Beste en trouwe lezers,

Jullie beginnen nu met het lezen van wellicht de langste proloog uit mijn stilaan uitgebreide verzameling reisblogs. Ik wens jullie veel moed. De reden voor de (te?) lange proloog is dat we vandaag aan de vooravond staan van een reis die wellicht het hoogste “voeten in de aarde gehalte” van alle recente reizen haalt. Ten eerste is er het feit dat Alaska voor Gertrude al jaren haar droombestemming bij uitstek is. Mijn vroegste herinnering aan spreken over reizen naar Alaska dateert van mijn afscheidsfeestje van Schering Plough / Merck in Singapore (November 2011 om een idee van de tijdslijnen te geven) waar Gertrude met een aantal van mijn toenmalige collega’s aan het afspreken was om naar Alaska te trekken. Maar tussen 2011 en 2023 is heel wat water door de Dijle (en zo uiteindelijk naar de zee) gevloeid hebben we een aantal andere reisbestemmingen (vooral in Zuid Amerika) bezocht maar stond Alaska niet op het menu. In 2019 echter kwam Alaska toch weer op het voorplan. Zoals jullie weten betekende dit nog niet dat we in 2019 naar Alaska gingen. Wel integendeel. In 2019 was er een “vergissing” van het reisbureau. Die wilden ons in het voorjaar van 2020 op pad sturen. Het voorjaar kan misschien wel een goed tijdstip zijn voor mensen die Alaska vanop een cruiseschip willen bewonderen maar niet voor ons. Wij willen namelijk letterlijk “op (berg)pad” gaan en die paden liggen er in Alaska in het voorjaar nog dik besneeuwd bij. Dus werd de reis verplaatst naar augustus 2020. Dat was nog maar net gebeurd of die ambetante virus uit China kwam overwaaien. Hierdoor moesten de plannen weer opgeborgen worden. Dan maar alles plannen voor 2021 maar toen kwamen een aantal vernauwingen in mijn coronairen onaangekondigd roet in het eten gooien. Dan misschien in 2022? Deze keer dacht het reisbureau dat de toeristische infrastructuur van Alaska nog niet voldoende hersteld was van COVID perikelen. Maar de aanhouder wint en in het najaar van 2022 werd een reis voor augustus 2023 geboekt.

Nog nooit zo vroeg als voor deze reis was alles tot in de puntjes voorbereid. Vluchten werden vastgelegd, auto’s werden gehuurd, excursies werden ingepland, bergtochten werden van het internet gedownload en GPS klaargemaakt, gedetailleerde dagplanningen werden opgesteld, alles werd netjes vooraf betaald, enz., enz. Niets zou Gertrude’s droom nog in de weg staan, zelfs Poetin met zijn speciale operatie in Oekraïne niet want vanuit Alaska zouden we hem, indien nodig, langs de Beringstraat snel een bezoekje kunnen brengen. We zouden het dan wel een zeer speciale operatie noemen. Zoals jullie kunnen zien: alles verliep zoals gepland tot ik er, een paar weken geleden, aan dacht dat we ons via ESTA (Electronic System for Travel Authorisation in het visa waiver systeem van de Verenigde Staten van Amerika) nog moesten registreren. Ik was nog goed op tijd want ESTA kan men tot 72 uur voor de reis aanvragen. Het invullen van de vragen in het ESTA formulier was ook een fluitje van een cent. Wie zou nu antwoorden dat hij (of zij) een geestesziekte heeft, of deel uitmaakt van een terroristische organisatie, of geld witwast, of prostitutie organiseert of aan mensenhandel meewerkt. Lachwekkend die vragen ... tot me bij de vijftiende (of zo) lachwekkende vraag plots het lachen verging. Waren wij de voorbije jaren in Irak, Iran, Soedan, Noord-Korea of Cuba geweest? Wij waren in 2016 inderdaad in Iran geweest en toen ik dit waarheidsgetrouw invulde kreeg ik prompt de boodschap dat ik de ESTA op mijn buik kon schrijven (= I could write ESTA on my belly).

