Wanneer we wakker worden zien we een strak zonnetje aan een staalblauwe hemel staan. Dat is een goed begin van de dag. We hebben naar goede gewoonte om halfnegen voor het ontbijt afgesproken. Ik laat me verleiden tot een aantal lekkernijen. Eerst en vooral zijn er de eitjes met champignons met kerstomaatjes. Dan moet er natuurlijk een broodje met wat hesp genomen worden maar daarna moet ook het zoete aan de beurt komen: eerst ben ik, in navolging van JFK, “ein Berliner”, dan komt een klein potje chocolade crème. Mien heeft ook een potje chocolade crème genomen maar vindt dit niet zo lekker, waardoor ik me erover ontferm. Mien weet wel te vertellen dat de rijstpap lekker is waardoor ik die toch ook eens moet proberen. Hij is niet slecht maar de rijstpap die ik thuis, met deskundige assistentie van een schare kleinkinderen maak, is toch lekkerder. Het geheel wordt afgerond met een paar schepjes yoghurt. Dit zou moeten volstaan om de eerste paar uur op de fiets te doorstaan.

Het madammeke van het transport is netjes op tijd waardoor de valiezen voor geen zorgen zorgen. Vooraleer uit Ieper te vertrekken brengen we een bezoek aan de St Maartenskerk die vlak achter de Lakenhalle staat. Het is een vrij sober gotisch gebouw dat in de juiste stemming gehouden wordt door orgelmuziek van Bach en aanverwanten. Enkele foto’s van onmiddellijk na de Grote Oorlog geven een idee van de verwoesting die hier plaatsvond. Om kwart na tien pikken we onze fietsen op in de bergplaats van het Hotel O (waar Hotel New Regina een overeenkomst mee heeft) en rijden we de stad langs de Menenpoort uit. Het reliëf wordt langzamerhand iets heuvelachtiger maar met moedig trappen komt men een hele weg (zeker als men een motortje op zijn fiets heeft). Rond 11 uur hebben we de Bluff en Hill 60 achter ons gelaten. We hebben die twee plaatsen niet uitgebreid bezocht maar hebben toch de kraters gezien die veroorzaakt zijn door de explosieven die via tunnels onder de Duitse stellingen gebracht werden. Duizenden militairen (langs beide kanten) werden op die manier “verdampt” en dan te bedenken dat nog drie van deze tunnels bestaan met niet geexplodeerde ladingen. Net voorbij Hill 60 is het Provinciaal domein van de Palingbeek (te Zillebeke) waar we een filmpje over het koppige kanaal bekeken. Men heeft hier tot driemaal toe geprobeerd Ieper via een kanaal met de Leie en zo Kortrijk en Gent te verbinden en evenveel keer er niet in geslaagd waardoor de laatste bestemming van de kanaaltunnel een veldhospitaal was. Zo heeft alles hier een band met de Grote Oorlog.

Na Zillebeke gaat het verder op en neer langs oorlogsmonumenten en grote en kleine kerkhoven tot we in Wervik (ooit de hoofdstad van de tabaksindustrie in Vlaanderen) komen. Het lijkt een leuk stadje zeker omdat de fanfare op een binnenpleintje speelt, maar het is nog te vroeg om de voetjes onder de tafel te schuiven. Na Wervik rijden we min of meer vlak langs de Leie tot in Menen. Hierbij rijden we een aantal keer over de taal- en de staatsgrens. Dit maakt het voor ons allemaal een beetje verwarrend maar we kunnen nu wel claimen dat onze fietstocht internationale allure heeft. Na Nederland op Dag 2 doen we nu dus Frankrijk aan. We besluiten in Menen iets te eten want het is ondertussen kwart na één geworden. Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Langs de rechteroever vinden we alleen oninteressante terrasjes direct aan een drukke weg. Zelfs Frankrijk (Halluin) binnen rijden brengt geen soelaas. Dan maar de linkeroever exploreren. Daar vinden we een kerk maar zonder terrasjes errond en nog wat verder, op het moment dat we bijna opgaven, een belfort met een paar leuke terrasjes. Eind goed, alles goed. Mien neemt, tot verbazing van de kelner een wafel met slagroom als middagmaal, Erik zet een verdere stap in zijn vergelijkende studie van croque madames (waarbij Menen hoger scoort dan Langemark), Gertrude neemt twee garnaalkroketten en ik een spaghetti bolognaise, zoals de echte wielrenners ook doen. Ik hoop dat het in het verdere verloop van onze fietstocht duidelijk wordt.

Dit geeft ons (veel meer dan) de nodige brandstof om naar Kortrijk door te rijden. Onderweg krijg ik een telefoontje van de eigenaar van de B&B voor vanavond. Hij legt uit dat hij (net zoals de rest van West Vlaanderen) op een communiefeest zit maar dat we maar moeten telefoneren als we toegekomen zijn. De deuren van de kamers staan op een kier en hij kan de voordeur vanop afstand activeren. Dit alles loopt op wieltjes en kwart voor 5 staan we fris gedoucht klaar om een frisse aperitief te verwerken. Dat doen we op de Grote Markt waar het gezellig druk is maar waar ze tot onze spijt niets te knabbelen kunnen aanbieden. Onze voettocht gaat van de Grote Markt via het Begijnhof (waar het nog gezelliger toeven was dan op de Grote Markt ) en naar de Broeltorens.

De St Medard, het restaurant dat de eigenaar van onze B&B aangeraden heeft, is al open dus beslissen we een beetje vroeger dan ons reserveringsuur na te gaan of er plaats is in de herberg. We worden met open armen (in de stijl van La cage aux folles) door drie (minstens) goede vrienden ontvangen. Het eten (kroketten van zwezeriken, gehakballetjes, steak tartaar, scampi’s met gewokte groentjes) en de drank (een St Estephe die misschien wel een (minstens) goede vriend was van St Medard) zijn een mooie beloning voor een mooie dag. Nu rest me alleen nog mijn tekst te laten proeflezen en jullie zijn weer op de hoogte.