Vannacht heeft de te verwachten jetlag toegeslagen … maar minder erg dan dat ik me herinner van 15 jaar geleden toen ik in een quasi permanente staat van jetlag leefde. Toen was het niet ongebruikelijk dat ik om 10 uur in mijn bed kroop en om 11 uur wakker werd in de vaste overtuiging dat ik een hele nacht geslapen had als een roos. Deze keer zweefde ik een hele tijd (moeilijk te schatten hoe lang) tussen slapen en wakker zijn en het was al 2:33 AM op het moment dat ik mezelf toeliet een eerste keer op de wekker te kijken. De tweede keer was het al 3:40 en daarna kon ik nog een beetje slapen tot het om 4:30 definitief amen en uit was. Al met al dus niet slecht en Gertrude verging het zelfs nog een beetje beter.

Op dat moment was het duidelijk dat het waarschijnlijk een grijze dag zou worden, maar het was toch droog en dat vonden we al iets. De hand van een toerist naar Alaska is gauw gevuld, nietwaar? Na het ontbijt werd alles ingepakt en waren we rond 7 uur al op pad ondanks het feit dat we maar een korte rit (een goede 60 km tot in Girdwood) voor de boeg van de auto hadden. We vonden het echter een goed idee niet te lang in Anchorage te blijven omdat het in onze ogen een vrij “dopey city” is. Veel gebouwen staan leeg of worden helemaal niet onderhouden, er is quasi geen leven op straat en veel inwoners van Anchorage lijken aan minstens één verslaving te lijden (en dan heb ik het niet uitsluitend over die ene jongeman van gisteravond). Girdwood daarentegen zit in een groeifase dankzij de ski industrie, wat naast skiliften ook veel winkeltjes, bars en restaurants met zich meebrengt.

We stellen het verkennen van de bars en de restaurants echter voorlopig nog wat uit en rijden naar het vertrekpunt van de Crow pass tocht. De tocht van iets minder dan 11 km en bijna 700 hoogtemeters wordt als gemiddeld zwaar beschreven en zal ons ongeveer 4 uur zoet houden omdat lange stukken van het pad over steenlawines lopen. Stevige schoenen zijn derhalve essentieel. Nog een groter probleem dan de ondergrond is jammer genoeg het weer = de zichtbaarheid. In Anchorage (= zeeniveau) zaten we onder de wolken. De tocht naar de Crow pas begint rond de 400 m boven het zeeniveau (en gaat tot boven de 1000 meter) waardoor we de hele tijd in de wolken lopen. Alles staat derhalve kleddernat en de zichtbaarheid is hooguit een paar tientallen meters. We troosten ons met de gedachte dat we het niet alleen voor de mooie vergezichten maar ook voor de sport doen.

Na de picknick rond 1:00 is het weer dermate verbeterd dat er weliswaar nog wolken rond de toppen van de bergen te zien zijn maar dat de rest van het landschap zich al laat bewonderen. Het is mooi, maar nu ook niet zo mooi dat we de tocht een tweede keer zouden doen. Bovendien hebben we nog andere taken. We moeten nog repellent voor muggen en repellent voor beren kopen. Het eerste halen we in de lokale farmacie. De bediende zegt dat net een nieuw DEET gebaseerd product binnen gekomen is. Ze haalt het en het blijkt 100% DEET te zijn. Ik ben natuurlijk direct overtuigd maar schrik toch een beetje wanneer de apotheek bediende zegt dat dit product voor het moment het sterkste is maar dat, wie weet, morgen misschien wel een product op de markt komt met 105 of zelfs 120% DEET. Ik overweeg een moment de dame in te wijden in de geheimen van de percent berekenologie maar geef het idee op omdat we deze namiddag nog een andere taak hebben, namelijk het verkennen van bars en restaurants. Dat moet ook ter harte genomen worden. We verzeilen dan ook snel in de bar rechtover onze overnachtingsplaats omdat we toch maar vanaf 4 uur kunnen inchecken. Dat inchecken is niet zo simpel voor mensen zoals wij, van een paar generaties voor de huidige digitale generatie. De code voor de voordeur lukt niet omdat we aan de verkeerde deur staan te prutsen maar ook de code aan onze kamerdeur (nadat iemand die net buiten kwam ons binnenliet) lukt pas na 5 minuten foefelen. Hierdoor en omwille van het feit dat we vroeg willen eten valt onze geplande turbo siësta in het water. We zijn al naar een paar restaurants uit de lijst die we van Askja gekregen hebben gaan kijken. Bij “Double Musky” krijgen we de raad om al om 4:00 te beginnen aanschuiven omdat reserveren niet mogelijk is en het restaurant erg populair is. Het restaurant gaat dan wel maar om 4:30 open maar reeds vanaf 4:00 begint zich een rij te vormen. Mensen zijn toch rare wezens, nietwaar. We horen ook bij die categorie van rare wezens en komen kort voor 4:30 bij Double Musky toe. Daar moeten we vaststellen dat er inderdaad al minstens een dertigtal mensen klaar staan om het restaurant binnen te stormen zodra de deuren geopend worden. Gelukkig kunnen we nog een mooi tafeltje bemachtigen. We voelen ons deel van de uitverkorenen.

Onder normale omstandigheden eten we nooit zo vroeg maar vandaag komt dit zeer goed uit. Rond 7:30 is er op de Turnagain arm (= turn again = keer weer om) van de Cook inlet een uitzonderlijk fenomeen te zien, namelijk de bore tide. Verdere uitleg kan gevonden worden door hier te klikken maar het komt erop neer dat het getij plots in een soort fuik terechtkomt, wat enorme stromingen met zich meebrengt. Vandaag is de stand van de maan e.d. zo dat die stromingen extreem groot zullen zijn. Een dergelijk fenomeen komt slechts op een paar plaatsen op de wereld voor. Bv ook in Noorwegen maar daar waren we vorig jaar niet op het juiste moment om iets te zien. Vandaag heb ik alles zo georganiseerd dat we de getijdenwerking op zijn spectaculairst zullen zien. Meer dan 10 surfers liggen ook klaar om honderden meters op de getijdegolf te surfen. We hebben dan bovendien nog het geluk dat we ons net op de juiste plaats (waar de golf breekt en waar de surfers optimaal van de getijden kunnen gebruikmaken) geïnstalleerd hebben. Het spektakel is echt de moeite. Dat in het zonnetje kunnen meemaken op een dag die toch wel erg grijs begon is fantastisch. Na dit natuurfenomeen gezien te hebben is het tijd om de blog te schrijven en het opgelopen slaap deficiet te proberen te verminderen.

Slaap wel. Morgen gaat het naar Homer (niet van de Simpsons)