisse lokaal gebrouwen IPA, een Pinot Gris van Oregon en een seafood pasta later zijn alle wonderen die nog nodig waren om ons gelukkig te maken gebeurd en kunnen we ons toeleggen op een deugddoende nachtrust.

Slaapwel