Beste lezers, heb geen schrik Deze keer zal de blog korter zijn.

De hele nacht voor ons vertrek heeft het geregend en gewaaid en het feit dat we dat weten is geen goed teken voor de kwaliteit van onze slaap. We zijn dan ook veel te vroeg uit bed om ons klaar te maken en Nelly te ontvangen. Stipt om 7:50 staat ze voor de deur om ons naar Leuven Centraal (= het station, niet de gevangenis) te brengen. Alles verloopt vlotjes. De trein vertrekt op tijd en we kunnen moeiteloos bij de Lufthansa counter inchecken, al kan de man achter de balie niet laten het mes nog eens in de wonde rond te draaien door te vragen of we niet via ESTA geregistreerd hebben. Wij laten ons echter niet intimideren en tonen vol trots ons mooi visum. Chakka!!!

De vlucht naar Frankfurt heeft vertraging maar niets dramatisch. Een half uurtje wanneer men meer dan 2 uur lay-over heeft is geen probleem. De vlucht naar Anchorage heeft een uur vertraging en dat is ook geen probleem want het is onze eindbestemming. De vertraging heeft te maken met het feit dat de kuisploeg niet voldoende middelen heeft om het vliegtuig weer netjes naar zijn volgende bestemming te laten vliegen. Waar heb ik de uitspraak “te weinig middelen” nog gehoord? Het lijkt een besmettelijke ziekte die van Belgie nu ook op Duitsland overgegaan is. Uiteindelijk kunnen we vertrekken en zetten, 10 uur later, wiel aan grond in Anchorage. We voelen ons beiden na die 10 uur redelijk OK ondanks het feit dat geen van ons ook maar een minuutje geslapen heeft. We hebben nochtans hele periodes erg stil gezeten (waar is de tijd dat ik met Singapore Airlines kon neerliggen?) en niet te veel of te weinig gegeten of gedronken hebben (waar is de tijd dat ik met Singapore Airlines champagne en wijn en eten à volonté kon krijgen). Singapore Airlines is een herinnering die spontaan opborrelt bij zo’n lange vlucht. Waar is de tijd dat ik één keer, iedere maand, 16 a 18 uur met Singapore Airlines naar New York en terug naar Singapore vloog?

In Anchorage verliep alles wat stroef. Eerst was er het vrij lange aanschuiven aan de immigratie (maar ondertussen kregen we uitgebreid toeristisch advies van een Duits koppel voor ons in de rij en een ander koppel achter ons in de rij ). Na de trage immigratie was er het feit dat het car rental center een “paar kilometer” van de terminal was waar wij geland waren . We hadden nochtans maar een rugzak en een valiesje mee maar toch viel dit niet mee. Dit ongemak was echter klein in vergelijking met de verrassing die de Alamo dame voor ons had. Ze zei dat er geen reservering op mijn naam was. Na heel wat gepalaver met de Nederlandstalige voucher van Sunny Cars (een Nederlandse broker waar Askja, ons reisbureau mee werkt) in de hand vond de manager van Alamo (die er ondertussen bij geroepen was) dan toch de reservering. Die reservatie had echter een aantal verrassingen in petto: de categorie van auto stemde niet overeen met (was kleiner) wat we betaald hadden, de fuel policy was niet in lijn met waar we voor betaald hadden (geen gratis tankbeurt) en … Sunny Car had blijkbaar de auto gehuurd voor 23 dagen maar slechts betaald voor 5 dagen. Hierdoor moesten we dus nog 3600 USD uit onze hoed toveren of, alternatief, de geplande reis te voet doen. Na een kort overleg hebben we besloten de tover route te volgen en zo snel mogelijk op de kap van Askja en Sunny Cars te springen. Vroeg of laat zal dit wel opgelost geraken want Alamo en Sunny Cars werken dikwijls samen, wist de manager te vertellen.

Na het inchecken zijn we in de 49th State Brewery iets gaan eten. Deze microbrouwerij / restaurant in downtown Anchorage is op wandelafstand ( een paar 100 meter) van het hotel maar "verplichtte" ons wel te wandelen door een “parkje” dat nogal deed denken aan een pop-up kemping van tamelijk verdacht allooi. Wat groezelige tentjes, een paar winkelkarretjes her en der tussen een paar roestige fietsen nog herder en derder. Enfin, niets dat ons aanzette in die richting te kijken of trager te stappen. Na het eten moesten we trouwens weer langs dat “parkje” en nu werden we getrakteerd op een praktijkles Cocaïne / Heroïne verwarmen op aluminium folie en vervolgens inhaleren. Het leek goed te werken dus zijn we niet gestopt om de jonge man te vragen of hij Cocaïne of Heroïne aan het gebruiken was. Ik heb ook geen poging ondernomen om de eerste prijs straatfotografie te winnen.

Terug op de kamer nog wat aan allerlei zaken geprutst (o.a. herschikken van de bagage en vooral van de rugzak want morgen staat een bergtocht (of misschien twee afhankelijk van het weer en de moeilijkheidsgraad) op het programma en dan om 10:30 PM (8:30 AM in België) in bed om nog wat na te genieten van de leuke sfeer in de microbrouwerij en de beelden van de jongeman die zijn leven aan het verprutsen is (of al verprutst heeft) te laten vervagen.

Morgen is een nieuwe dag. Tot dan