We zijn vandaag rond 5 AM wakker. Dat is nog altijd iets te vroeg maar begint toch min of meer acceptabel te worden. Zeker als men er nog een halfuurtje soezen bijtelt. De eerste taak deze morgen is nagaan of de weersvoorspelling voor vandaag klopt. En ja hoor, er staat een mooi zonnetje in de blauwe lucht. Wat moet een mens meer hebben? We zijn met alles klaar rond 8 uur en vertrekken via de Sterling highway richting Homer. Alle bergtoppen zitten te blinken met hun witte versieringen, soms onder de vorm van kleine vlekjes, soms met een uitgebreide gletsjer kraag. Jammer genoeg zijn hier op de highway quasi geen plaatsen waar men kan stoppen om een fotootje te trekken. Het zal allemaal voor altijd in ons geheugen gegrift moeten staan.

Wat hier in deze streek (= Chugach National Forest) enorm opvalt is de ongereptheid van de natuur. Buiten de weg waarop we rijden is er niets dat op menselijke interventies wijst. Er staan geen huizen, er zijn geen terrasjes, er zijn geen uitkijkposten, zelfs geen frietkoten!!! Alleen bossen en bergen en meertjes en stroompjes en gletsjers.

Na een tijdje splitst de Sterling Hwy zich af van de Seward Hwy . Wij zullen de Sterling Hwy verder volgen om via een klein aantal dorpjes / stadjes uiteindelijk in Homer uit te komen. We wijken wel éénmaal van de highway af om in Hope eens een kijkje te gaan nemen. Gelukkig hebben we niet te veel hoop in Hope gesteld want de 2 x 15 miles zijn niet de moeite waard. Men rijdt door mooie bossen, dat wel. Men ziet hier en daar de Turnagain Arm, dat wel, maar niets dat de omweg rechtvaardigt.

Na Hope gaat het weer verder richting Homer. Onderweg passeren we het gebied waar de Russian River in de Kenai River vloeit. Het krioelt hier van de vissers die letterlijk met honderden ofwel vanop een bootje ofwel rechtopstaand in een ondiep gedeelte van de rivier op zalm en forel vissen. Na de samenscholing van de vissers verandert plots het landschap. Op zo’n 100 miles van Homer wordt het landschap plots veel vlakker. Dit gecombineerd met de grote sterfte van de sparren (of zijn het dennen??) door bosbranden of door één of andere ziekte wordt de omgeving veel minder interessant. Er is in deze streek duidelijk veel meer menselijke aanwezigheid. Deze aanwezigheid is het duidelijkst in Soldotna, waar er zelfs een paar winkelcentra zijn. In die winkelcentra zijn de meeste ketens vertegenwoordigd. Daar maken we gebruik van om voor Gertrude een nieuw leesbrilletje te kopen bij een Walgreens. Haar echte bril had namelijk een vijs los waardoor hij een been kwijt is. Naast die winkelcentra is er ook een microbrouwerij waar we een pizza en een Caesar salad eten. Na Soldotna gaat het dan richting Ninilchik. Daar worden we geacht een klein Russisch orthodox kerkje met bijhorend kerkhof te bezoeken. Dat zijn de getuigen van de oorspronkelijke bewoners van Alaska (tot de Verenigde Staten Alaska van Rusland kochten). Van dit plan doen we afstand zodra we in de mot krijgen dat er in Nilnichik iets staat te gebeuren. Overal staan auto’s geparkeerd en stappen mensen in één bepaalde richting. Als we het epicentrum van de activiteiten passeren zien we opschriften over de “Biggest little fair of Alaska”. We weten onmiddellijk dat we deze kelk aan ons willen laten voorbij gaan en dus vervolgen we onze weg naar Homer zonder de Russische achtergrond van Ninilchik verder te doorgronden (misschien binnen een paar dagen als we hier weer, op weg naar Seward, passeren.

5 km voor Homer dalen we als het ware van een plateau af en zien we aan de overkant van het water weer hoge bergen met gletsjers. Dit zijn de bergen rond Halibut Cove die we als alles volgens plan loopt overmorgen willen bezoeken. De wolken die in de loop van de namiddag verschenen zijn herinneren er ons aan dat we alles stap bij stap zullen moeten nemen. Doen wat mogelijk is en laten wat het niet is. De eerste stap is inchecken in Land’s End. Dat hotel ligt letterlijk op het einde van het land. Vanuit het land steekt namelijk een 4 mijl lange en slechts een honderd meter brede (smalle) landtong uit. Geen wonder dat men die landtong “the spit” noemt. Na het inchecken in het hotel is onze tweede stap het inchecken bij de vliegmaatschappij die ons morgen naar de “Berenexcursie” in het Katmai NP zal brengen. Daar wemelt het van de beren en heeft men de gelegenheid de dieren van relatief dicht bij en met een ervaren gids in de buurt te observeren. We worden gewogen, we krijgen consignes over wat mee mag en wat niet, we worden gezegd dat we best insect repellent meebrengen want dat er, naast veel beren ook best veel mosquitoes zijn (dat belooft) en, last but not least, we krijgen een document te tekenen dat stelt dat we alle verantwoordelijkheid zelf opnemen. Dit doet me denken aan de expeditie met het duikbootje naar de gezonken Titanic. Ik vraag me af of dezelfde advocaat de tekst opgesteld heeft. Enfin, laat ons hopen dat het weer beter is dan voorspeld; morgen staan wij om 7:30 aan de watervliegtuigjes van Alaska Bear Adventures (ook bekend onder de naam K-Bay Air).

Alvast gaan we in afwachting daarvan proberen in één ruk door te slapen om morgen de beren, bright eyed and bushy tailed, tegemoet te treden.

Slaapwel