Dag 4 begint eigenlijk al tijdens de nacht van 3 op 4, en op een niet al te beste manier. Gertrude moet al rond één uur opstaan en doet dat daarna nog (ongeveer) 318 keer waardoor ons beider nachten naar de knopjes zijn. Als we dan uiteindelijk rond vier uur in slaap vallen zijn we beiden erg gelukkig (zonder het te weten) maar is ons geluk van korte duur wanneer de wekker om zes uur van zich laat horen (dat weten we wel). Gertrude voelt zich misselijk en besluit wijselijk de Besseggen kelk aan haar te laten voorbij gaan. Ik beslis dan maar alleen op te trekken maar niet zonder voor Gertrude een boterhammetje te smeren voor het geval dat ze in de loop van de dag een hongertje krijgt. Ik moet trouwens voor mij ook een lunchpakket samenstellen … zo regelen de Noren dit, met plastiek zakjes op tafel en al.

Met onbekwame haast (helemaal alleen, stel u voor) moet ik dit alles doen en dan nog mijn tandjes poetsen en mijn rugzak pakken, enz. . Ik moet om 7:15 wegrijden om op tijd op de Gjendesheim parking de shuttle naar het bootje, dat me aan het begin van de wandeling zal afzetten, te halen. Als een man dit allemaal alleen moet doen loopt er natuurlijk één en ander in het tweehonderd waardoor ik het bootje slechts op het laatste nippertje haal. Heel wat onnodige hectiek maar we halen het bootje, dat stipt om 7:45 richting Memurubu vertrekt en dat is het belangrijkste. Op het bootje is het fris (8 °C, deze nacht heeft het trouwens een beetje gevroren, want de auto was een beetje berijmd) maar het weer is fantastisch met quasi geen enkele wolk. De tocht vertrekt op de pier van Memurubu dat is dus 0 m boven de meerspiegel maar wel al 1095 m boven de zeespiegel (vraag me niet of dat bij eb of bij vloed gemeten is). Het gaat er onmiddellijk zeer pittig aan toe. Ik doe niet mee met de competitie snelwandelen steil bergop, waarschijnlijk omdat mijn testosteron bloedspiegel beduidend lager is dan die van quasi alle mannen (en waarschijnlijk ook van de meeste dames). Zo te zien ben ik de tweede oudste van de bergbestormdende meute. De oudste steek ik voorbij wanneer hij staat te puffen … en hij steekt mij voorbij wanneer ik sta te puffen. Het is duidelijk dat wij twee snel als traagsten aan de staart van het peloton bengelen. Wel dient gezegd dat een aantal stappers zich door hun hond laten omhoog slepen. Ik zal de kleine lettertjes eens moeten nalezen om te weten of dit wel toegelaten is.

Na één uur ben ik op 1360 m gekomen. Dat komt overeen met een goede 2 km per uur wat zeker geen olympische prestatie is maar enfin, ik ben de tweede oudste en we zullen er ons derhalve maar (figuurlijk) bij neerleggen. Het is wel een feit dat ik moeilijk in mijn ritme kom, waardoor ik veel meer moet stoppen dan ik zou willen. Eigenlijk nog een reden om het jammer te vinden dat Gertrude er niet bij is. Dan kon ik haar tenminste als excuus voor mijn stoppen gebruiken. Nu moet ik om de 5 minuten een foto nemen of iets op de dictafoon van Radio Hallo melden of op mijn GPS kijken. Alles is een goed excuus om een pufstop in te lassen. Gelukkig wordt het na de steile aanhef iets minder steil (nu wordt het gewoon bergop). Hier staat een bordje dat aangeeft dat een dikke 2 km afgelegd werden (nog 13 km te gaan staat erbij om moed te geven). Er staat op het bordje ook vermeld dat mensen die nu al 2 uur aan het stappen zijn best eens van het uitzicht genieten en weerkeren naar het bootje. Aan hen is de Besseggen dus niet besteed tenzij ze er niet mee inzitten de nacht op de berg door te brengen. De Noren lijken graag het kaf van het koren te scheiden. Ik zit gelukkig voorlopig nog bij het koren.

Ondertussen zijn we op 1500 m geweest en weer naar 1400 m afgedaald en iedere keer dacht ik dat de beklimming naar de top nu echt ging beginnen. Het feit dat ik, zelfs tot in dit verslag, chicaneer over meters naar beneden en dan weer meters naar boven wijst erop dat de paar wandelingen in het Meerdalbos met een 10 kg rugzak niet veel opgebracht hebben. De rugzak van vandaag weegt hooguit één derde van toen in Meerdal en toch loop ik te puffen als een oude ezel. Eén verklaring is zeker het reliëf. Bij ons komt na 50 m klimmen 5000 m plat. Hier komt 5000 m klimmen gevolgd door 5000 m … klimmen. Een andere verklaring moet gezocht worden in het feit dat de vele calorieën van de voorbije dagen / weken omgezet lijken te zijn in vet- ipv spierweefsel en dan mag vet nog lichter zijn dan spieren, het draagt niet veel bij tot de vooruitgang van de kilometerteller.

