Ik ben om 6:45 wakker en sta op om wat verder aan de blog die ge ondertussen ontvangen hebt te schrijven. We hebben afgesproken dat we om 8 uur zouden ontbijten. Het finaliseren van het verslag zou dus voor het ontbijt moeten lukken. Eerst en vooral echter neem ik de tijd om het wolkendek te inspecteren. Het ziet er min of meer OK uit. Er staat geen volle zon maar het is ook niet aan het regenen. Dat zou dus moeten meevallen. Het ontbijt is lekker maar weer een bewijs van hoe serieus de Italianen de Corona bestrijding aanpakken. We hebben gisteren een document met alles wat we willen voor ontbijt bij de receptie moeten achterlaten en alles wordt deze morgen, per bubbel, aan tafel gebracht. Onze tafel staat dan ook direct bomvol met allerlei bordjes en schaaltjes maar met een beetje geschipper en veel goede wil lukt het wel.

We vertrekken voor de laatste etappe iets na 9 uur. Vlak boven ons staat een zwak zonnetje, richting Trieste ziet het er vrij schappelijk uit maar richting Venetië en boven de zee ziet het er dreigend uit met zwarte wolken. Het wordt dus waarschijnlijk een dubbeltje op zijn kant. We rijden Grado uit en passeren weer een aantal aanlegsteigers met plezierbootjes. Die liggen veilig in de talloze kanalen die het eiland rijk is. Aan de kant van de zee (naar het zuiden) zijn een aantal zeer grote campings die vrij druk bezet lijken. Het is natuurlijk augustus, de vakantiemaand voor de Italianen en veel andere Europeanen. Minder dan 1 uur op onze tocht lijken we de campings en plezierbootjes achter ons gelaten te hebben en rijden we nu op een dijk die toch wel een 3 à 4 meter hoger is dan het land dat door de dijk tegen overstromingen moet beschermd worden.

Ondertussen blijven we het gerommel van de donder achter ons horen en blijft het perspectief in de richting van Trieste zonnig. De boodschap is dus lustig verder blijven pedaleren en hopen dat we het onweer dat achter ons broeit voor blijven. Dat lijkt vrij goed te lukken want de zon geeft meer en meer katoen. Hierdoor beslissen we (= de oldies) de zonnecrème boven te halen. De jonkies hadden dit al gedaan maar wij zijn dan ook iets conservatiever met die zonnecrème.

Voor Montfalcone hebben we een aantal bordjes met FVG2 erop gezien. Meestal lopen die bordjes op dezelfde weg als de track die ik op de GPS gezet heb. Een paar keer lijken ze af te wijken. We weten niet goed wat gedaan en denken dat de FVG2 misschien rustiger wegen opzoekt maar wel langer zal zijn. We besluiten daarom de GPS te volgen. Tot Montfalcone lukt dit vrij aardig maar in Montfalcone loopt het mis. De GPS stuurt ons een vrij drukke weg op en de FVG2 bordjes zijn in het niets opgegaan. Er zit dus niets anders op dan de GPS via de drukke weg verder te volgen. Dat is een domper op de feestvreugde die er de voorbije 4.5 dagen geweest is. Het gemopper (ook bij mijzelf) houdt aan tot in Duino waar de GPS ons naar een kasteel moet leiden maar dat kasteel met de fiets niet bereikbaar blijkt te zijn.

We besluiten, aangezien het toch bijna middag is, iets te eten op een mooi terrasje rechtover de ingang van het kasteel. Ondertussen zal Tom eens met zijn smartphone de FVG2 opnieuw tevoorschijn toveren. Dat lukt echter niet. De FVG2 lijkt van de aardkloot verdwenen te zijn. Er zit dan ook niets anders op dan voor de resterende 20 km de GPS (= de drukke weg) te volgen. Hier en daar is er wel iets dat voor een voetpad / fietspad moet doorgaan maar het overgrote deel van de weg moet “en file indienne” gedaan worden.

Om 2:45 zijn we gezond en wel (en met zijn zevenen) in Trieste. We vinden zonder problemen het hotel en een kwartiertje na onze aankomst vinden onze valiezen ook de weg naar het hotel. Onze eerste taak na het inchecken in Trieste is de verkenning van het station dat letterlijk op wandelafstand (< 5 minuten stappen) van het hotel is. Ik vraag in het station aan twee verschillende mensen of ze iets meer weten over onze trein van morgenvroeg. Ze zijn vriendelijk maar onwetend (onvriendelijk maar wetend zou in dit geval beter geweest zijn, maar ja, men kan niet altijd kiezen). Ze zijn namelijk tewerkgesteld door de Italiaanse treinmaatschappij en niet door de Oostenrijkse OBB die de service van Trieste naar Villach verzorgt. Hierdoor besluiten we dat we morgen best goed op tijd komen te meer omdat ik een bericht van OBB gekregen heb met de melding dat de bezetting morgen erg druk zal zijn en dat we dus zeker een reservering voor onze fietsen moeten maken … terwijl we die reservering al gemaakt hebben ?!? Laat ons hopen dat het allemaal in orde komt..

Na het bezoek aan het station gaan de jonkies naar het strand om te checken of het zeewater inderdaad zout is zoals men beweert en gaan de oldies een wandelingetje in de stad maken. Trieste is wel degelijk een mooie stad met veel statige en goed onderhouden gebouwen. Hier is duidelijk veel rijkdom (geweest?). Een wandeling in de stad is niet echt tenzij er een bezoek aan een lokale kroeg bij komt te kijken. Deze wandeling is niet anders en we stoppen derhalve al vrij vlug om de lokale horeca te ondersteunen. De uitverkoren kroeg ligt aan de Canal Grande de Trieste waar veel mooie terrasjes zijn..

Na de douche vragen we de receptie waar hij ons zou aanraden te gaan eten. Hij stelt Al Barottolo in de buurt van dezelfde Canal Grande voor. Het blijkt dat we er goed aan deden zijn raad te volgen want we eten zeer lekker en komt op een nog net aangenaam ritme.

Hiermee zit de laatste fietsdag erop. De algemene conclusies komen binnen een paar dagen als alles wat bezonken is maar de conclusie van de dag is toch wel dat het tweede stuk van deze dag qua fietsinfrastructuur duidelijk beneden de verwachting was. De natuur was zeer zeker de moeite maar vanaf Montfalcone was het laveren tussen het verkeer van dien aard dat echt genieten er niet meer bij was. Jammer ,na 4.5 dagen genieten op wegen die quasi voor ons alleen waren