Aangezien het ontbijt in de Romeinse Katzei normalerwijze maar om 8:30 begint, hebben we een half uurtje meer om te slapen (of in mijn geval om de blog te schrijven). Dat half uurtje volstaat niet om tot een afgewerkt product te komen vandaar dat de blog voor Dag 6 maar gisterenavond in cyberspace gelanceerd werd en dat ik nu (na een goed nachtje in ons eigen bedje) het verslag van Dag 7 zit te tokkelen. De eigenaar van de Romeinse Katzei heeft een paar tafeltjes in de schaduw gedekt met allerlei lekkers dikwijls van eigen makelij. We krijgen ook eitjes aangeboden (die zijn niet van eigen makelij) maar daarvoor bedanken we (toch) omdat het verdict van onze bloedeigen weegschaal wel eens vernietigend zou kunnen zijn. We vragen of we een broodje voor deze middag mogen klaarmaken met wat nog overschiet na ons ontbijt, omdat ik op de kaart gezien heb dat we op weg naar Blanden bijna geen dorpjes van enige grootte tegenkomen. Veel afwijken van de geplande route lijkt ook geen goed idee aangezien we sowieso al 72 km voorgeschoteld krijgen. De eigenaar stribbelt wel tegen, maar geeft zich al vlug gewonnen waarschijnlijk wanneer hij bedenkt dat er inderdaad niet zo veel mogelijkheden onderweg zijn. Hij is al helemaal gewonnen voor het idee wanneer Gertrude bij het uitchecken hem wat extra Euro’s geeft.

Om 9:30 staat onze bagage netjes aan de deur, waar Wilfried ze later vandaag zal komen oppikken en zijn wij klaar om de laatste rit (van deze tocht) aan te vatten. Het is nu al behoorlijk warm dus zullen we het water uit onze frigobox waarschijnlijk goed kunnen gebruiken. Het stevige ontbijt zullen we waarschijnlijk ook goed kunnen gebruiken want we krijgen de hele dag de ene heuvel na het volgende vals plat voorgeschoteld. De goesting om hierbij een standje meer ondersteuning te schakelen, bekruipt me meermaals (zeker iedere keer wanneer ik moeiteloos door de rest van ons pelotonneke voorbij gesneld wordt) maar ik blijf volharden. Ik kan nu zeggen dat ik de hele tocht op “Eco ondersteuning” (= de laagste van de drie ondersteuningsgraden) gereden heb zonder tijdens de laatste km van de tocht die “Claim to Fame” naar de knoppen te helpen ! We rijden constant op goed aangelegde betonnen landbouwwegen met op de zijbermen een feest aan wilde bloemen (klaprozen, korenbloemen, margrieten, boterbloemen, enz, enz). We rijden door boomgaarden en langs velden met allerlei gewassen in allerlei graden van rijpheid. Allermooist zijn de velden met vlas met de mooie blauwe bloemetjes. We bedenken ook dat het nog niet zo lang geleden is dat we hier op diezelfde wegen fietsten om de bloesems te bewonderen en dat hier nu al kersjes, appeltjes en peertjes te zien zijn. De natuur is zeer snel geëvolueerd (en dan is het nog zeer koud geweest); wij zijn waarschijnlijk met een even grote snelheid ouder geworden maar aan ons is dit natuurlijk niet te zien … of te voelen ... of toch??

We hadden verwacht dat het moeilijk zou zijn een terrasje te vinden maar de zoektocht naar een goede picknickplaats blijkt al even moeilijk. We zien wel een paar bankjes maar die lijken altijd pal in de zon te staan en naar een beetje extra zon en warmte zijn we vandaag echt niet op zoek. Uiteindelijk hebben we al meer dan 50 km afgelegd vooraleer we de geschikte plaats vinden. In Hoegaarden zien we verschillende terrasjes maar uiteindelijk kiezen we voor de tuin van het Kapittelhuys. We verkiezen het spuitwater dat de naam Spa wereldwijde verspreiding gegeven heeft boven het versterkte water dat de naam Hoegaarden een wereldwijde verspreiding gegeven heeft om onze dorst te lessen. Twee spaghetti 's, een croque monsieur en een paar garnaalcroquetten geven het peloton de nodige energie om de laatste 20 km te verwerken. De omgeving wordt voor ons steeds bekender wanneer bordjes als Meldert, Willebringen, Neervelp en Bierbeek verschijnen. Uiteindelijk duiken we in “ons” Meerdaalwoud om dan, 470 km en 7 dagen na ons vertrek, de laatste helling van de tocht (de Parijs - Roubaix waardige Bovenbosstraat) te verwerken.

We zijn fier op onszelf en op ons gezelschap en hebben een frisse pint verdiend. Nog voor we tot de actie kunnen overgaan, draait Wilfried met onze bagage de oprit op. Voor iedereen van perfecte timing gesproken. Voor Erik & Mien omdat die nu een goede douche kunnen nemen en verse kleren aantrekken en voor Wilfried omdat hij deel kan uitmaken van onze plannen om een frisse pint te nuttigen. Hij heeft er naast de autorit naar en van Borgloon ook een fietsrit van 50 km in de Haspengouwse fruitstreek opzitten. Dus hij heeft de pint ook dubbel en dik verdiend.

Ziezo, dat is het dan voor de laatste dag. Een epiloog volgt gewoontegetrouw binnen een paar dagen als alles wat bezonken is. Nog een mooie (en warme) dag gewenst.