Na een kleine 4 uur, op een hoogte van bijna 1600m lijkt het er dan toch op dat de finale klim zich aandient. Velen lijken te opteren voor het middagmaal in het zicht van de finale klim (het is ondertussen ook 12 uur ). Ik daarentegen besluit nog wat verder te gaan (als het kan tot op de top) omdat dan het moeilijkste achter de rug is en ik dan goed over de helft zit. De steilheid van de helling en de gedachte aan het verlies van Pogacar in de Ronde omwille van een “creux” doen mij echter tot inkeer komen. Ik nestel mij in de zon, uit de wind op een platte steen met een mooi zicht en weg van de vele muggen die mijn medestappers op hun stopplaats aan het meer aan de voet van de finale klim gezelschap houden. Ik eet mijn boterhammetje op en voeg daar nog wat snelle suikers onder de vorm van een Lu koekje aan toe. Ik probeer ook een paar keer Gertrude te telefoneren maar er is, jammer genoeg, geen voldoende sterk signaal. Dan maar verder klefferen want ik ben er klaar voor … en klaar moet men ervoor zijn. Dit is vanaf nu namelijk geen gewone bergwandeling meer. De volgende 200 hoogtemeters moeten met behulp van handen en voeten overwonnen worden.

Midden in mijn gekleffer gaat mijn telefoon. Er zijn SMS’en toegekomen en iemand probeert hartstochtelijk me te bellen, maar mijn telefoon zit in mijn rugzak en het is duidelijk niet het geschikte moment om mijn rugzak uit te doen om de telefoon aan te nemen. Dan maar onder begeleiding van mijn ringtone verder kruipen tot de beller het opgeeft. Op een stabiele stopplaats aangekomen kan ik mijn rugzak uitdoen om te weten te komen dat de alarmcentrale me geSMSt heeft en de buur me proberen te bereiken heeft. Dat zou serieus kunnen zijn dus bel ik terug. Er is echter niets ernstiger aan de hand dan dat er een algemene elektriciteitspanne in gans Blanden is en dus het alarm afgegaan is. Wat gaat dat geven als er maar twee kerncentrales meer zijn én als er geen stroom uit Duitsland of Franrijk meer kan komen én er geen gascentrales mogen komen (of er geen voldoende gas is) én als iedereen met een elektrische auto rijdt én elektrisch verwarmt én ….? Enfin, dat zijn geen problemen die ik hier midden mijn beklimming moet oplossen, misschien daarna ...

Als ik bijna aan de top van het scrambling stuk gekomen ben geraak ik aan de babbel met een Noor die denkt dat er een ferry (met beperkt aantal voertuigen en passagiers) van Gent naar een haven tussen Kristainsand en Oslo (Lagersund of zo door DFTS of zo) vaart. Misschien een interessant weetje voor de volgende keer. Diezelfde Noor zegt me ook dat ik te optimistisch ben wanneer ik denk dat het einde van de scrambling het einde van het klimmen is. De eerste top houdt namelijk een tweede en nog hogere top verborgen en om die te bereiken moet eerst weer een stuk gedaald worden. Halleluja !!! De klim naar deze tweede top is veel minder steil (het is weer een gewone bergtocht) maar veel ambetanter. De hele weg bestaat uit ronde keien van 15 à 30 cm die onder de voeten verschuiven waardoor de voeten in de schoenen verschuiven en verhit geraken. Ik krijg schrik dat ik blaren op mijn voeten zal krijgen en trek mijn schoenveters extra stevig aan. Dat lijkt te helpen.

Op de tweede top (1745 m) staat een reuze cairn van wel 3 meter hoog, gemaakt van de enorme keuze aan keien die hier te vinden zijn. Men zou uit puur plezier rond de cairn blijven stappen want in de onmiddellijke omgeving van de cairn zijn geen keien meer.

Dan begint de afdaling van 1750 naar 1095 m. Initieel denk ik dat dit een fluitje van een cent zal zijn maar niets is minder waar. De weg ziet er van ver goed uit maar hij is ver van goed door de keien die ik hiervoor al beschreef. Schoenen schieten in de keien naar alle kanten en voeten schieten in de schoenen naar alle kanten. Hierdoor is het kwart voor vijf wanneer we op de pier van ons bootje staan. We hebben vanuit de hoogte de shuttle bus die ons naar de parking moet terugbrengen zien wegrijden. Daardoor moeten we de tijd doden met een Lu koekje en een frisse Cola. De frisse pint houden we voor wanneer we terug bij Gertrude zijn. De lokale frisse pint is gelukkig van ½ liter en smaakt als een engeltje …. Maar dat zou zelfs het geval geweest zijn had het een Heineken geweest zijn. Onder het genieten van het engelproduct kan ik Gertrude veel foto’s van mijn wandelingetje tonen want ik heb de fotografie dikwijls als excuus aangewend voor het gebrek aan fysieke conditie.

Bij het eten drink ik nog een engelproductje dat ik onmiddellijk begin om te zetten tot extra spiermassa rond mijn navel. Gelukkig is er deze avond een gewoon drie-gangen menu ipv een buffet waardoor de additionele spiermassa binnen de perken kan gehouden worden. Dit belet me ook niet de blog te schrijven waarbij het me opvalt dat ik vandaag de dictafoon van Radio Hallo erg uitgebreid gebruikt heb. Wat een mens allemaal doet om eens op adem te kunnen komen. Ik hoop dat dit verslag hierdoor niet al te vervelend en al te lang geworden is. Ik beloof morgen beterschap en dat zal wel lukken want we zullen vooral in de auto zitten en dat is veel minder vermoeiend.

Nu is het tijd om te slapen. Slaapwel.