We zijn deze morgen weer afgesproken om 8 uur voor het ontbijt. Wanneer we onze neus eens buiten steken om de temperatuur op te meten schrikken we toch wel eventjes. Het is duidelijk veel frisser dan de vorige dagen en er staat voor de verandering ook geen zonnetje aan een staalblauwe hemel. De weersvoorspellingen lijken uit te komen. Dat is niet zo goed want er wordt zelfs een beetje regen rond de middag voorspeld. Dat zal ons echter niet tegenhouden. Het (weliswaar kleine) tafeltje waar we met zijn vieren aan zitten, wordt volgepropt met allerlei bordjes en potjes. Er is weer een eitje op een paar toasten en een croissant van de partij maar ook een kommetje met yoghurt met granola en fruit. Laat de Cauberg maar komen!!! Die zullen we eens opvliegen op een manier waarvan de profrenners opschrikken.

We planden om 9 uur te vertrekken maar het duurt een tijdje vooraleer we de voorwielen in de juiste richting krijgen. Het Maastrichtse fietsnetwerk is net wat te ingewikkeld voor onze gecombineerde intellectuele capaciteiten. Na een paar keer heen en weer gereden te hebben in de onmiddellijke omgeving van het station en zijn fietstunnels slagen we er dan toch in op ons gepland parcours te komen. Nu is het maar verder pedaleren en is onze lus van Maastricht naar Valkenburg en terug zo klaar als Kees.

Ons parcours loopt eerst in noordelijke richting langs het Julianakanaal en buigt dan in Oostelijke richting naar Valkenburg toe. So far, so good. Het probleem is echter dat onze lus een nogal rare vorm heeft met 4 plaatsen waar de heen en de terugtocht kruisen. Dit zijn, met andere woorden 4 plaatsen waar “men” zich makkelijk kan vergissen terwijl men toch nog denkt dat men het juiste spoor volgt. Jullie voelen me waarschijnlijk al komen. Inderdaad, de gids mag dan wel ervaren zijn, hij let niet op de algemene richting die moet gevolgd worden en neemt een afslag in de verkeerde richting waardoor we plots weer in de outskirts van Maastricht in plaats van op het marktplein van Valkenburg staan. Aiaiai, daar gaat zijn (= mijn) reputatie en nog erger, mijn fooi, vrees ik. Gelukkig kan ik claimen dat ik mijn medereizigers (toegegeven, door een foute afslag te nemen, maar daar gaan we het niet over hebben) toch tot boven op de Cauberg gebracht heb … al was dat met mij in laatste positie … maar dat was natuurlijk om te zorgen dat niemand (verder dan mijzelf) achterbleef.

Enfin, onze rit vandaag is maar 35 km lang ipv de geplande 50 maar daar lijkt niemand rouwig om. Bovendien laat dit ons toe op ons gemak naar het bezoek van het Bonnefantenmuseum toe te leven. Er is daar namelijk een tentoonstelling van de Gentse Berlinde De Bruyckere en (de bijna Gentse) Pieter Brueghel, de Jongere. We fietsen tot aan de Markt waar het net markt is en waar we een lunch verorberen terwijl Erik onze fietsen nauwlettend in de gaten houdt. Deze morgen heeft de man van de ondergrondse fietsstalling rechtover ons hotel hem immers verteld hoeveel fietsen in Maastricht dagelijks gestolen worden. Het zal ons niet gebeuren want we willen niet te voet van Maastricht naar Leuven terugkeren.

Na de lunch lijkt de zon verwoede pogingen te willen ondernemen om door te breken waardoor de temperatuur beetje bij beetje omhoog gaat. We besluiten naar het hotel te rijden, de fietsen te stallen en wat te rusten vooraleer om 3 uur naar het Bonnefantenmuseum te stappen. Ik spendeer het grootste deel van de rusttijd aan het nadenken over hoe ik de mislukking van mijn gids opdracht best kan uitleggen. Het bovenstaande is het beste waar ik kon opkomen. Mien loodst ons om 3 uur feilloos van het hotel naar het museum. Ik zal moeten opletten dat zij zich niet opwerpt als de ervaren gids van het peloton voor de komende dagen.

Het Bonnefantenmuseum is het bezoek meer dan waard, allereerst omwille van het gebouw zelf (Erik vertelt hoe de hand van de Italiaanse architect Rossi kan herkend worden) maar ook omwille van de tijdelijke (De Bruyckere en Breugel) en permanente tentoonstellingen. Om 5 uur worden we vriendelijk verzocht het gebouw te verlaten waardoor we langs de Maas terug naar het hotel wandelen. Onderweg kunnen we de lokroep van een mooi terrasje niet weerstaan. Deze lokroep werkt zo op onze appetijt dat we een oer-Nederlandse bittergarnituur bij bestellen om daarna zelfs te besluiten ergens in de buurt een restaurant te zoeken. Dit is een goede zet want door het vroege uur kunnen we bij Jef’s gastrobar toch nog de voetjes onder de tafel schuiven. Andere restaurants in de buurt, die door onze trouwe lezers gesuggereerd waren, hadden namelijk geen plaats meer in hun herberg. We eten lekker en voelen ons niet al te erg onder druk gezet (we mochten maar binnen op voorwaarde dat we binnen het uur weer buiten waren).

De avond is dus nog jong en we besluiten de wandeling terug naar het hotel te optimaliseren door op een terrasje (of twee, we moeten zo veel mogelijk neringdoeners toch iets gunnen) nog iets te gaan nuttigen. Mien heeft al sinds gisteren zin in ijscrème en “de mannen” sluiten de avond op het terrasje van ons hotel af met een grappa. Daarna is het tijd om de Rode Duivels te gaan steunen en het werkt. Zelfs in afwezigheid van Timothy Castagne (die Belgen lijken toch allemaal zwakke oogkassen te hebben) worden de Russen met 3 – 0 ingeblikt. Een mooi slot aan een ondanks alles mooie dag.

Tot de volgende keer (ook voor nieuwe lezers in Overmere)