We zijn beiden de nacht goed doorgekomen en we hopen voor jullie allemaal hetzelfde. Vandaag is mijn tweede taak na het wakker worden naar de winkel gaan om een ontbijt bij elkaar te sprokkelen. De mannen zijn nog steeds de jagers / verzamelaars, nietwaar? Op mijn jacht naar behapbare spullen vind ik, tegen mijn zin, alleen maar zoete spullen zoals muffins en ontbijtkoeken. Ik weet dat dit voor Gertrude niet zo’n probleem is, maar ikzelf heb liever een boterhammetje met kaas en / of hesp maar voor zo iets moet ik brood en kaas en hesp en …. kopen en dan zitten we met allerlei overschotten dus loop ik mee in de pas van de zoetigheden, maar niet zonder ook een paar bananen te kopen. Zo krijgen we toch ook onze dagelijkse portie fruit binnen. Tegen dat ik van de jacht terug kom heeft Gertrude thee gemaakt in de kjokken waardoor het ontbijt vlot verloopt en we om 9:15 op pad kunnen. Het is licht bewolkt met hier en daar een blauw plekje maar het is 21 °C, dus geen reden tot klagen. We moeten eerst een paar kilometer terug richting Trondheim om zo weer naar de kust toe te rijden. We willen ook nog eerst diesel tanken en er is een stukje “europaweg” heraangelegd waar de madam van de GPS nog niet van op de hoogte is. Dit alles gecombineerd levert heel wat verwarring op, waardoor we extra kilometers winnen en tijd verliezen. Uiteindelijk komt echter alles in orde en kunnen we met een volle tank naar Molde stomen.

We rijden door een “lieflijk” landschap = zachte en beboste heuvels met hier en daar een boerderij en weiden op de vlakkere stukken. De weiden liggen vol met balen hooi die netjes ingepakt zijn in witte plastiek folie. Het vee zal deze winter geen honger lijden. De weg gaat op en neer en dat gebeurt ook met de maximum toegelaten snelheid. We houden ons vrij strikt aan de snelheidsbeperkingen tot we zo’n 25 km voor Tommersvag, waar we de ferry zullen nemen, ons realiseren dat we aan dit tempo de ferry met een tiental minuten zullen missen. Jullie voelen het al komen, denk ik. Inderdaad we beginnen een beetje sneller te rijden. Er is toch bijna geen verkeer en ik begin me minder zorgen te maken over gaatjes in bushokjes. Een paar kilometer voor Tommersvag komen we een auto konvooi tegen wat betekent dat de ferry net daarvoor aangekomen is en dat wij, met een beetje geluk, de ferry op tijd kunnen halen. En ja, we mogen als allerlaatste op de boot (die opnieuw spiksplinternieuw is en alweer op batterijen vaart) waardoor we een half uur sparen.

Aan de overkant bezoeken we Kristiansund (niet te verwarren met Kristiansand waar we twee weken geleden uit Eemshaven toekwamen). Het is een klein stadje dat op 4 eilandjes gebouwd is en die vier stadsdelen zijn allemaal verbonden met bruggen. Erg veel buiten een paar oude houten huizen is er niet te zien, maar Kristiansund is vooral bekend als startplaats van de Atlanterhavsvegen, een kustweg met zeer veel bruggen. Gertrude heeft gevonden dat die op het eiland Averoya begint. We denken dat we door de 6 km lange tunnel onder Kristiansund moeten. Weer boven gekomen twijfelen we en omdat de signalisatie niet opperbest is besluiten we terug te keren, weer de tunnel door. Daar zien we geen enkel bordje dat ons vertelt hoe we de Atlanterhavsveggen moeten beginnen dus vragen we het aan een paar mensen en wat blijkt? We moeten weer door de tunnel. Driemaal is scheepsrecht en nu zijn we rotsvast overtuigd dan we niet meer naar Kristiansund terugkeren. Wat een mooie tunnel van 6 km!!