De enige uitweg was dus een visum aan te vragen. Deze procedure kan echter tot 8 weken duren en die 8 weken waren er niet meer. Bij de reisorganisatie was men (terecht) onverbiddelijk. In hun documentatie stond vermeld dat ESTA niet mogelijk was als men in Iran geweest was en net dat zinnetje hadden we niet gelezen!!! Uitstellen of annuleren van de reis kon, maar dan wel met volledig verlies van alle gemaakte kosten (= alles). Dus zat er niets anders op dan rap, rap en met de moed der wanhoop een visumaanvraag in te dienen en zo vlug mogelijk een datum voor een consulair interview vast te leggen. De eerst mogelijke datum was 24 juli (= 7 werkdagen voor ons gepland vertrek). 7 dagen in plaats van 8 weken is op zich een voldoende uitdaging maar daar eindigde ons ongeluk niet. Voor ESTA is het voldoende dat de paspoorten geldig zijn tijdens de hele duur van het verblijf in de Verenigde Staten. Voor een visum moeten de paspoorten nog 6 maanden geldig zijn op het moment dat men de Verenigde Staten verlaat. Onze paspoorten vervielen echter op 31 januari 2024 wat net geen 6 maanden geldigheid overliet op datum van ons gepland vertrek uit de Verenigde Staten. Nieuwe paspoorten moesten dus aangevraagd worden ... maar dat ging niet omdat men zich daarvoor persoonlijk op het gemeentehuis moet aandienen ... maar dat ging niet omdat we de eerste week van juli traditioneel met de kleinkinderen een weekje Spanje geboekt hadden. Dat annuleren zou ons minstens door twee generaties kwalijk genomen worden. Dan de nieuwe paspoorten aanvragen zodra we weer in Belgie waren ... maar dat ging niet omdat 11 juli de Vlaamse feestdag is en op 10 juli de brug gemaakt werd. Met de moed der wanhoop werden de nieuwe paspoorten met een spoedprocedure aangevraagd en waarachtig, de nieuwe paspoorten waren er op 13 juli. Met deze nieuwe paspoorten konden we nog dezelfde dag een nieuwe visumaanvraag indienen zonder onze afspraak van 24 juli te verliezen. Ik keek gedurende gedurende 2 weken elke dag op de website van de Amerikaanse ambassade of ik een vroegere datum voor het interview kon vastleggen. Helaas was dit niet het geval en bleef 24 juli de vroegst mogelijke afspraak. De afspraak op 24 juli zelf verliep dan wel zonder ongelukken (die waren op, denk ik). We stonden al om 7:00 aan de toegangspoort van Fort US Embassy voor onze afspraak van 7:45 en ik had alle documenten een miljoen keer doorgenomen om 500% zeker te zijn dat alles in orde was. Onze aanvraag werd dan ook onmiddellijk door de consulaire agent ter plekke goedgekeurd (= Approved). Hij wist echter te vertellen dat daarmee de kous nog niet af was (the stocking was not down yet). Na de “approval” moest namelijk nog de “issue” komen en dat nam 2 à 3 dagen in beslag. Daarna moesten de paspoorten nog naar de distributiefirma in Vilvoorde en dat kon ook 2 à 3 dagen duren vooraleer ze daar opgehaald konden worden. Enfin, jullie hebben het door, de marges waren flinterdun maar “normaal zou het wel in orde moeten” komen. We moesten gewoon geduldig zijn. Makkelijker gezegd dan gedaan, niet goed voor relaxerende slaapervaringen en niet motiverend om de laatste voorbereidingen te treffen.

