Het was gisteravond erg warm op de kamer en dat is deze morgen niet anders. De gasprijs in Noorwegen is duidelijk nog niet zo uit de hand gelopen als in de rest van de wereld. Aan de bron zitten is een voordeel, hé. Ondanks de warmte in de kamer en de warmte in het bed door het dikke donsdeken hebben we alle twee goed geslapen. Een bed op vaste grond is toch beter dan op een boot. Bij een eerste piep door het raam lijkt de zon tamelijk succesvol te zijn. Na de douche, bij een tweede piep, is er niet echt meer sprake van de zon maar zou Frank Deboosere van hoge sluierwolken spreken. Het is wel een aangename 18 °C en de zichtbaarheid op de bergen in de achtergrond is goed als we wegrijden (rond 9 uur).

Ons eerste doel van de dag is Trondenes (bij Harstad). Daar werd in de jaren 1200 al een eerste houten kerkje gebouwd. Dat kerkje werd in de loop der jaren her- en verbouwd tot de stenen versie die er nu staat allemaal met de bedoeling de tand des tijds beter te kunnen doorstaan … en dat heeft het ook gedaan … tot nu … want nu kunnen we niet dicht bij het kerkje geraken omdat men werken aan het uitvoeren is zodat het kerkje beter de tand des tijds zou kunnen doorstaan!! Naast het kerkje is ooit nog een Nazi kamp voor Russische krijgsgevangenen geweest. Het resulterende kerkhof is later overgebracht naar een centrale plaats voor alle Nazi slachtoffers zodat daar nu niets van overblijft buiten een paar gedenkplaten. Na Trondenes gaat het richting Revsnes waar we de eerste “normale” ferry op deze reis gaan nemen. We komen een half uur te vroeg aan omdat het bezoek aan het Trondenes kerkje sneller dan verwacht verlopen is. Daardoor moeten we een beetje wachten maar dat is geen echte ramp. Ik ben een beetje zenuwachtig omdat deze ferry de eerste test voor het betalingssysteem met de Autopass tag is. Alles verloopt echter gesmeerd en we maken van de 20 minuten durende overtocht gebruik om een stokbrood te eten. Zo komen we al knabbelend op de Vesteralen (naast de Lofoten een andere eilandengroep die deel uitmaakt van de archipel) toe.

De eerste “stad” op de Vesteralen is Sortland = de blauwe stad. Ik had me iets in de stijl van Jodhpur in Indië of Juzcar in Andalusië voorgesteld maar Peyo is hier duidelijk minder langs geweest dan op die plaatsen of de blauwe verf was al snel op, want het is allemaal veel minder blauw dan in mijn voorstelling. We lopen dus gewoon eens een blokje om en rijden dan verder naar de Andoya scenic route die ons tot Andenes (bijna 70 ° noorderbreedte) zal brengen. De natuur wordt weer ruiger dan deze morgen maar we hebben toch de indruk dat de Lofoten nog net iets spectaculairder waren (of misschien is het een soort gewenningseffect). Aan een mooi gelokaliseerde vuurtoren stoppen we om de rotskust eens van dichtbij te bekijken. Aan de parking staat een gebouwtje dat me direct aan het kunstwerk van gisteren doet denken. Een betonnen structuur vormt het omhulsel voor een tot spiegelglans gepolijste inox binnenste. Dit binnenste bevat een aantal toiletten. We vinden het geheel en zijn integratie in de omgeving even mooi als “de douche” van gisteren maar het is bovendien veel functioneler zeker als Moeder Natuur een dringende oproep plaatst.

De laatste stop voor Andenes is Bleik, ooit een klein vissersdorpje, nu vooral een plaats met veel zomerverblijven / zomerhuizen. In Bleik doen we een wandeling van een 5-tal km, eerst langs de kustlijn (weer met maagdelijk wit zand) en terug bovenop de eindmorene (de gletsjer heeft enkel de morene en een meer achter de morene achtergelaten). We passeren nog het Andoya Space Center vanwaar commerciële raketten gelanceerd werden. De eerste al in 1962 dus niet zo lang na de Russische en Amerikaanse en allemaal met vredelievende doeleinden zoals het bestuderen van het effect van zonneactiviteit op het noorderlicht en lange afstandscommunicatie. Het is echter al kwart voor vijf en zaterdag dus ziet alles er doodstil uit en rijden we gewoon door naar ons hotel. Er is geen restaurant in het hotel dus gaan we, op aanraden van de receptioniste, naar een restaurant een paar honderd meter van het hotel. Het eten is lekker maar ik vond mijn stokvis van gisteren lekkerder en Gertrude vond haar zalmforel iets te veel gebakken. Een 9 voor de gezelligheid en voor de Erdinger die er geserveerd wordt dus, maar slechts een 6 voor het eten zelf. Conclusie: het is niet zeker dat we bij ons volgend bezoek aan Andenes naar hetzelfde restaurant zullen gaan … als er andere restaurants in Andenes zijn … Het stadje ziet er namelijk tamelijk groezelig en op de terugweg uit.

Terug in ons hotel kan Gertrude haar Duo Lingo Spaans oefenen en ik de blog schrijven in afwachting van Sports Late Night (ik loop geen gevaar dat ik omwille van een slechte uitslag van de Gantoise slecht slaap want ze spelen niet).