Zoals iedere morgen hebben we om 8 uur rendez vous in de ontbijtzaal. Iedereen is netjes op tijd om de inwendige mens voldoende te sterken om de laatste etappe succesvol af te ronden. Wanneer we om 9:15 uit het hotel vertrekken is het al snel duidelijk dat we qua weer niet te klagen zullen hebben. Er staat een volle zon tegen een uniforme blauwe hemel. Meer moet dat niet zijn. Ik had voor vandaag twee mogelijke routes uitgestippeld: één zo veel mogelijk langs de Loire en één een beetje meer in het binnenland. In overleg besloten we de route dichtst bij de rivier te volgen onder andere omdat we de rivier eigenlijk nog niet zo veel gezien hebben en we maximaal van de omgeving willen genieten. Er zijn trouwens tijdens deze etappe minder architectonische highlights dan in de voorbije etappes. Dat wil niet zeggen dat er geen zijn. De streek ligt bezaaid met kastelen en kasteeltjes en kloosters en kloostertjes maar niets van de omvang van een Chambord of Chenonceau.

Om 10:15 stoppen we aan één van die highlights, namelijk de Romaanse kerk van Treves. Het is meer een zitvlak pauze dan een bezoek omdat we enkel de buitenkant kunnen bekijken. Na deze korte pauze rijden we tot in Cunault waar weer een Romaanse kerk op ons wacht. We bezoeken in twee shiften om de kontrole over onze fietsen te bewaren, zonder met allerlei sloten te moeten foefelen.

Tot hier hebben we vrij lang op een relatief grote weg gereden met toch tamelijk wat verkeer. Dat is een beetje teleurstellend in vergelijking met de vorige dagen toen we quasi uitsluitend op jaagpaden of landbouwwegen gereden hebben.

Na een goede 30 km zien we een brug over de Loire die ons naar St Mathurin op de rechteroever brengt. Het is nu rond de middag wat betekent dat het tijd is voor een aperitief en het middagmaal. Er wordt rond de tafel stevig getwijfeld. Misschien een pizza of een bordje met carpaccio, of een stukje lomo of neen, misschien beter één van de voorgestelde visgerechten waar het restaurant blijkbaar om bekend staat. Uiteindelijk wordt gekozen en wordt alles met bekwame spoed opgediend en verorberd.

We rijden om 13:45, na de koffie en allerlei snuisterijen, verder richting Angers. De gedachte komt bij mij op dat we tijdens deze tocht al veel geluk gehad hebben met het weer. We hebben natuurlijk één hele bewolkte dag gehad met zelfs wat gemiezer maar één dag op een ganse week valt best mee. Ook over de wind zult ge me niet horen klagen. Die staat al de hele week vanuit N of NO richting en bij wijlen tamelijk sterk. Aangezien wij naar het W rijden zit de wind grotendeels in ons voordeel, en zo ook deze laatste dag. Na de middagstop zitten we weer de hele tijd op verkeersarme kleine wegjes doorheen de Loire vallei. Een serieuze verbetering ten opzichte van deze morgen.

Op een bepaald moment komen we aan een klein zijriviertje van de Loire dat zo klein is dat men het niet nodig gevonden heeft een brug te bouwen. De enige manier om de ongeveer 40 m naar de overkant te bereiken is een veerpont en dat vehikel ligt midden het riviertje. Ik begin dus driftig aan de ketting te trekken en wordt geholpen door Anne en Georges. De anderen staan aarzelend te kijken omdat ze niet kunnen geloven dat dit de enige manier is. Wanneer ze vaststellen dat niemand een staf mee heeft om de Rode Zee / Bruine Rivier te splijten besluiten ze mee te helpen en krijgen we met verkrachte eenden onze fietsen veilig eerst op en nadien weer af het pont. Een mooie oefening in teambuilding… mocht dit nog nodig zijn.

Daarna fietsen we verder door de voorsteden / voorstadjes van Angers waar een groot park ligt waar ooit massale hoeveelheden leisteen gewonnen werden.

Rond 4 uur komen we aan het Hotel Le Progres toe. Het hotel is perfect gelegen voor onze plannen voor morgen (= onze fietsen op de trein naar Tours en van daar naar Orleans laden) omdat het rechtover het station ligt.

We kunnen onze fietsen in afwachting van morgen in een berging die net groot genoeg is voor 6 fietsen plaatsen. Onze bagage is, in tegenstelling met de vorige dagen, nog niet afgeleverd en we kunnen derhalve niets anders dan een frisse pint drinken. Het leven kan hard zijn… maar ik maak me toch wat zorgen dus telefoneer ik het bagagetransportbedrijf waar men mij verzekert dat de bagage binnen het uur zal geleverd worden. Dat is OK dus gaan we eerst een restaurant voor vanavond reserveren (Gribiche lijkt zeer goed en is net om de hoek) en daarna naar het station om de situatie te verkennen en tickets te kopen. Het station is vrij groot en een ware mierennest met mensen die bepakt en bezakt in alle richtingen lopen. We spreken een bediende van de SNCF aan ivm de tickets en onze plannen met de bedoeling wat goede raad te krijgen. Dat blijkt wat te optimistisch te zijn. Ze zegt ons dat het quasi onmogelijk zal zijn onze plannen uit te voeren. Er is namelijk een week of drie geleden een nieuwe regeling ingevoerd waardoor men online een plaats moet reserveren voor de fietsen en dat men die reservering omwille van de Pinksterdrukte niet meer zal kunnen doen. Helaas, pindakaas en tirez votre plan. Van empathie heeft het madammeke nog nooit gehoord en daar staan we dus en dat ondanks mijn drie telefoontjes met de SNCF in de afgelopen maanden. Nooit werd iets gezegd over een nieuwe regeling die er zat aan te komen of over reserveringen. Bij het bagagetransportbedrijf had ik maanden geleden ook al gepolst of er een Plan B, waarbij zij onze fietsen vervoerden, zou kunnen gemaakt worden. Dat kon echter niet.

We moeten nu met een plan komen en we besluiten een camionette te huren. Sixt, Avis en Europecar die allemaal in het station een bureatje hebben, blijken alleen personenauto’s te verhuren. Naast ons hotel is echter een vestiging van Entreprise en die kunnen ons morgen een 12 m3 vrachtwagentje verhuren. Dit gecombineerd met een klein personenautootje lost de situatie zo goed mogelijk op.

Terwijl we dit allemaal aan het uitvlooien zijn komt nog een andere onheilstijding. Anne heeft naar ons hotel van gisteren in Saumur gebeld en te horen gekregen dat de bagage nog altijd niet opgepikt is. Er wordt naar het bagagetransport opnieuw gebeld maar het is nu al na 6 en dus krijgen we een antwoordapparaat aan de lijn. Wie dacht dat het veerpont de highlight van de dag zou zijn is er aan voor de moeite.. uiteindelijk belt er toch iemand van het transportbedrijf om te zeggen dat de bagage binnen het uur (weer ?!?) zal geleverd worden. We kunnen niet veel anders dan dit te geloven ook al omdat men ons in het hotel van Saumur bevestigt dat de bagage opgehaald is.

Uiteindelijk valt alles tegen 8 uur op zijn pootjes en kunnen we na een snelle douche van een gastronomisch dinner gaan genieten in Gribiche om de hoek. Dit fantastisch dinner verdringt alle andere wannabee highlights ( of lowlights) van de dag en we kunnen tevreden terugkijken op een geslaagde fietstocht. Nu nog hopen dat morgen met de huurauto en huurcamionette niets fout loopt.