Sneeuw op de bergpaden, COVID, een drievoudige overbruggingsoperatie en visum perikelen waren echter niet de enige elementen die bijdroegen tot het hoge “voeten in de aarde gehalte” van deze reis. In juni had ik mijn jaarlijkse afspraak met de cardioloog. Net zoals de voorbije 15 jaar werd noch bij de echografie noch bij de fiets belastingsproef een probleem vastgesteld. Omdat die testen in het verleden ook nooit op een probleem gewezen hadden (terwijl die problemen er wel degelijk waren) durfde ik het aan een extra test (zoals die scan die lang geleden in Singapore gedaan werd) te vragen. Na veel aandringen kreeg ik mijn zin en stuurde de cardioloog me voor een MIBI test naar Gasthuisberg. Hierbij wordt tijdens een belastingsproef radioactief Technetium ingespoten en nagegaan hoe dit goedje zich over de hartspier verspreidt. Na een paar uur wordt dan nog eens gekeken of de radioactiviteit zich in rust over de hele hartspier heeft verdeeld. Tot spijt van wie het benijdt was er een zone waar minder radioactiviteit (= minder doorbloeding) te zien was. Er was geen reden tot paniek maar men raadde me toch wel aan om dit verder te laten onderzoeken. Dat betekende dat een coronarografie moest worden uitgevoerd. Die opinie werd trouwens bijgetreden door Dr De Raet, de hartchirurg die me 2 jaar geleden opereerde en waarin ik het volste vertrouwen heb. Hij raadde me aan de coronarografie te laten doen door een collega waarin hij veel vertrouwen had: Dr Steven Vercauteren, ook in St Jan in Brussel. Het probleem was dat hij ten vroegste op 28 juli kon kijken of er een ernstig probleem was. Dat interfereerde allemaal met de visum perikelen maar met twijfel “in het hart” naar Alaska vertrekken leek ook niet de juiste aanpak. De coronarografie toonde aan dat de loodgieterij van 2 jaar geleden nog perfect zijn werk deed. Dat was goed nieuws. Het minder goede nieuws was dat de coronarografie aantoonde dat er inderdaad een nieuwe vernauwing was (zoals de MIBI ook al aangegeven had). Die vernauwing zit echter op een moeilijk te bereiken plaats en bovendien in een vrij klein bloedvat dat slechts 5 à 10% van de hartspier van zuurstof voorziet. Hierdoor, en mede door het feit dat ik geen enkele pijn of beperking ondervind, werd besloten (voorlopig?) niets te doen en kreeg ik groen licht om naar Alaska te reizen. Gertrude kon me dus ’s avonds nog uit St Jan komen ophalen. Dat deed ze echter niet zonder eerst de paspoorten met de zo gegeerde visa erin in Vilvoorde op te halen. ’s Morgens hadden we namelijk een berichtje gekregen dat de paspoorten afgeleverd waren. Van een goede dag gesproken.

Op die manier werd, met nog 5 dagen op overschot, de “Last Hurdle” genomen om naar “The Last Frontier State” te gaan. Daarmee is nog maar eens bewezen dat, als men doorzet, meestal alles op zijn pootjes terechtkomt. We vertrekken dus, ondanks alle hindernissen, op 3 augustus voor een groot avontuur en jullie kunnen, vanaf eind deze week, dus op vrij regelmatige basis een verslagje van dit avontuur (met 10 tijdzones vertraging) in jullie Inbox verwachten. Ik zal ook proberen regelmatig een paar foto’s te posten. Ik realiseer me dat ik in de hele proloog over de voorgeschiedenis van onze reis gesproken heb en eigenlijk nog niets over de reis zelf. Ik durf jullie echter niet verder te belasten met nog een paar bladzijden tekst. Jullie zullen dus geduldig, dag na dag, moeten te weten komen wat we gepland hadden en wat we gedaan hebben. Hopelijk stemt het één en het ander goed overeen want dat zal erop wijzen dat het grillige weer ons niet al te veel parten speelt. Het kaartje in de blog geeft wel de algemene lijnen weer.

Tot binnenkort

Lectori salutem