We slapen goed en ik besluit vooraleer de wekker zijn werk gedaan heeft recht te kruipen zodat ik de blog van gisteren met een heldere geest kan schrijven. Ik slaag maar gedeeltelijk (het heldere geest deel) in het opzet. Om 8 uur hebben we met Mien en Erik voor het ontbijt afgesproken. Niet omdat we persé al veel honger hebben maar omdat we er toch kloek moeten opstaan voor de 65 geplande km van vandaag. Het ontbijt is lichter dan wat we de voorbije paar dagen geserveerd gekregen hebben … tot … wanneer er twee borden roereieren met bacon als toemaatje geserveerd worden. De dames laten deze kelk aan zich voorbij gaan waardoor Erik en ik de zware verantwoordelijkheid om de chef kok niet teleur te stellen op ons moeten nemen. A man gotta do what a man gotta do, nietwaar?

Rond 9 uur staan de fietsen volledig opgetuigd klaar, maar is de blog maar half afgewerkt. Dat zal iets voor vanavond zijn. We kunnen dus in optima forma de rit naar Maastricht aanvatten. Mien heeft, om die optima forma te bereiken, een pijnstiller moeten nemen want haar ribben zitten nog niet allemaal terug op de juiste plaats. Hopelijk is dit morgen niet meer nodig.

We gebruiken tijdens de eerste paar tientallen km meestal een jaagpad langs één of andere waterloop. Het is hier tamelijk ingewikkeld met een kanaal, de Maas en zijn zijarmen en meren / grote plassen die overblijven na het winnen van een of andere niet definieerbare smurrie uit de grond / zijarmen van de Maas. Hierdoor is het reliëf vrij vlak en houdt alleen de wind ons tegen om duizelingwekkende snelheden te ontwikkelen. Toch zijn we al rond 11 uur in Lanaken waar we besluiten Paul & Lieve te bellen om hen van ons geschat aankomstuur te verwittigen. Vanaf Lanaken wijken we af van de Maasroute om resoluut Westwaarts (en dus vol tegen de wind) naar Bilzen te rijden. Om 12 uur en na een kleine 50 km bellen we bij Paul en Lieve aan. De “bokes” die Paul beloofd had vallen reuze mee. We hadden een paar sneden brood en beleg verwacht, maar worden getrakteerd op kleine broodjes die sierlijk en kleurrijk belegd zijn met allerlei lekkers en na de broodjes volgen nog twee Limburgse vlaaien (abrikoos en rabarber werden ingezet om de taarten tot Limburgse trots te verheffen).

Na Paul en Lieve vatten we de laatste 15 km naar Maastricht aan. Paul had ons gewaarschuwd: we moeten de berg op. Hoezo berg?? Het is hier toch allemaal vlak?!! Of toch niet. Het verlaten van Bilzen kan blijkbaar alleen door over de waterscheiding tussen het Schelde- en het Maasbekken te rijden en dat gaat minder vlotjes dan verwacht … ook al omdat zowel Erik als ikzelf vergeten zijn ons motortje aan te zetten. Dat euvel wordt snel verholpen en nu gaat het een stuk vlotter naar boven. Eens de waterscheiding achter ons ligt houdt niets ons tegen de grens met Nederland over te zoeven en ons aan het Hotel & Restaurant Alex te melden (waar onze bagage al netjes afgeleverd werd). Alex is goed gelegen in de Stationsstraat in het aangenaam en levendig ogende Maastricht. We stallen de stalen rossen in de ondergrondse fietsstalling recht tegenover het hotel en besluiten dat we een frisse pint op het terrasje van Alex verdiend hebben. Na de verfrissing van de innerlijke mens is het tijd om de uiterlijke mens ook te verfrissen en aan de blog van gisteren te “werken”.

Het avondmaal werd door de eigenaars van Aldeneikerhof gereserveerd bij familie van hen die het restaurant Quattro Mori in de Hoogbrugstraat in Maastricht hebben. De familiebanden uitleggen is wat te ingewikkeld omdat er plus- grootvaders enz aan te pas komen. De dame op het terras weet direct wie we zijn en we worden naar ons klaarstaand tafeltje geleid. De dame kan meer dan ons naar ons tafeltje leiden. Ze kan ook vertellen hoe de “Quattro Mori” het symbool van Sardinië zijn (net zoals de “één Moor” het symbool van Corsica is). Het verhaal over de (1 of 4) “Tetes brulees” is hetzelfde maar Sardinië is bij Italië beland en Corsica bij Frankrijk en beiden zijn maar matig gelukkig met die regeling.

Voor het eerst op deze tocht slagen we erin het aantal ingenomen calorieën min of meer in balans te houden met het aantal verbruikte calorieën. Onze maagmannetjes zullen tevreden zijn. Op de weg terug van het restaurant besluiten we nog een slaapmutsje op een terrasje langs de Stationsstraat te nuttigen. Lang lanterfanten moeten we niet doen want het is al kwart voor 10 en de terrassen in Nederland moeten om 10 uur leeg zijn. Jammer want de temperaturen zijn nog steeds Mediterraan aangenaam maar niet getreurd. Dit zal me toelaten wat verder aan de blog te werken … en nog 2 van de 3 goals die Italië tegen Turkije scoort mee te pikken.

Tot binnenkort voor de volgende aflevering