De aller kortste epiloog voor dit verhaal zou kunnen zijn dat het een zeer mooie tocht was. Trouwe lezers weten echter dat ik meestal niet zo kort ben in mijn verslagen. Ik zal daarom deze keer ook wat meer uitleg geven

De tocht die wij deden was erg goed doenbaar. Ik had een titanenstrijd met de Alpen verwacht maar met onze mechanische doping viel dit zeer goed mee en bovendien dient het gezegd dat we door in Villach te vertrekken het moeilijkste stuk (tussen Salzburg en Villach) vermeden. Natuurlijk was er nu en dan eens een vals plat dat langer dan me lief was waardoor ik in de achterste gelederen van het peloton belandde. Natuurlijk was er wel eens een erg steile klim die gelukkig nooit meer dan een paar honderd meter lang was waardoor een snelle overschakeling van “Eco” naar “Sport” voldoende was om bij te blijven. Natuurlijk waren er een tweetal passen (eigenlijk pasjes) maar door mijn extra gewicht (op het zadel en in de fietstassen) kon ik altijd weer voor het einde van de afdaling mijn achterstand goed maken.

De weg was zeer mooi omdat we praktisch de hele tijd (met uitzondering van de laatste 30 km van de laatste dag) op wegen met zeer weinig verkeer of zelfs dikwijls op fietspaden in “eigen bedding” reden. Dit laatste was vooral wanneer we van “ravel-achtige” infrastructuur met veel tunnels konden gebruik maken. De weg was ook zeer mooi omdat we langs mooie uitzichten reden. Eerst langs de Karintische Alpen, daarna naar een erg mooi gelegen bergmeer, daarna langs de vruchtbare lagune en daarna langs de Adriatische kust. De weg was ook mooi omdat we een aantal mooie stadjes zoals Venzone, Udine, Palmanova, Aquileia, Grado en Trieste bezochten. De weg was ook mooi omdat alles netjes onderhouden was en vrij van de gebruikelijke plastiek en andere rommel langs de kant.

Niemand van ons (ook de koersfiets fanaten) heeft een platte band gehad. Nu mag ik dit zeggen zonder onheil over ons af te roepen. Het gevaar op een platte band is nochtans reëel als men, alles tezamen, bijna 2100 km (= ongeveer 300 km x 7 fietsers) aflegt. Bovendien was van de afgelegde kilometer zeker 20% op gravel. Goede banden en goede fietsers, zou ik zeggen.

De organisatie van de Alps2Adria is zeer goed met op alle kritieke plaatsen signalisatiebordjes die goed overeen komen met de GPS tracks die ik gedownload had. Het verschil tussen de eerste 4 dagen en de 5^de dag was dan ook markant. Ook het bagagetransport (dat we nooit te zien kregen) liep op wieltjes. Bijna altijd stonden onze valiezen op ons te wachten als we op onze bestemming toekwamen. Ook de treinrit van Trieste naar Villach verliep onverwacht vlekkeloos. We vonden de trein zonder noemenswaardige problemen, er was plaats zat voor de fietsen op een aparte wagon, wij hadden ook meer dan plaats genoeg, de trein vertrok op tijd en kwam op tijd toe, enz..

Een andere factor die een bepalende rol speelde was het weer. Ik volgde de weersvoorspellingen reeds een tweetal weken voor ons vertrek. Op dat moment was het weer zowat overal in Europa slecht tot zeer slecht. De streek die we zouden bezoeken ontsnapte daar niet aan …. tot een week voor ons vertrek het weer er toch wat beter begon uit te zien, zeker langs de zuidelijke kant van de Alpen. Jammer genoeg was die opheldering in de weersverwachtingen maar van korte duur. Iedere dag werd zon, wolken, regen en onweer voorspeld. Zo’n voorspelling betekent eigenlijk: “we weten het niet, ge zult het wel zien”. Wel wij zagen … dat we veel geluk hadden. Eén keer reden we het terrein van ons hotel op toen het begon te regenen en één keer werden we gezegend met een massale stortbui die echter minder dan een half uur duurde. Daarbuiten hadden we altijd mooi tot zeer mooi weer. Zoals ik altijd zeg: men moet niet mooi zijn om geluk te hebben.

Al het bovenstaande speelt een belangrijke rol maar het allerbelangrijkst is ontegensprekelijk het gezelschap. Dat zorgde ervoor dat dit weer eens een fantastische ervaring was die, zeker van onze kant, voor herhaling vatbaar is. Ik heb bij deze epiloog ook een paar foto’s aangehecht. Die zouden elk duizend woorden moeten waard zijn en dus iedereen moeten overtuigen ook eens één of andere fietstocht te maken. Meer informatie en meer foto’s om de laatste twijfel langs de kant te schuiven zijn beschikbaar op de Wijnberg. Altijd welkom.