Vandaag staan we om 7:30 op. Het ontbijt is ten vroegste om 8:30 maar op tijd opstaan heeft als voordeel dat de blog van gisterenavond nog eens met een frisse kop kan herlezen worden vooraleer hem te posten. B&B Amylia heeft voor ons een zeer lekker ontbijtbuffet in petto. Als we vandaag last hebben om tegen de wind te fietsen zullen we het niet op een gebrek aan calorieën kunnen steken. Het weerbericht voor vandaag ziet er trouwens niet fantastisch uit. Tot 11 uur zou het droog moeten blijven maar daarna staan ons (soms onweerachtige) buien te wachten. We willen dus zo snel mogelijk vertrekken en aan het bagagetransport zal het zeker niet liggen want stipt om 9 uur staat het madammeke van het taxibedrijf aan de deur. We geven onze bagage mee maar vragen haar of ze de volgende dagen misschien een half uur later kan komen opdagen. Dat geeft ons de tijd onze tandjes nog grondiger te schrobben.

Om 9:30 zijn we opnieuw klaar voor een dagje in / op het zadel. We geraken vrij vlotjes op de het traject van de Kustroute maar, zodra we op de Kustroute zijn, slaat de verwarring toe. Soms moeten we de drukke weg over zonder dat het duidelijk aangegeven staat, soms houdt het fietspad, zonder boe of ba, op, soms zijn werken aan de gang waardoor we geen andere keuze hebben dan de drukke verkeersader met auto’s te delen. Een bijkomende bron van frustratie zijn de kunstwerken van de Beaufort tentoonstellingen. Ik heb die allemaal met exacte GPS coördinaten op de Garmin gezet maar desondanks zijn verschillende kunstwerken niet te vinden (omdat ze gevandaliseerd werden of omdat ze bewegwijzerd zijn of omdat de toegang bijna totaal overgroeid is).

Onder het motto nie neute, nie pleue rijden we verder naar De Haan waar we in een parkje, op de aanwijzingen van Erik, een foto vinden van Einstein samen met James Ensor genomen tijdens zijn verblijf in De Haan. Bij het buitenrijden van De Haan begint het lichtjes te druppelen. Tegen het moment dat we Bredene binnenrijden begint het druppelen fanatieker te worden waardoor we ons genoopt zien een toevlucht te nemen in het Staf Versluys (scheepsbouwer en zeiler) informatiecentrum. We spenderen bijna twee uur in de cafetaria van het Staf Versluys centrum maar uiteindelijk kunnen we om kwart voor één weer op onze fietsen springen. Na een half uurtje komen we aan de veerpont van Oostende waar we het geluk hebben dat de veerpont net klaar ligt om ons naar de overkant te brengen. Eens aan de overkant besluiten we iets te eten vooraleer de tocht verder te zetten. Het wordt een broodje met Noordzeegarnalen en een beetje sla. Dat is voldoende om onze honger te stillen en ons verder richting Oostduinkerke te laten fietsen.

We hebben hier en daar een Beaufort kunstwerk gezien maar er ook minstens de helft niet kunnen vinden. Wat we echter wel gevonden hebben is de (tegen)wind van ik weet niet hoeveel Beaufort. Ik weet wel dat het niet beau maar wel fort was. Vooral in het traject tussen Oostende en Nieuwpoort is de wind erg sterk waardoor we zodanig gezandstraald worden dat onze oren vol zand zitten en drie van de vier van ons gezelschap zand in hun haar hebben. Beelden van het kampioenschap tegenwind fietsen en flarden van Boudewijn De Groot’s “Hoe sterk is de eenzame fietser” komen in mij op (alhoewel het zeker nog geen windkracht 7 is en we, met zijn vieren, niet eenzaam zijn).

Langzaam komt Nieuwpoort in het vizier. Het plan is daar het veer te nemen over de toegangsgeul naar de jachthaven . We volgen dan ook netjes de pijltjes van de Kustroute en belanden aan de pier waar tot onze spijt (en frustratie met de Kustroute) de boodschap hangt dat door werken het veer buiten dienst is. Dit betekent zeker een tiental kilometer extra wat vervelend is maar geen onoverkomelijke hindernis aangezien we nog veel elektriciteit in onze batterijen hebben (wat niet kan gezegd worden van de batterijen in mijn GPS, gelukkig heb ik een setje verse batterijen mee en heb ik de GPS van Tom als extra extra veiligheid mee … en die komen allemaal van pas).

Door het tijdsverlies in Bredene, door de regen, door het soms vruchteloos zoeken naar Beaufort kunstwerken en door de omweg in Nieuwpoort wordt de dag die oorspronkelijk een van de kortste zou zijn uiteindelijk een van de langste (tot nu). We komen rond half zes in Oostduinkerke aan waar Floris (de zoon van Erik en Mien) ons opwacht. Hij heeft de bagage bij het Immo kantoor, waar de taxidienst die afgeleverd had, al opgepikt en hij heeft ook … de sleutel van het appartement gebracht. Nog een geluk dat Mien zich eergisteren al gerealiseerd had dat ze de sleutel in Gent vergeten was.

Als toetje op een al met al toch weer geslaagde dag heeft Erik een reservatie in de Waserette, een restaurant in hartje Nieuwpoort gemaakt. We trakteren onszelf op een lekkere Angus entrecote met bearnaisesaus saus en een stevige Spaanse wijn. Wat kan het leven toch hard zijn!!! Gelukkig is de wind gevallen waardoor de terugrit naar Oostduinkerke een fluitje van een cent is en ik moeiteloos het grootste deel van deze blog kan schrijven na het uitwisselen met Erik van een aantal muzikale pareltjes (Hauser, YoYo Mah, Botti, Einaudi, enz.) en voor het slapengaan.