We zijn beiden reeds rond 6:30 wakker. Misschien is het door de opwinding die de eerste etappe voorafgaat (zoals met de kleine kinderen die opgewonden zijn over de eerste dag naar school) ofwel heeft het te maken met het feit dat ik met een dubbel gevoel over de Gantoise de nacht begonnen was. Ik had namelijk op Sports Late Night gezien dat AA Gent 1 goal gemaakt had en 25 kansen de nek omgewrongen had. Meestal eindigt zo’n scenario met het deksel op de neus. Voor ik de hele samenvatting kunnen bekijken had gaf de batterij van mijn laptop de geest waardoor ik pas ’s morgens wist dat mijn Gantoise idd (weer eens) het deksel op de neus gekregen had.

Enfin, laat ons concentreren op de Alps2Adria tocht. Die mannen van de Gantoise zullen het ook nooit leren. Ik piep eens buiten en kan tot mijn genoegen vaststellen dat het niet regent en, meer nog, dat hier en daar een blauwe vlek in het wolkendek te bespeuren valt. Dat ziet er goed uit. We maken ons klaar en rond 7:45 kunnen we met z’n zevenen beginnen ontbijten. Er is een beetje van alles, niets is fantastisch maar er zijn ook geen zware opmerkingen te maken. Na het ontbijt rijden Tom en Hanne naar de sportwinkel waar ze een mountainbike voor Hanne gehuurd hebben.

Ondertussen wordt alles in gereedheid gebracht om te vertrekken. De valiezen worden afgegeven aan de receptie zodat de bagagetransportdienst vlekkeloos kan verlopen en de 5 fietstassen worden aan onze fietsen gehangen. Ah ja, die jonkies moeten toch licht door het leven kunnen gaan en de oldies hebben toch elektrische fietsen met van die handige bagagedragers. Kortom, de oldies schikken zich in hun lot van volleerde sherpa’s en kunnen de extra (boven hun eigen overgewicht) last als excuus aangrijpen voor het achterblijven bij iedere helling.

Gedurende de eerste paar km voelt het frisjes aan (nooit echt koud, zelfs niet voor de allerkoudelijkste van het hele gezelschap) maar dat went en wanneer de zon zo nu en dan door het wolkendek priemt voelt het goed aan. Na een paar km zijn we uit de bebouwing van Villach en komen we op relatief rustige weggetjes die grotendeels geasfalteerd zijn. Van de hele etappe van 36 km zijn hooguit een paar km niet geasfalteerd. Die stroken zijn van een zeer geciviliseerde soort gravel. Als het zo blijft zitten we zowel met de koersfietsen als met de mountainbikes (en alles daartussen) goed.

Na een 20-tal km komen we op het drielandenpunt tussen Oostenrijk, Slovenië en Italië. Aan de grensovergang wordt geen enkele controle (identiteit noch Corona want Corona is in het Schengen gebied, dus ....) doorgevoerd. Wel heeft Italië direct een zeer pittige helling (15%) voor ons in petto. Dit kan als begroeting tellen. Gelukkig is de helling kort waardoor de oldies de achterstand kunnen beperken … ook al omdat de elektrische ondersteuning van “Eco” naar “Sport” of zelfs “Turbo” veranderd wordt. Vanavond de batterijen 5 minuten langer opladen en het leed is geleden.

Rond 12:30 komen we toe in Tarvisio in het Hotel Il Cervo. We zijn net op tijd aan het hotel want het begint plots te regenen. Na de fietsen in de skiberging gestald te hebben is het tijd voor het middageten in het bijna volledig lege restaurant. Het grote voordeel van het middageten in de overnachtingsplaats te hebben is dat men nadien een siësta kan doen. En het is deze keer voor iedereen een echte siësta want de bagage is nog niet geleverd waardoor geen laptops of iPads voor de siësta kunnen “gebruikt” worden.

Na de siësta gaan de jonkies bobsleeën en lopen de oldies eens rond in het stadje. Veel, buiten de talrijke sporen van zijn Oostenrijks / Italiaans verleden, valt er niet te beleven in Tarvisio. Dit is duidelijk een stadje dat het moet hebben van het toerisme (zowel in de zomer als in de winter) en dat dus veel hotels, restaurants en sport en kledingwinkels heeft. Om 4 uur zijn we allemaal terug in het hotel want we hebben van 4 tot 6 een plaatsje in de wellness gereserveerd. In de wellness worden vrij strikte regels qua gedrag en kledij (of afwezigheid daarvan) gehanteerd (en door een drilsergeant gehandhaafd). Klagen doen we niet, want op die manier dragen we ons klein steentje in de bestrijding van de pandemie bij.

De avond wordt ingeleid met een aperitief bij een rondje “Mensen Pesten” en afgewerkt met een keuze uit het erg verwarrende menu dat de keuken voor de gasten heeft klaargestoomd. Die verwarring is uiteindelijk niet dramatisch gezien iedereen voldaan van tafel kan gaan. Het is ondertussen bijna 9 uur en dus tijd om de dag te beëindigen … en ik doe dit op mijn traditionele manier … met stuntelig typen van onze blog. De blog posten zal jammer genoeg voor morgen zijn want mijn corrector ligt al in de armen van Morpheus op het moment dat ik dit typ.