Ik heb deze nacht niet erg goed geslapen. Dit komt deels door het feit dat onze boot midden in de nacht in Molde aangelegd heeft om een aantal passagiers te laten ontschepen en een aantal anderen te laten opstappen. De andere verklaring is dat we een heel stuk door open zee gevaren zijn en daar is het altijd wat meer wiebelig dan wanneer men gebruik kan maken van de beschutting van eilanden. Enfin, feit blijft dat ik rond half zeven klaar wakker ben. Ik blijf nog wat liggen omdat het nog te vroeg is en omdat het aan de andere kant van de kajuit nog erg rustig is. Rond kwart na zeven heb ik het dan gehad en kruip ik vanuit mijn stapelbed naar beneden. Onze kajuit heeft namelijk 3 bedden. Twee op gelijkvloers niveau en één op hoogte. Het onderste stapelbed is een omvormbare zitbank die tot bed kan omgevormd worden. Wij gebruiken de zitbank om een beetje TV te kijken voor het slapengaan. Ik kan dus een boekje op onze zitbank lezen, wat heel wat handiger is dan in een bed waarin men niet rechtop kan zitten. Als Gertrude ook besluit definitief wakker te worden kijken we naar buiten en zien we een zeer donkere lucht. Regenen lijkt het, ondanks de voorspellingen, niet te doen.

Plots schiet me te binnen dat ik nog niets geschreven heb over Corona. Hoe kort kan het menselijk geheugen toch zijn?! De voorbije twee jaar hebben we geen ander gespreksonderwerp dan Corona gehad en nu ben ik al aan dag #7 en nog geen woord. Vandaar hier een rechtzetting: op het schip draagt bijna niemand een mondmasker … ondanks het feit dat de gemiddelde leeftijd waarschijnlijk boven de 70 jaar ligt en dat velen er alles behalve in blakende gezondheid uitzien. Er zijn natuurlijk een paar jonge / gezonde mensen / koppels maar er zijn er ook die beduidend ouder dan 70 zijn … en er al zeker zo uit zien. Er wordt frequent gebruik gemaakt van de desinfecterende gels die overal opgesteld staan. Mijn eigen maatregel tegen het verspreiden van het virus beperkt zich, zeker nu ik weer min of meer controle heb over mijn onderste ledematen, tot het niet gebruiken van de handrails en het even veel wassen van mijn handen als thuis.

We hebben een slot in de sauna gereserveerd terwijl veel mensen van boord gegaan zijn om Trondheim te bezoeken. Wij hebben niet veel zin om in Trondheim rond te lopen wanneer het miezert, omdat we volgende week op onze terugweg met de auto opnieuw in Trondheim gaan zijn. Dan krijgt Trondheim een tweede kans. Na de sauna installeren we ons in de bar op de hoogste verdieping met de bedoeling de route die ik thuis uitgewerkt heb over te brengen op een kaart die we hier in Noorwegen gekocht hebben. Dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan omdat Noorwegen een groot land is (de afstand van Zuid Noorwegen tot Noord Noorwegen is gelijk aan de afstand van Zuid Noorwegen tot Sicilië) en men dus bij het maken van de kaart veel heeft moeten uitzoomen om alles op een stuk papier te krijgen dat nog handelbaar is. Dit overbrengen op een kaart is echter absoluut nodig omdat we de auto GPS zo moeten programmeren dat hij ons langs de scenic route brengt en niet noodzakelijk langs de snelste, kortste of efficiëntste route. Terwijl we met deze opdracht bezig zijn, horen we naast ons een dialect dat dicht bij onze roots ligt. Het koppel blijkt in Nazareth te wonen. Ze zijn (via Oslo) naar Bergen gevlogen en zijn daar op de Hurtigruten gestapt met de bedoeling aan de Noordkaap eens af te stappen en dan terug te varen tot Bergen. De Nazareester lijkt zich nu al af te vragen of dat wel een goed idee was. Ik heb daar ook een mening over, maar besluit die voor persoonlijk gebruik te houden.

Na het middageten ga ik nog eens van de lokale specialiteit = blauwe mossels proeven. Iedere middag worden op Deck 7 lokale producten voorgesteld. De mossels zijn zeer lekker maar ze lijken erg op de mossels van thuis en dus vraag ik de kok waarom die mossels blauw genoemd worden. Hij toont me de binnenkant van de schelp ... die er net hetzelfde uitziet als de binnenkant van mosselschelpen van bij ons en … van Marcel Broodhaerts. Als ik aan de kok zeg dat ik van België ben zegt hij dat dit dezelfde mosselen zijn dus ga ik vanaf nu altijd blauwe mosselen eten.

Na de lokale gastronomie is het de beurt aan een ander lokaal product: de Vikings. We zullen proberen de interessante weetjes over de Vikings te onthouden maar nu is het hoog tijd om een siësta in te lassen (het feit dat de zon er langzamerhand meer en meer aan het doorkomen is kan geen beletsel zijn). Op dit schip moet echter gewerkt worden, want onmiddellijk na de siësta krijgen we een presentatie over de bezienswaardigheden van morgen waarna het weer stilletjes aan tijd is om de voetjes onder tafel te schuiven. Dit gebeurt, net als gisteren, voor een drie gangen menu (telkens met drie keuze mogelijkheden). We kiezen beiden voor plakjes roast beef als voorgerecht en zalm als hoofdschotel. Voor het dessert kies ik voor een kaasschotel die jammer genoeg niet, zoals gisteren, van dunne plakjes fruitbrood begeleid is. Jammer genoeg zijn er mensen die liever “crackers” hebben en die moet de kok ook te vriend houden. De rest van de avond wordt besteed aan het schrijven van de blog, het nuttigen van een frisse pint, het fotograferen van de zonsondergang en …. slapen