Er zijn zo van die tradities die in ere gehouden (moeten?) worden. Met de voortschrijdende leeftijd heeft men meer en meer tijd gehad om aan de uitbreiding van de verzameling tradities te werken. Zo is het met ons ook gegaan en daarmee is (dan toch eindelijk) een voordeel aan ouder worden gevonden. Eerst was er de “grote reis” die we jaarlijks maakten. Dan kwam er de jaarlijkse staptocht (al dan niet min of meer in de richting van Compostela) en dan nog recenter de jaarlijkse fietstocht. Eerst alleen met zijn tweetjes een paar dagen in Piemonte, daarna met de Gyselinckskes in de streek van de Ardeche en het jaar nadien, van Villach naar Trieste en nu, meer recent, twee jaar geleden, met Erik en Mien in het Oostelijke deel van Vlaanderen en vorig jaar in het Westelijke deel van Vlaanderen.

Voor dit jaar werd weer besloten een fietstocht buiten de Vaderlandse grenzen te maken. De criteria waren: geen slecht weer reputatie maar wel een lekker eten en drinken reputatie, niet al te bergachtig, iets cultureels te bieden hebben en niet al te ver van huis zijn. Deze criteria leidden al snel naar de Kastelen van de Loire. Dit is misschien niet de meest originele keuze maar de 5 criteria vakjes konden wel zonder enige zweem van twijfel aangevinkt worden en dus was de keuze snel definitief. Er werd gekozen om een lineaire tocht van een goede 360 km langs de bekendste kastelen tussen Orléans en Angers uit te stippelen eerder dan een voorgekauwde tocht van één of ander reisbureau te nemen omdat daar (althans naar mijn goesting) altijd wel iets aan scheelt. Morgen rijden we dus met de auto naar Orléans vanwaar we in 6 fietsetappes langs 14 kastelen naar Angers rijden om dan met de trein terug naar Orléans te keren, waar, met een beetje geluk, onze auto nog steeds op ons zal staan wachten.

Een nieuwigheid dit jaar is ook dat ons peloton uitgebreid wordt met Anne en Georges. Net zoals Erik is Georges een ex-klasgenoot van het St Lievenscollege waarmee ik tussen 1971 en 2012 geen enkel contact meer gehad had… waar klasreunies allemaal goed voor zijn.

Ik ben van plan iedere avond een verslagje van de dag te posten. Op die manier zal ik later, als mijn geheugen me nog meer dan nu in de steek laat, mooie herinneringen kunnen revitaliseren en zullen jullie, nu reeds, onze avonturen (zonder zweet of zadelpijn) kunnen meebeleven. Ik beloof een dagelijks verslag tenzij de realiteit van de Loire streek op culinair vlak dermate de reputatie overstijgt dat ik de motivatie om het verslag van de dag te schrijven niet meer kan samenschrapen. In dat geval zal ik ’s anderendaags proberen een dubbele portie aan cyberspace toe te vertrouwen.

In afwachting, lectori salutem