Vooraleer we het bruggencomplex van de Atlanterhavsvegen bereiken maken we een omweg naar Kvernes. Daar staat namelijk een staafkerk. Er zijn er in heel Noorwegen maar 30 meer en die van Kvernes zou één van de mooiste zijn. We denken dat dit wel eens zou kunnen kloppen. We babbelen een hele tijd met de vrijwilliger / gids over allerlei wetenswaardigheden van het kerkje. De brave man weet meer over het kerkje dan over hoe hij de betalingsapp op zijn iPad moet laten werken. Het lukt niet en is heel blij als we hem 10 Euro geven (want Noorse krones hebben we niet). Sommige van die weetjes zijn te vinden door hier te klikken. Andere weetjes kunnen we nu nog, op aanvraag, vertellen maar zullen we waarschijnlijk geleidelijk aan vergeten. Indien dat het geval is dan zij het zo.

Dan komen de bruggen van de Atlanterhavsvegen aan de beurt. Eigenlijk is er maar één die uit de band springt en “speciaal” zouden we die niet noemen. We denken dat men over gans Noorwegen maar met één architect gewerkt heeft en dat die een groepstarief moeten aanbieden heeft. De vorm van die brug is vergelijkbaar met zeer veel bruggen die we hier in Noorwegen al gezien hebben maar deze hier heeft wel een bezoekerscentrum erbij en men kan via een aangelegd pad van ongeveer 500 m rond een rots wandelen waardoor men de brug vanuit een paar verschillende hoeken kan bekijken. OK maar niet spectaculair. Wat alle bruggen gemeen hebben is dat ze in het midden zeer hoog (100 m???) boven het wateroppervlak komen. Hierdoor is men natuurlijk goed voorbereid om global warming het hoofd te bieden maar of dit nu de meest efficiente oplossing was, weet ik niet … maar ik ben geen bruggoloog.

In Molde stappen we eerst het verkeerde hotel binnen. Geen wonder dat ze onze reservatie niet vinden. Het is natuurlijk niet onze schuld maar die van de hoteliers van Molde. Waarom hebben ze ook allemaal een naam waarin Molde, Hotel en Fjord voorkomt? Enfin, de tweede keer is het raak en slechts op een honderdtal meter van het eerste hotel. We checken in en wandelen op aangeven van de receptionist nog naar een uitzicht punt. Deze wandeling is goed voor de gezondheid maar veel van de wondermooie natuur rond Molde zien we niet omdat er zich wolken beginnen op te stapelen rond de bergtoppen. We blijven het advies van onze receptionist volgen en gaan naar het restaurant van een ander hotel dat ook hotel, Molde en fjord in zijn naam draagt. Ik neem een voorgerechtje van walvis dat best lekker is. Ik zou niet weten met wat ik de smaak van het vlees zou moeten vergelijken. Wild komt nog het dichtst in de buurt denk ik. Daarna neem ik stokvis (de derde keer op deze reis en deze is de beste of zeker de tweede beste) en Gertrude neemt de vis van de dag niet zonder eerst de donkere medemens die hier als kelner werkt te vragen of de vis van de dag (arctic char) een witte vis is. De kelner is bloedeerlijk en zegt dat hij het niet weet en dat hij het de chef gaat vragen. Wanneer de man terugkomt met de boodschap dat de char een roze vis is, beslist Gertrude die te nemen zonder te zeggen dat ze geen racist is. Gertrude sluit de avond af met een sorbet en ik met deze blog … om me het tweede verlies van de Gantoise tegen een bende Cyprioten te helpen verteren. Nadien kijk ik nog life naar Antwerp om die ook te zien verliezen. Het is triestig gesteld met het Belgische voetbal. Gelukkig dat Anderlecht nog in de penalty's de meubelen kan redden. Zo blijft er toch nog iets over voor de rest van het Europese seizoen.