We zijn om 6:30 op omdat we om 7:30 voor het ontbijt afgesproken hebben en we heel wat “valies herschikkingswerk” te doen hebben. Een eerste blik van achter de gordijnen leert dat het deze nacht geregend heeft maar dat het dat nu niet meer doet. Zo willen we het zien. Alles geraakt weer in de valies en na een vrij stevig ontbijt (met keuze uit wel een tiental verschillende soorten taart / cake) is het 8:40 wanneer we onder een mooi zonnetje de eerste pedaalslagen doen. Tot ieders verbazing doen zelfs Lies en Jonas geen pulletje aan…. dat wil toch wat zeggen. Nu nog op de Ciclovia Alps2Adria geraken en we zijn helemaal gelukkig. Het probleem is dat sommige paadjes van op de stafkaart trappen blijken te zijn wat voor fietsers met andere kwaliteiten dan ons weggelegd is. Na meer dan 1 km in Tarvisio rondzwerven is het uiteindelijk zo ver.

Eerste 6 km lopen lichtjes op (voldoende om me in de achterste gelederen van het peloton te doen belanden). In het vakjargon noemt men dit "de bus", denk ik, maar ik vrees dat dit hier niet zo zou heten aangezien ik alleen in de bus zou zitten. Enfin, de tarmac is mooi, het weer is mooi en de omgeving nog mooier. Wat kan men nog meer willen? Zeker wanneer we een soort pas(je) bereiken waardoor het vals plat bergop de plaats ruimt voor vals plat bergaf. Dat is nog eens fietsen, zie. Het tarmac baantje blijft altijd in de buurt van grote weg / autostrade zonder dat die storend zijn omdat bomen en struiken meestal de grote weg visueel en akoestisch verstoppen.

De volgende 30 à 40 km zijn voor Hanne de mooiste die ze in heel haar leven al gedaan heeft. Het gestage bergaf lopen van de weg speelt hierin een doorslaggevende rol maar het feit dat we wel 30 tunnels met automatische verlichting passeren maakt de rit avontuurlijk. De tunnels op deze Ravel-achtige weg variëren in lengte tussen 100 en 1000 m en zijn pas echt “leuk” wanneer de verlichting te laat aanspringt waardoor we verplicht worden te stoppen en te voet een paar meter te stappen (= tot de sensor ons in de mot heeft).

In de buurt van Moggio Udinese is het plezier over. Een man legt ons uit dat nog gewerkt wordt om de Ciclovia verder over de vroegere spoorwegberm te laten lopen. Die werken zijn nog aan de gang en we moeten dus verder via de Strada Statale. Op dit punt zien we het mooie dorpje Moggio Alto op de helling liggen en “we” besluiten de berg naar Moggio Alto, als toemaatje, te beklimmen. “We” vermoeden namelijk dat het uitzicht van daar mooi is en dat er wel restaurantjes met terrasjes met een mooi uitzicht zullen zijn. Het uitzicht is idd mooi maar restaurantjes met terrasjes vinden we er jammer genoeg niet. Tom vindt op zijn smartphone dat er verschillende restaurantjes een paar km verder zijn. Dat klopt alleen moet men er bij nemen dat men daarvoor naar Moggio Udinese moet rijden en dat is weer de berg helemaal naar beneden. Niet getreurd echter. We vinden een mooi terrasje (zonder uitzicht weliswaar omdat we weer beneden in het dal zijn) waar we allemaal een of andere soort lekkere pasta eten Dat is het voedsel voor coureurs, nietwaar?

Na Moggio gaat het verder op de Strada Statale tot we die na een 3-tal km terug kunnen verlaten. Dit betekent dat we nu de tarmac verlaten en op een tamelijk ruw stuk Strade Bianche zitten. Hopelijk zijn onze banden daartegen opgewassen. We vrezen vooral voor de dunne bandjes van de koersfietsen van Lies en Jasper maar uiteindelijk valt alles goed mee en komen we de passage zonder bandscheuren door. Nadien krijgen we nog een paar stroken Strade Verde (= gras en modder, wat ook weer voor de koersfietsen sub-optimaal is) voorgeschoteld maar uiteindelijk komen we zonder grote problemen in Venzone toe. Dit is een klein maar mooi stadje dat zijn omwallingen grotendeels kunnen bewaren heeft. Ons blitsbezoek levert hopelijk een paar mooie kiekjes op. In afwachting geeft de bovenstaande hyperlink waarschijnlijk een veel beter idee.

Na Venzone begint het op te vallen dat in zuidelijke richting de bergen geleidelijk aan minder hoog en afgeronder worden terwijl in noordelijke richting nog altijd bergen van boven de 2000 m zichtbaar zijn. Om naar ons hotel te fietsen moeten we hier afwijken van de Ciclovia en een klein valleitje induiken. Ik zou hier eigenlijk opduiken moeten schrijven want we moeten over een pas(je) om aan de andere kant in een ander valleitje (waarin de Lago dei Tre Communi ligt) te geraken. Aan dit meer ligt ons hotel dat, zoals kon verwacht worden, Hotel Trilago heet. Zowel het meer als het hotel zien er zeer goed uit. Het ene is turquoise gekleurd, wat mooi contrasteert met het groen van de omliggende bossen, Het andere is schittered wit (geen wonder want het werd pas vorig jaar in dienst genomen) en contrasteert ook mooi met het meer en de bossen.

Het is nu 3 uur in de namiidag en we besluiten een duik in het zwembad van het hotel te wagen. Het is erg verfrissend maar dat zou het ook geweest zijn mocht het water 10° warmer geweest zijn. De extra verfrissing die de duik ons geeft is niet van aard Tom en mij weg te houden van een (nog) frisse(re) pint en Gertrude van een paar bolletjes ijscreme. Na deze geneugtes is het tijd om een korte wandeling langs het meer te doen. Die wandeling houden we kort want we moeten verder strijden om de wisselbeker “Mensen Pesten” onder het genieten van het aperitief  Ik stond in de rangschikking voor de wisselbeker voor vandaag comfortabel aan de leiding. Na vandaag is dit jammer genoeg niet meer het geval. Er zit dus voor mij niets anders op dan mijn medekaarters te overtuigen dat het tijd is om de pizza’s te bestellen. Geluukig zijn er een paar erg hongerige medemensen die gehoor geven aan mijn smeekbede. Hierdoor wordt de schade in de rangschikking beperkt. De pizza’s zijn op een twee drie klaar en zijn erg lekker maar de hoofdverdienste voor het slagen van de avond ligt bij de kleinkinderen. Hun gebrabbel in allerlei talen drijft de hilariteit ten top. Ze zijn onbetaalbaar en worden derhalve niet betaald

Dit brengt ons (na)lachend aan het einde van weer een mooie dag in / op het zadel. Morgen komt weer een nieuwe dag. Hopelijk bljft het weer zich gedragen zoals het de afgelopen twee dagen gedaan heeft en dan komt alles goed.